Tombul fil...

Yavru tombul fil, o gün epey düşünceliydi. Her gün şen şakrak oynayan filin yüzü, o gün hiç gülmüyordu. Yanından geçen arkadaşları ona ne olduğunu soruyor ama cevap vermeye, derdinin anlatmaya yanaşmıyordu. Halbuki kafasındaki sıkıntı onu yiyip bitiriyordu. Ormanda yürürken çok sevdiği yaşlı bir fille karşılaştı. Yaşlı fil ona: - Bugün üzgün görünüyorsun. Keyfini kaçıran bir şey mi oldu, söyle? Eğer biri seni üzdüyse çekinme söyle... Tombul fil, ona da açılmakta direniyordu: - Hayır, hiçbir derdim yok... Ama kafama bir şey takıldı. Onu bir türlü çözemiyorum... dedi. - Neymiş o çözemediğin konu?.. diye sordu yaşlı fil. Tombul fil: - Kafama takılan konu şu: Çoğu hayvanın bir sürü kardeşi var. Benim ise bir tane bile yok. Bu çok üzüntü veriyor bana. Yalnız kalıyorum. Oynayacak bir kardeşim bile yok. Niçin bizim de tavşanlar gibi bir sürü kardeşimiz olmuyor? Üstelik şişmanım da... Yaşlı fil, güldü onun sözlerine. "Bak tombul" dedi hortumuyla onun sırtını okşayıp devam etti: - Düşündüğün şeye bak. Eğer bizler de tavşanlar gibi bol bol üreseydik ne olurdu şu ormanın hali? Onlar zayıf hayvanlar olduğu için bol üremeleri gerekli; çünkü avlanıyorlar. Etleri yeniyor. Ama biz öyle miyiz? Ne etimiz yenir ne de bir işe yararız. Sadece dişlerimiz çok değerli o kadar. Fakat bizler çok kuvvetli hayvanlarız. Onun için neslimizin yok olması zordur. Fakat bir tavşan veya kuş cinsi hayvanlar, tabiatın zor şartlarına dayanamaz. Bazen soğuk, bazen kar kış, bazen yağmur sel onları yok eder. İşte o zaman diğer kardeşleri yetişir imdada. Böylece bu güzel ve minik hayvanların soyu tükenmemiş olur. Tombul filin, bu açıklama hoşuna gitmişti. Yüzü şimdi gülmeye başladı. Yaşlı fil, onun sevindiğini görünce: - Sen kardeşin yok diye üzülme! Ben seninle oynarım. Haydi bakalım var mısın benimle koşu yarışına? dedi. "Varım" dedi kahkahalarla tombul fil. Sonra beraberce koşa koşa ormanın derinliğinde gözden kayboldu ikili... > Sezen Toprak - Kayseri > GÜNEŞ GİRMEYEN EVE PENCERE LAZIM