Yetenekli Kalemler

Cebinde bu kadar yüksek marka telefon olan, her istediğine anında kavuşan bir çocuk babasından başka kimseye değer vermez, kimseyi dinlemez. Babası gibi olmayanlar onu rahatsız eder. Bir süre sonra babası da isteklerine yetemez hâle gelir. İstediği olmamaya başladığında öfkelenmeye ve babaya olan saygısını da yitirmeye başlar.

İnsanın içinde bir ses vardır; bazen fısıltı gibi, bazen gürültü gibi… Bir yanım sabrı, merhameti hatırlatırken; diğer yanım öfkeyi, hırsı, bencilliği dürter durur. O an anlıyorum ki insanın kalbi bir savaş meydanıdır.

Bazı sorular vardır cevabını hiçbir kitapta bulamazsınız. Bazı soruların cevabı kitaplara, sayfalara sığmaz. Cevabı bulmak için insanların vicdanına, ruhuna dokunmak gerekir.

Öğrencilere mesleki beceri kazandırmak, bir öğretmenin en temel görevlerinden biridir.

Eskiden dışa dönük bir insan iken gitgide içime döndüğümü fark ettiriyor bana düşüncelerim...

Merhaba yeni hayatımın ilk günü. Bazen her şeyin ortasında büyük mücadelelerden sonra ansızın “yeni hayatımın ilk günü” diyerek yeni bir sayfa açmak gerekir. Nasıl ki uzun dönem kullandığımız teknolojik bir cihazın bile resetlenmeye ihtiyacı varsa, insan da bazı zamanlardan sonra resetlenmeye ihtiyaç duyabilir.

Bir attar bir tutîye (papağan) malik idi. Gazel okuyan bülbül gibi bir gün kedi korkusundan dükkânın rafına uçtu. Oradaki gülyağı şişesi kanadının çarpmasından yere düştü. Kırıldı. Attar kemâl-i gazapla kuşu bir salıverdi. Başının tüylerini yoldu. Zavallı tutî; sükût ederek bir köşede oturdu. Uzun müddet söz söylemedi. Attar da yaptığından pişman oldu. Tutînin sükût etmesinden dolayı kederlendi. Bir gün saçı sakalı tıraş olmuş bir kalender, attarın dükkânı önünden geçti. Tutî kahkaha ile ağzını açtı. Dedi ki:

Hepimiz onlarca, belki de yüzlerce kitap okumuşuzdur. Kimi kitaplar düşünce dünyamızı değiştirir, kimileri hayatımızı. Ama bazen, okumadığımız bir kitap vardır ki, o da hayatımızı kökten değiştirir. Benim için o kitap pasaportumdu.

Bir evde her şey bitebilir bazen. Ekmek biter, su biter, para biter, mal biter. Yeri gelir tuvalet kâğıdı biter. Hepsinin kendi içinde bir kifayet vakti vardır. Alırsınız, kullanırsınız biter. Alırsınız, yer içersiniz, biter tabii olarak.

İmanın bir gereği olarak vatan sevgisine detaylı göz attığımızda yurt, sadece bir toprak parçası değil; dinin, adaletin, ahlakın ve insanın hür yaşayabileceği bir alan olarak görülür.

Konunun başlığına “A4’ün arkasındaki hikâye" de diyebiliriz... Masamın üstünde bir tomar kâğıt duruyor. Elimi uzatıp bir tanesini çekiyorum; sıradan bir A4. Dilekçeler, sözleşmeler, sınav kâğıtları… Hayatımızın neredeyse her alanına sızmış bu kâğıt parçası o kadar tanıdık ki, insan bir an durup “Neden tam bu ölçü?” diye sormayı akıl etmiyor. Oysa bu 21 x 29,7 santimetrelik dikdörtgen, matematiğin, mühendisliğin ve standartlaşmanın sessiz bir zaferi.

Dünya hızla değişiyor. Teknoloji, şehirleşme, bireyselleşme derken hayatın ritmi artık eskisi gibi değil. Her şeyin yenilendiği bu çağda, insanın en eski ve en güvenli limanı olan aile ise hâlâ ayakta kalmaya çalışıyor.

İsmi Hâce Kıvâmüddîn Ebû Ali Hasan bin Ali’dir. 1018 yılında İran'ın Türkistan hududundaki Meşhed'e yakın küçük bir şehir olan Tus'ta dünyaya gelmiştir. Gaznelilerin Horasan valisinin maiyetinde olan babasının yanında yetişen Hasan bin Ali, kardeşi Ebü’l-Kâsım Abdullah ile birlikte çok iyi bir eğitim gördü. Fıkıh, hadis, edebiyat ve sair ilimleri çok iyi tahsil etti. Zamanındaki meşhur âlim ve ediplerle devamlı görüştü. Bu, onun idarecilik hayatındaki yetenek ve başarısının büyüklüğünde önemli rol oynadı.

İnsanın içinde bir ses vardır; bazen fısıltı gibi bazen gürültü gibi… Bir yanım sabrı, merhameti hatırlatırken; diğer yanım öfkeyi, hırsı, bencilliği dürter durur. O an anlıyorum ki insanın kalbi bir savaş meydanıdır.

''Bir nokta''nın anlatamadığını ''üç nokta'', onun anlatamadığını ''sıra noktalar'' anlatır!

Biz sürekli zaman dilenen insanlarız.

Bu asırda yaşamak insana imtihan olarak yeter. Her devir kendi gamını taşır, lakin bu zaman başka. Ne sokaklar eski sokak ne insanlar eski insanlar. Her fert bir telaş içinde savrulur.

Şuna canıgönülden inanıyorum: Bu dünyada herkesin bir varoluş amacı vardır. Demek oluyor ki herkes dünyada bir iş için yaratılmıştır.

Adam, bir haftanın yorgunluğundan sonra pazar sabahı kalktığında bütün haftanın yorgunluğunu çıkarmak için eline gazetesini aldı bütün gün miskinlik yapıp evde oturacağını düşündü. Tam bunları düşünürken oğlu koşarak geldi ve parka ne zaman gidebileceklerini sordu. Baba oğluna söz vermişti, bu hafta sonu onu parka götürecekti. Ama hiç dışarı çıkmak istemediğinden bir bahane uydurması gerekiyordu. “Ne yapayım ne bahane bulayım?” diye düşünürken bir gazetenin promosyon olarak dağıttığı dünya haritası gözüne ilişti. Önce dünya haritasını küçük parçalara ayırdı ve oğluna; “Eğer bu haritayı düzeltebilirsen seni parka götüreceğim” dedi ve sonra kendi kendine düşündü: “Oh be kurtuldum, coğrafya profesörünü bile getirsen bu karmaşık haritayı akşama kadar düzeltemez.”

Hayatta insanın en yanıldığı şey, elindekilerin kalıcı olduğunu sanmasıdır. Koşuşturmalar, bitmeyen istekler derken günler göz açıp kapayıncaya kadar geçer gider. Biriktirdiğimiz mallar, kazandığımız unvanlar bir süre sonra önemini yitirir. Aslında geriye kalan tek şey, nasıl yaşadığımız ve kalbimize neler bıraktığımızdır.