"İzin ver de ağlayalım!"

Mîzânda günâhları ağır gelen mü'minler, Cehenneme doğru sevkedilir. Ateşe yaklaşınca korkuya kapılır, "Yâ Muhammed!" diye feryad etmek isterler. Ama muvaffak olamazlar. Niye mi? Çünkü Peygamberimizin ismini unutmuşlardır. Mâlik sorar onlara: - Sizler kimsiniz? - Üstlerine Kur'ân inen kavimiz. - Kur'ân, Muhammed'e inmişti. Onlar, "Muhammed" ismini işitince, hep birden haykırırlar: - İşte biz, Muhammed ümmetindeniz! Ve yalvarırlar: - Ne olur, izin ver de, oturup ağlayalım şu halimize. Peki ağlayın! Mâlik izin verir. - Peki ağlayın. Öyle çok ağlarlar ki, gözlerinden kan akar yaş yerine. Mâlik seslenir: - Bu ağlamanız çok güzel. Ama keşke dünyâda ağlasaydınız. - Neden? - O ağlama sizi ateşten kurtarırdı. Ama şimdi faydasız. Sonra emreder bir meleğe: - Tut bu müslümânları, ateşe at! Melek, onları tutmak için yaklaşınca, hep birden feryad ederler: - Lâ ilâhe illallaaah! Cehennem kelime-i tevhîdi işitince, uzaklaşır onlardan. Tut o müminleri! Mâlik seslenir: - Yâ Nâr! Tut bu mü'minleri! Ateş cevap verir: - Tutamıyorum. - Neden? - Lâ ilâhe illallah diyorlar. Malik yine emreder: - Olsun, tut onları! Cehennem tam tutacağı zaman yine kaçar gerilere. Malik son defa emreder: - Allahın emridir, tut onları! O zaman "Ateş" gelip yakalar müminleri. Mâlik ikaz eder: - Yüzlerini yakma ki, o yüzlerle secde ettiler Allaha. Ve ilave eder: - Kalplerini de yakma ki, orada imanın nûru parlıyor. Cehennem emri dinler. Yüz ve kalpleri hariç, yakar diğer uzuvlarını.