Sevginin kaynağına...

Toplumları kaynaştırmak, dostlukları pekiştirmek, barış içinde yarıştırmak için tesis edilen spora, spor ortamlarına bir bakın... Şampiyon olmak için her yol mübah sayılıyor!. Yıkıyor, döküyor, parçalıyor günümüzün taraftarları... Yetmiyor, son Fenerbahçe-Galatasaray maçında olduğu gibi polisin araçlarını bile devirip, ateşe veriyorlar. Gözleri, gönülleri bu kadar kinin, şiddetin ve fair-play dışı olguların kapladığı günümüzde Can Babalık ise tüm dünyaya örnek bir davranış sergiliyor... Fırtınanın, tayfunun ortalığı kasıp kavurduğu, umutların karardığı, huzurun mumla arandığı bir ortamda bir ışık huzmesi Can Babalık... Anlı şanlı yöneticiler ekranlarda söz salvosuna girerken... Futbolcular, hakemi aldatmak üzerine her türlü hileye yatarken... Medya leşkerleri, reyting ve biraz daha prim yapmak uğruna değerleri hoyratça örselerken... Ardında milyonlarca taraftarı olan yöneticiler, sözlerine her türlü şiddeti, sevgisizliği ve öfkeyi yüklemeyi marifet sayarken... Ve kavgayı spor alanlarından caddelere, sokaklara taşıyarak, ortalığı yakıp yıkan, savaş alanına çeviren -sözüm ona- spor tutkunları... Ben sizlere ne söyleyeyim?.. Down sendromlu çocuklar hayata yenik başlıyor... Onların algılaması, hayat mefhumunu kavrayışları belki de silik bir rüya alemi gibi... Bazen renkli, bazen sisli, bazen yokuşlu bir hayat onlarınkisi. Vücut savunma sistemleri zayıf, her türlü hastalığa daha açık ve bir başkasının yardımına ömür boyu muhtaçlar. Ellerinden tutulursa, hak ettikleri değer verilirse, bu toplumun mutlu birer bireyi olacaklar. Ancak saklanırlarsa, bir köpük misali sessizce yaşayıp gidecekler... Oysa, insanı kendisi ile barıştırmak, toplum ile kucaklaştırmak ya da onlarla birlikte sevginin kaynağına doğru yolculuk ne kadar da anlamlı ve güzel... Can, başlı başına bir güzellik... Güzellikleri saklandıkları yerden bulup çıkarmak hepimizin görevi olmalı...