Abdüllatif Uyan

Sonunda karar verip "Bundan sonra hiç kimse çocuk sahibi olmayacak; doğan her çocuk, erkekse öldürülecek!" emrini verdi. Halkı kontrol altına aldı. Memurlar tayin etti.

İbrahim aleyhisselam, Keldani kavmine gönderilen ülül-azm peygamberdir. Ona on suhuf indirildi. Hak teâlânın Halilidir. Yani dostudur.

Sevgili Efendimiz henüz sekiz yaşındayken, amcası Ebu Talib'in evinde kalıyordu. Ancak Mekke'de müthiş bir kuraklık hüküm sürüyordu.

Zaman-ı saadette on yaşındaki Abdullah, babası bir harpte şehit olunca yetim kalmıştı. Gülmüyor, oynamıyor; oynayan çocuklara bakıp içli içli ağlıyordu!

Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), bin dört yüz mücahitle birlikte Medine'den çıktılar. Hudeybiye'ye geldiler.

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), her hususta doğru ve emin idi. Bunu herkes bilirdi. Müşrikler bile. Hatta Ebu Cehil bile.

Abdülmuttalib ölüm döşeğindeyken, sekiz yaşındaki torununu yanına oturttu. Elini omuzuna koyup karşısında diz çökmüş edeple oturan oğullarına sordu: "Vefatım yaklaştı, yegâne düşüncem şu yetimdir. Onu, birinize emanet etmek istiyorum, hanginiz Ona hizmet etmeyi kabul eder?"

Hacı Şerif Zendeni hazretleri zamanında gayet fakir bir kimsenin yedi kızı vardı. Bu kişi bir gün bu büyük zata geldi ve fakirlikten dert yanıp "Efendim, bana yardım ederseniz pek büyük bir lütufta bulunmuş olursunuz" dedi.

Hacı Ramazan Efendi'yle ilgili olarak bir kişi şöyle anlatır: "Bir arefe günüydü. Çoluk çocuğun bayramlık ihtiyaçlarını alamıyordum.

Hacı Bektaş-ı Veli hazretlerinin soyu Hazret-i Ali'ye (radıyallahü anh) dayanır. Daha çocukken ilim öğrenmesi için Şeyh Lokman-ı Perende'ye teslim edildi. Bir gün Lokman-ı Perende onun yanına girdi.

Hacı Abdullah Efendi, bir ara hac farizasını yerine getirmek için Hicaz'a gitti ve Peygamber Efendimizin kabr-i şerifinin bulunduğu Hücre-i saadetin etrafındaki şebeke-i saadete girmek istedi.

Baytazzade Hacı Abdullah Efendi, Gaziantep velilerindendir. Kilis'te yaşadı. Ve orada vefat etti. O devirde birinin evinde çok çeşitli kuşlar vardı ki devamlı cıvıldaşırlardı. Öyle ki; iki kimse konuşsa birbirini duymazdı. Bir kişi müstesna.

Hazret-i Fatıma, Resulullah Efendimiz vefat ettikten sonra hiç gülmemiş, ayrılık ateşiyle daima yanmıştır.

Efendimiz (aleyhisselam), Hazret-i Fatıma'nın elini tuttu, bir zaman mübarek gözlerini açmadı. Hazır olanlar, mübarek ruhu kabzolundu/ alındı sandılar.

Resulullah Efendimiz vefat edeceği zaman Hak teâlâ, Azrail aleyhisselama "Git, Habibimden izin iste. İzin verirse mübarek ruhunu al, izin vermezse geri dön!" buyurdu.

Hazret-i Ali (radıyallahü anh), yazlık elbiseyi kışın, kışlık elbiseyi de yazın giyerdi.

Sa'd bin Ebi Vakkas (radıyallahü anh), Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) zamanında Hevazin bölgesine zekât toplamak için gönderilmişti.

Resulullah Efendimiz Mekke'yi fethettiklerinde Mekke'de bulunan yüz kırk putun tamamı yüzüstü düştüler. Kâbe-i şerifin içinde de büyük bir put vardı. Taştan yapılmıştı. Yalnız o ayakta kaldı.

Cabir bin Abdullah (radıyallahü anh) bildirmiştir: Resulullah Efendimize, Ali bin Ebi Talib'in doğumu soruldu. Buyurdular ki: "Allahü teâlâ, Ali ile beni bir nurdan yarattı.

Abdullah ibni Abbas (radıyallahü anhüma) anlatır: "Bir gün Resul aleyhisselam bizimle ikindi namazını kıldı. Selam verdi. Sonra bize dönüp: