Abdüllatif Uyan

Efendimiz kızını dinledi. Üzüntüsünü anladı. Ve kendisine;

Hazret-i Osmân'ın (radıyallahü anh) zengin olup, evinde hizmet eden üç yüz câriyesi vardı. Bir gün insanlık îcâbı olarak câriyelerden birine baktı. Hazret-i Rukayye bunu gördü.

Vaktiyle bir memlekette her sene bir ejderhâ çıkar, Câbilkâ şehrine gelirdi. Ona bir oğlan çocuğu verirlerdi. Onu yiyip geri giderdi.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) kuru arpa ekmeği yer, kalın kumaştan gömlek giyerdi. Birçok gazâlar yaptı.

Soldaki melek kalkar. Ve şöyle seslenir: "Ey ehl-i mahşer! Cehennem hazînedârı Mâlik benim. Allahü teâlâ hazretleri bana; "Yâ Mâlik! Cehennem kapılarının anahtarlarını al, habîbim Muhammed Mustafâ'ya teslîm et ve benden selâm söyle. Habîbim kimden hoşnûd değilse, onu Cehenneme götür" diye emretti.

Resûl-i ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: Hak teâlânın emriyle Cennetten mahşer yerine sarı yâkuttan bir taht getirirler.

Resûlullah Efendimiz "sallallahü aleyhi ve selem" hazretlerinin amcası hazret-i Abbâs "radıyallahü anh", bir gün Efendimizin huzur-i şerîflerine geldi.

Sevgili Peygamberimiz'in "sallallahü aleyhi ve selem" mûcizeleri saymakla bitmez. Meselâ her ne zaman gülseler, mübârek dişleri arasından nur çıkardı.

Hazret-i Âişe "radıyallahü anhâ" buyurdu ki: Resûlullahın zevceleri arasında, Hatîce'ye "radıyallahü anhâ" gayret ettiğim gibi başkasına gıbta etmedim. Çünki ölmüş olduğu hâlde, onun adını çok söylüyordu.

Hazret-i Âişe "radıyallahü anhâ" müctehid idi. Bütün İslâm ilimlerinde çok büyük derecesi vardı. Bilhassa kadınlara dâir fıkhî hükümler kendisinden sorulurdu. O, hem müminlerin annesi, hem de dinlerini öğrenecekleri bir müftî idi.

Hazret-i Alî "kerremallahü vecheh" orta boylunun kısası idi. Geniş göğüslü, elâ gözlü idi. Mubârek sakalı bütün eshâbdan çok idi. Mubârek karnı büyükce idi. Kâfirlerin yüzlerine baksa, korkularından sonbahar yaprağı gibi titrerlerdi.

Hazret-i Osmân bin Affân "radıyallahü anh" îmâna geldikten sonra, amcası düşman olup çok eziyyet yaptı.

Bir gün hazret-i Ömer "radıyallahü anh" öğle sıcağında sadaka develerini bağlıyordu. "Yâ Emîr-el-müminîn! Bir kişiye emretsen, o bağlasa, olmaz mı?" dediler.

Birgün hazret-i Ömer "radıyallahü anh" oturmuş mubârek hırkasını yamıyordu. Kızgın güneş sırtını yaktı.

Resûl-i Ekrem hazretleri, yüzüğün kaşına bakıp gördü ki, "Lâ ilâhe illallah, Muhammedün Resûlullah, Ebû Bekr-i Sıddîk" kazılmış. Hazreti Ebû Bekr'e

Birgün sultân-ı kevneyn ve Resûl-i sekaleyn "sallallahü aleyhi ve sellem" hazretlerine bir gümüş yüzük hediyye getirdiler. Resûl-i Ekrem "aleyhisselâm" Hazretleri, onu Hazret-i Ebû Bekr'e verip;

Âd kavmi yedi gece sekiz gün, bu kum yığınlarının altında inlediler. Allahü teâlâ emretti. Rüzgâr kumları aldı.

Âd kavminin reisi Halecân azâb-ı ilâhî olan kasırgadan kaçıyor, bir taraftan da; "Bu rüzgâr beni dize getirmeseydi, ben onu dize getirirdim" diyordu. Ortalık biraz sâkinleşti.

Âd kavmi, azab bulutunu yağmur bulutu zannettiler. Azâbı ni'met sandılar. Bu yüzden çok sevinip, birbirlerine müjde veriyorlardı.

Hûd aleyhisselâm'ın kavmi, peygamber olduğuna dâir kendisinden mucize istediler. Halbuki mûcize görmüşlerdi