Abdüllatif Uyan

Bir gün Hazret-i Ebu Bekir'le Hazret-i Ömer (radıyallahü anhüma) bir husus üzerinde konuşuyorlardı. Hazret-i Ebu Bekir, Hazret-i Ömer'e bir miktar sert söyledi. Ancak hemen pişman olup özür diledi kendisinden.

Bir gün Sahabe-i güzinden bazıları, Fahr-i Kâinat Efendimiz'in huzurlarına varıp "Yâ Resûlallah! Ebu Bekir, evinde ciğer kebabı yer, lakin bizi davet etmez" dediler.

Bir gün Medine-i Münevvere'ye dışarıdan bir gayr-i müslim gelmişti. Çok da fakirdi. Efendimiz'e gelip "Fakirim, bana bir miktar dünyalık verir misin" dedi.

Vaktiyle bir şehirde salih bir Müslüman yaşardı. Vakitlerinin çoğunu ibadetle geçirirdi ama Resulullah Efendimiz'e salevat okumayı ihmal ederdi.

Anadolu'da yetişen velilerden Garip Hafız zamanında üç kişi vardı ki Hazret-i Muaviye'yi sevmez, ona buğz ederlerdi.

Abdullah İbni Mes'ud (radıyallahü anh) der ki: Resulullah'ın Kureyş'e beddua ettiğini hiç işitmedim. Yalnız bir gün Kâbe-i şerif yanında namaz kılıyordu.

Hazret-i Fatıma-tüz Zehra (radıyallahü anha), Resulullah Efendimiz'in, Hazret-i Hatice'den olan dört kızından en çok sevdiğidir.

Said bin Cübeyr hazretleriyle Abdullah bin Abbas (radıyallahü anhüma) el ele tutuşmuş bir yere gidiyorlardı. Zemzem kuyusuna geldiler. Orada bazı kimseler Hazret-i Ali'yi kötülüyorlardı.

Enes bin Malik hazretleri der ki: Resulullah Efendimiz'in huzuru şeriflerinde oturmuştuk. O sırada Hazret-i Ali (kerremallahü vecheh) geldi. Ve en geride oturdu. Efendimiz onu gördü.

Medine-i Münevvere'de bir Yahudi'nin, ağzı örülü bir kuyusu vardı. Suyu gayet tatlıydı. Ve suyunu satardı. Resul-i Ekrem "Rûme kuyusunu kim satın alır da kendi kovasını Müslümanların kovası ile bir tutarsa cennetteki kovası bundan hayırlı olur" buyurdu.

Rivayet edilir ki: Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), bir gün Hazret-i Ömer'i gördü. Yanına gitti.

Resulullah Efendimiz buyurdu: Kıyamet günü "İslam dini" mahşere güzel surette ve süslenmiş olarak gelir. Hak teâlâ hazretleri bildiği hâlde "Sen kimsin?" diye sorar.

Cebrail aleyhisselam arz etti ki: "Yâ Resulallah! Ebu Bekir, Allahü teâlânın aşkına ve senin dinin uğruna seksen bin altın sadaka verdi. Kırk binini gizli, kırk bin de açıktan. Hiç giyeceği kalmadı.

Hazret-i Ebu Bekir (radıyallahü anh) İslama geldiği vakitte Hak teâlâ aşkına ve Habîbullah aşkına fakirlere seksen bin altın sadaka eyledi.

Bir gün Fahr-i kâinat hazretlerinin huzur-u şeriflerinde Cebrail aleyhisselam da vardı. Böyle zamanlarda eshab-ı güzin oturmaz, ayakta dururlardı.

Abdülmuttalib tam bıçağı çalıyordu ki Kureyş'ten biri, kendisine, "Dur! Kesme sakın. Böyle yaparsan âdet olur, herkes oğlunu nezredip keser" dedi.

Abdülmuttalib, yıllar önce "Yâ Rabbî! Bana on oğul verirsen birini senin için kurban edeceğim" diye nezr etmişti. Üzerinden yıllar geçti. Nihayet on oğlu oldu. Onların içinde de en fazla Abdullah'ı seviyordu. Çünkü Nur-u Muhammedî onun alnında parlıyordu.

Feridüddin-i Attar hazretleri anlatır: Salihlerden biri, ibadet için bir mescide girdi... Sabaha kadar orada ibadet edecekti. Gece yarısı olunca kapı gıcırdadı. Sanki mescidin kapısı açılıp içeri biri girmişti. O, öyle zannetti.

İsmail Fakirullah hazretlerinin huzuruna bir gün biri geldi. Ancak ağzı eğilmiş, dudağının bir tarafı kulağına ulaşmıştı. Fakirullah hazretleri onun bu hâlini gördü.

Hazret-i Ali (kerremallahü vecheh) rivayet ediyor: Resulullah (sallallahü aleyhi ve sellem) hazretleri buyurdular ki: