Abdüllatif Uyan

Bir kimse var idi ki o, "Ebû Hanife"ye, Zarar vermek isterdi, düşmanlık olsun diye. Bir de bahçesi vardı, akarsu kenarında, Ve rengârenk çiçekler açmıştı her yanında.

İmam-ı a'zam Ebû Hanife hazretleri, Tabiin'in en yüksek alimlerinden biri. Maişet sebebiyle, yapıyordu ticaret, Kumaş alıp satardı, zengin idi begayet.

Bir gün "İmâm-ı a'zam" uyurken odasında, Resul-i mücteba'yı, görmüştü rüyasında. Anlattı bu rüyayı, gidip İbni Sirin'e, Dedi ki; (Bu rüyanın, acaba tabiri ne?) Zira o, Tâbiinden, çok âlim bir kişiydi, Hem o devrin tanınmış, rüya tabircisiydi.

İmâm-ı a'zam Ebu Hanife hazretleri, Onu methetmişlerdi, çok İslam alimleri. İmam-ı Rabbani de, buyurdu ki bu babda; (O, Şer'i delillerden hükümler çıkarmakta, Öyle bir dereceye çıkmıştı ki o zaman, Âlimler aciz kaldı, onu tam anlamaktan.)

"İmam"ı, o zaman ve sonraki zamanlarda, Gelen büyük alimler, methettiler her anda. "Malik" hazretlerine gelince bir gün "İmam", O, ayağa kalkarak gösterdi bir ihtiram.

"Allahın rızası"ydı onun tek düşüncesi, Yok idi bundan başka bir maksat ve gayesi. Hak ve doğru ne ise, söyler idi ihlâsla, Bu hususta bir şeyden çekinmezdi o asla.

İslam alimlerinin en büyüklerindendir, Eshabı görmüştür ki, yani "Tâbiin"dendir. Hanefi mezhebinin reisi olan bu zat, Ehli sünnetin dahi, reisidir o bizzat.

Rebi' der ki, "Üveys"i gittim bir gün görmeğe, Sabahı kılıyordu, başladım beklemeğe. Tesbihini bitirip, dua etti çok uzun, Ben yine beklerdim ki, duası bitsin onun.

Bir gün Harem bin Hayyân, geldi "Veysel Karani"ye, Rica etti; "Bana bir nasihat eyle" diye. Buyurdu; (Bir günaha, deme sakın "Bu ufak." Sen onunla Rabbine âsi oldun, ona bak.

Her gün "Veysel Karani" yapardı çok ibadet, Evliyalıkta dahi, yükselmiştir be gayet. O Resulü görmeden, feyzine kavuşmuştur, Ve hatta "Tabiin"in, en yükseği olmuştur.

Vaktâ ki Üveys Karni, namazı bitirince, Hazreti Ömer kalkıp, selam verdi hemence. Sonra, (Adınız nedir?) diyerek sordu hemen, O, sadece "Abdullah" dedi ona cevaben.

Eshab, "Üveys" hakkında sordu ki O Server'e; (O sizi çok sever de, niçin gelmez görmeye?) Buyurdu; (Buna mani, iki sebep mevcuttur, Birincisi odur ki, hallerine mağlubdur.

Tabiin-i kiramdan, büyük bir evliyadır, Kalplere deva olan nasihatları vardır. Yemen "Karen" köyünde dünyaya gelen bu zat, Hicri otuzyedide, şehiden etti vefat.

"Halid-i Bağdadi"nin, ona bir mektubunda, Şöyle buyurmaktadır: (Kıymetli Seyyid Taha, Allahü tealanın emânında olunuz, Âfet olan şöhretten, aman uzak durunuz.

Sultan Abdülmecid Han devri saltanatıydı, "Derviş Beğ" diye bir zat, Müks kaymakamıydı. Bu kişi, her nasılsa bir suç işediğinden, Erzincan müşirince, alındı vazifeden.

İslam alimlerinden büyük bir evliyadır, Kalpleri tenvir eden nasihatleri vardır. Derdi ki: (Halis bir kul, bir farz eda edince, Ferahlanıp, kavuşur bir sürur ve sevince.

Gürpınar kazasında, vardı ki bir Müslüman, Bu zatın talebesi olmuş idi bir zaman. Ve lakin bir gün dağdan, kurt gelip maalesef, Bunun koyunlarına saldırıp etti telef.

Bir zamanlar Irak'ta, Berzenci ve Hayderi, Nâmında iki büyük kabile var idi ki, Bunların arasına girerek bir husûmet, İlerleyip, savaşa döndü bu en nihayet.

Allahü tealanın büyük bir evliyası, Hemen kabul olurdu, indallah her duası. Ermeninin birisi, gelerek huzuruna, "Çocuksuz" olduğundan, dert yandı şöyle ona.

"Seyyid Taha", tek be tek talebeleri ile, Bizzat meşgul olurdu, her türlü dertleriyle. Bütün devlet ricali ve hatta başta sultan, Emrine âmâde ve muntazırdılar her an.