Manisa'nın Akhisar ilçesi, Beyoba köyünde medfun bir Hak dostu var.
Hacı Bektaş Dede.
“rahmetullahi aleyh”
Bu zatın, ileride “yüksek bir veli” olacağı, daha çocukluğunda belliydi.
Şöyle ki;
Abdestsiz biri, onu kucağına almak istese, gitmezdi mesela.
Yine o doğduğunda ramazandı.
Gündüzleri süt emmezdi.
İftar olunca emerdi ancak.
İlk defa söylediği söz,
“Lâ ilâhe illallah” oldu.
● ● ●
Beş yaşındayken babası hastalandı bir gün.
Doktorlar çare bulamadılar.
Mübarek çocuk yanından ayrılmıyordu babasının.
Yakınları;
“Evladım! Bak baban çok hasta, haydi dua et de iyileşsin” dediler.
Minik Hacı Bektaş;
“Artık çok geç!” dedi.
Oradakiler şaşırıp;
“Neden?” dediler.
Cevabında;
“Resûlullah efendimiz teşrif ettiler. Ayrıca melekler de ellerinde cennet elbiseleriyle geldiler. Babamı götürecekler” dedi.
Çok üzgündü.
Onlara döndü.
Ve derin bir nefes alıp;
“Şimdi dua etmenin faydası yoktur” dedi.
Tam o esnada babası “Allah!” dedi.
Ve ruhunu teslim etti...
Abdüllatif Uyan'ın önceki yazıları...
