Beş şey gelmeden önce...

Resulullah efendimiz "sallallahü aleyhi ve sellem" (Beş şey gelmeden önce, beş şeyin kıymetini biliniz...) buyuruyor. Bilirsek iki cihan saâdetine kavuşacağımız şüphesizdir.

1- Ölüm gelmeden önce hayatınızın kıymetini biliniz! (Bu konuya önceki hafta değinmiştik.)

Sağlık büyük nimettir. Boşuna dememişler: "Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi."

İnsanlar, sıhhatli oldukları zaman hem ibadetlerini lâyıkı vechile yapar, hem de dünya işlerini yapabilme gücünü elde edebilirler. Dinimiz de sağlığa çok önem vermiştir. İnsanı hasta yapan veya hastalığını artıran helâl ve mubah şeyler bile haram sayılmıştır.

Hasta olmamaya çalışmalıyız. Hasta olup da tedavi olmaya çalışmaktansa, hasta olmamaya çalışmak daha iyidir. "Hastalığın annesi soğuk algınlığı, babası da çok yemektir" demişler. Mikroplu yerlerden uzak durmalıyız...

Sıhhatin ne kadar büyük nimet olduğu hasta olunca anlaşılır. Gece yatağına girince sabaha kadar deliksiz uyku uyumanın güzelliğini, geceyi sancılarla geçirenler çok daha iyi bilir.

Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (İki büyük nimet vardır ki, insanlar onun kıymetini bilmiyorlar. Sıhhat ve boş vakit.)

Yaşamakta olduğumuz ömrümüz bizlere tek fırsat olarak verilmiştir. En kıymetli varlığımız vaktimizdir! Onunla arzu ettiklerimize kavuşabiliriz.

Eshab-ı kirâm vakitlerini paradan daha kıymetli bilerek öyle harcarlardı. Vaktin isrâfının, paranın israfından daha kötü olduğunu çok iyi bilirlerdi.

Gençlik, insan ömrünün en kıymetli bölümüdür. Daha öncesi çocukluk devresidir. Çocuk, sağını solundan pek ayırt edemez. Rabbimiz de onu mükellef kılmamıştır. Ona ibadetleri farz kılmamıştır.

Gençlikten sonraki zaman ise ihtiyarlık, hastalık, takatsizlik dönemidir ki, insanlar isteseler bile artık gençlikteki gibi çalışma imkânını bulamazlar.

Zindeliğini, gücünü kaybedip ihtiyarlayan bir adam şöyle temenni etmiştir:

"Keşke bir gün bile olsa gençliğim geri gelseydi de, ihtiyarlığın benim başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım..." Yani, ihtiyarlığımı, gençliğime şikâyet etseydim.

Sahip olduğumuzu zannettiğimiz malımız bizde emânettir. Bir gün gelecek tamamı elimizden çıkacak, vârislere intikal edecektir.

Dünyanın en zengini öldükten sonra, dünyanın en fakirinden daha fakir hale gelir.

Dünyanın en fakirinin sırtındaki elbise gene de kefenden daha değerlidir. Hiç olmazsa fakirin eli ayağı hareket edebiliyor. Ölen zenginde o da yoktur.

Zenginliğimizin kıymeti ise şöyle bilinir: Kazandığımız her kuruşun helâlinden olmasına ve helâline harcanmasına dikkat etmeliyiz. Zekât vermeliyiz. Malımızdan kendimize pay ayırmalıyız.

Unutmamak gerekir ki; Allah için harcadığımız bizim malımızdır. Gerisini başkaları yiyecek, belki de en sevmediklerimizden birileri...