Hafta sonu Van’a gittim. Bu benim üçüncü Van ziyaretim. İlk defa 2014’te Sayın Erdoğan’ın seçim gezisi için gitmiştim. İkinci ziyaretim 2015’ti. Bu da üçüncü oldu.
Her gidişimde gerçekten güzelliğine hayran kalmıştım. Beni tanıyanlar iyi bilir. Körü körüne övgü asla yapmam. Hatta eksikleri de doğrudan söylerim.
Van için “Doğu’nun Paris’i” denirdi. Güzel Edremit’in Belediye Başkanı İsmail Say bu tanımlamayı değiştirmiş. Van için “Doğu’nun Şark Yıldızı” ifadesini kullanıyor. Cuk diye oturmuş. Cumartesi akşamı Edremit Belediyesine ait Seyirtepe’deki tesislerde otururken hem Van’ı hem Edremit’i konuştuk.
Önce Van’dan bahsedelim… 2015’te Akdamar Kilisesi ve etrafını çok beğenmiştim. Van Kalesi de favorimdi.
Bu gelişimde Urartu Müzesi’ni gezdim. Müze âşığı biri olarak müzeyi çok beğendim. MÖ 850’de Van’da yaşamış Urartu medeniyetinin izleri her yerde görülüyor. Müzedeki anlatım ve sergiler harika. Son bir senede beni etkileyen iki müze oldu böyle. Biri Çanakkale’deki Troya Müzesi, diğeri Van’daki Urartu Müzesi. Troya’da hediyelik eşya ve kafeterya kısmı çok iyiydi. Urartu’da hediyelik eşya zayıf ve kafeterya zayıftı.
Oradan Van 100. Yıl Üniversitesi içindeki Kedievi’ne gittik. Van Kedileri ayrı bir tür ve çok güzeller. Bakımları da iyi yapılıyor. Küçük oğlum İlber’e bir tane alayım dedim ama olmadı. Bir dahaki sefere inşallah.
Sonra savat işçiliğinin yapıldığı Atasoy Savat Gümüşçülük’e gittim. Savat hakkında bilgi aldım.
Savat, gümüş işlemeciliğinde bir süsleme sanatı. Savatın kökeni Urartulara kadar gider. Van civarında, Romalılardan günümüze kadar gelmiş bir süsleme sanatı olan savatın yereldeki adı
“sevad”dır. İdeal olan 950 ayar gümüşe savat yapmaktır. Osmanlı döneminde 900 ayar gümüşe tuğra vurma yetkisini, İstanbul ile birlikte Van vilayeti savat işlemeleri sayesinde almıştı. 1915 öncesi Van’da 120 savat işleme atölyesi varken, 1915’ten sonra bu atölyeler birer birer kapanmıştır. (
Kültürportalı.gov.tr)
Atasoy Savat’tan Erdal Binici detaylıca nasıl çalıştıklarını hem anlattı hem gösterdi. Çok ince bir iş. Ancak belli bir zaman sonra ustalar oradan da ayrılıyor. Başka işe yöneliyorlarmış. Savat ustalığı çok zahmetli iş.
Akşam olunca Van Merkez’e gittim. Cumartesi gece 11.00-12.00’ye kadar Van Merkez’de gezdim. Dükkânlara, kafelere girdim çıktım. Acayip hareketli bir şehir Van. Her yer tıklım tıklımdı. Yeme içme, kafeteryalar ağzına kadar doluydu. Tabii bu hareketin sebebi İranlı turistler. Günübirlik ya da birkaç günlüğüne gelen İranlılar hem geziyorlar hem de alışveriş yapıyorlar. İranlı turist gelmese Vanlı esnafın işi zor.
Van AVM’ye gittim. Adını unuttum ama güzel bir kitapçı vardı. Hem kafesini gem de kitapları çok beğendim.
Van böyle… Edremit’e gelince başkan İsmail Say dört yıldır muazzam işler çıkarmış. Sabah kahvaltı ve akşam yemeğini Seyirtepe’de yedim. Fiyatlar gayet makul ve lezzetli. Van kahvaltısını dememe gerek yok. Kavrulmuş buğdaydan şeker katılarak yapılan kavutu sevdim. Un helvasına benzeyen murtuğaya bayıldım.
Edremit Belediyesi’nin Çevre Temizliği vardı. Van Gölü’nden neler çıkmadı ki! Su şişeleri, plastik atıklar, madeni para, inşaat demiri, cam bardak, peyzaj tahtaları vb.
Edremit Kent Meydanı -abartmıyorum- Avrupa şehri gibi bir yer. Ekmek arası inci kefali ve ayran aşı harikaydı. Meydanda nostaljik müzikler çalındı. Çok kalabalık olduğunu söyleyeyim. İnsanlar mutluydu.
Çölyak hastaları için Edremit Belediyesi tarafından glütensiz ürünlerin üretildiği kafe ve fırını ziyaret ettim. Ustalarla konuştum. Türkiye'nin dört bir köşesine ürünlerini gönderiyorlar. 6 Şubat depremleri boyunca 11 ilimize çölyak hastaları için sürekli ürün üretip göndermişler…
Van çok güzel yer. Edremit onun incisi. Mutlaka ziyaret edilmeli. Nasip olursa eylül ayında ailemle gideceğim. Siz de gidin. İnsanı güzel, yemekleri güzel, doğası güzel, tarihi güzel. Daha ne olsun…
