Abdüllatif Uyan

Zamanın halîfesi, bir gün kapıcısına; "Yoldan geçen ilk şahsı huzûruma getir" dedi. Yoldan ilk geçen Âta bin Ebî Rebâh hazretleri oldu. Ancak kapıcı Onu tanımıyordu. Seslenip; "Emîr-ül-mü'minîn sizi çağırıyor!" dedi.

Bir gün halîfe Abdülmelik, Atâ bin Ebî Rebâh hazretlerini ziyârete geldi ve nasîhat istedi. Atâ hazretleri;

Halîfe Abdülmelik, hac için Mekke'ye gitmişti. Atâ bin Ebî Rebâh hazretleri de o sırada Mekke-i mükerreme'de bulunuyordu. Halîfenin geldiğini duyunca, onunla görüşmeye gitti.

Tâbiînin büyüklerinden Atâ bin Ebî Rebâh hazretlerine; "Efendim, zikir meclisi nedir?" diye sordular bir gün. Cevâbında;

Tâbiînden Âmir bin Abdullah Anberî hazretleri, bir gün kâfile ile yolculuğa çıkmıştı ki, az sonra karşılarına korkunç bir arslan çıktı.

Âmir bin Abdullah hazretleri, Eshâb-ı kirâmdan Zübeyr bin Avvâm hazretlerinin torunudur. Bir gün babası Abdullah bin Zübeyr hazretlerini ziyârete gittiğinde babası kendisine; "Neredeydin oğlum?" dedi.

Âmir bin Abdullah hazretleri bir gün bâzı sevdiklerine; "Âhirette en zor şey nedir, biliyor musunuz?" diye sordu.

Âmir bin Abdullah hazretleri bir gün sevdiklerine; "Âhiret'i görsem de îmânımda ve ibâdetlerimde bir artma olmaz" buyururdu.

Âmir bin Abdullah hazretleri, tâbiîn-i kirâmdan, bir büyük velîdir. Bir gün bir kimse Onu görüp istifâde etmeye gelmişti kendisinden.

Âmir bin Abdullah hazretleri, tâbiîn-i kirâmdan, bir büyük velîdir. "Âhiret derdi" ile dertlenmişti ki, ölüm ve sonrasını düşünürdü dâima.

Hazret-i A'meş şöyle anlatıyor: Azrâil aleyhisselâm insan sûretine girerek Süleymân aleyhisselâma uğrayıp, oradaki bir adama dikkatle baktı. Adam da bunu fark etti.

T âbiînden Süleymân bin Mihrân (A'meş) hazretleri devamlı ölümü düşünür, ona hazırlıklı olmak için çalışırdı. Uykudan uyandığında su bulup abdest alması gecikecekse hemen teyemmüm ederdi. Kendisine;

Sehl bin Abdullah Tüsterî hazretleri, ömrünün sonlarında, el ve ayakları hareket etmez olmuştu. Lâkin namaz vakitlerinde el ve ayakları açılır, namaz bitince, yine eskisi gibi hareketsiz olurdu. Bir sohbetinde;

Sehl-i Tüsterî hazretlerinin huzûruna bir genç gelerek; "Hocam, hiç huzûrum yok, içim sıkılıyor" diye dert yandı.

Sehl bin Abdullah Tüsterî hazretlerinin bir oğlu vardı ki, küçükken hâl ehliydi. Ne zaman yiyecek isteseydi, annesi;

Sehl bin Abdullah Tüsterî hazretleri ölüm hastalığında son nefeslerini veriyordu ki, talebeleri; "Efendim, yerinize kimi bırakıyorsunuz?" dediler.

Bir gün Sehl bin Abdullah Tüsterî hazretlerine biri gelip; "Efendim, ben köseyim, duâ edin de sakalım çıksın" diye ricâ etti. Büyük velî ona;

Bir gün Sehl bin Abdullah Tüsterî hazretleri, talebeleriyle bir yere giderken bir "gayr-i müslim" kişiye rastladılar. Büyük velî, onu gösterip;

Bir gün, bir kimse Sehl bin Abdullah Tüsterî hazretlerini ziyârete geldi. Tam içeri adım atmıştı ki, birden geri kaçtı.

Sehl-i Tüsterî hazretleri anlatıyor: Bir gece rüyâ gördüm. Bütün insanlar, büyük bir meydanda toplanmışlardı. "Niçin toplandınız?" dedim.