Abdüllatif Uyan

​Seyyid Ebül Vefâ hazretlerinin huzuruna, zamanın Sultânı gelip; “Bana nasîhat eder misiniz” diye ricâda bulundu...

Ahmet Mekkî Efendi “rahmetullahi aleyh” hazretleri çok mütevâzı idi. Bizim gibileri adam yerine koyar, evimize gelir, bizimle yerdi. Bir gün evimize geldi.

Sa'd bin Rebî “radıyallahü anh”, Uhud'da büyük kahramanlıklar gösterdi!

Sa'd bin Rebî “radıyallahü anh”, Uhud'da büyük kahramanlıklar gösterdi! Vücûdu delik deşik oldu.

Hazret-i Süheyb, mallarıyla birlikte hicret ederken, müşrikler mâni olmak istediler.

​Hazret-i Süheyb, Hazret-i Habbab ve Hazret-i Ammâr (radıyallahü anhüm) bir gün birlikte yolda gidiyorlardı... Müşriklerle karşılaştılar... Müşrikler onları gördü. Ve alaylı bir tavırla; "İşte Muhammed'e tâbi olan kimseler" diye istihzâ ettiler.

Bir Hüseyin Efendi vardı ki, Kâdirî şeyhiydi önceleri. Ancak Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini görünce, şeyhliği bırakmış, ona talebe olmuştu...

Ömer bin Abdülazîz hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” hanımı, bir gün kendisine; “Bu gece rüyâda cehennemi gördüm ve çok korktum!” dedi.

​Ömer bin Abdülazîz hazretleri vefât ettiğinde herkes çok üzüldü! Gözyaşlarıyla ağladı her Müslüman! Hattâ cenâzenin arkasında yürüyen bir “râhip” de üzüntüyle ağlıyordu!

​Halîfe Ömer bin Abdülazîz hazretleri “rahmetullahi aleyh”, vefât etmeden önce Meymun bin Mihrân'a vasiyette bulundu... Meymun şöyle anlatıyor: Halîfe beni çağırdı.

​Ömer bin Abdülazîz hazretleri “rahmetullahi aleyh” ölüm hastasıyken yakınları tabip çağırdılar. Tabip koşup geldi. Halifeyi muayene etti.

Ömer bin Abdülaziz hazretleri son günlerini yaşıyordu ki, kayınbiraderi ziyaretine geldi.

Ömer bin Abdülaziz hazretlerinin oğlu, bin dirhem para verip, yüzük taşı almıştı...

​Ömer bin Abdülaziz hazretleri, takva sahibi olup, çok ibadet yapardı. Ahiret derdiyle zayıflardı. Bir dostu onu gördü.

​Abdülhakîm Arvâsî hazretleri “rahmetullahi aleyh” sülâle-i Resûlden bir büyük âlim zâttır. İlmiyle âmil büyük bir velî idi. Yanında çok âlimler yetişti.

Sevgili Peygamberimiz eshâbının oturdukları yere gelince baş tarafa geçmez, gördüğü boş bir yere otururdu... Elinde bastonuyla bir gün sokağa çıktı.

Efendimiz aleyhisselâm; Arabistan'daki âdete uyarak, saçlarını kulaklarının yarısına kadar uzatır, fazlasını kestirirdi.

Resûl aleyhisselâm, yemeği sofra bezi, tepsi, masa gibi bir şey üstünde yemezdi.

​Sevgili Peygamberimize, Allahü teâlâ “İste vereyim” buyurmuşken, O, dünyâ servetini istemedi. Hep elenmemiş arpa unu ekmeğini yerdi.

​Sevgili Peygamberimizin bekçileri, kapıcıları yoktu. Herkes kolayca yanına gelip, derdini anlatırdı. Hayâsı da çoktu.