Abdüllatif Uyan

Allah adamlarından bir büyük evliyadır, Kalplere hayat veren nasihatleri vardır. Bir günki sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar, Gaflete gelmeyin ki, mahşer günü hesap var. Cevap verilemezse olur büyük pişmanlık, Lakin olan olmuştur, çaresi yoktur artık.

İslam alimlerinden bir büyük evliya zat, Mescidinde birine şöyle etti nasihat: (Evladım, iyi bil ki, ölünce ahirette, Hesaba çekilecek her Müslüman elbette. Yapacaksan bu gün yap, iyi iş, güzel amel, Zira hiç belli olmaz, ani gelir hep ecel.

İslam alimlerinin en büyüklerindendir, Tesirli sözleriyle kalpleri etti tenvir. O bir gün buyurdu ki: (Dünyaya verme kıymet, Zira Allah, dünyaya vermiyor ehemmiyet.

Allah adamlarından alim ve veli bir zat, İnsanlar sohbetinden alırdı manevi tat. O bir gün buyurdu ki: (Biz aciz birer kuluz, Rabbimizin emrine itaatle memuruz.

"Abdullah-ı Dehlevi" evliyayı kiramdan, Nasihat istemişti, bir kimse bir gün Ondan. Buyurdu ki: (Evladım, Allah'ı sevmek için, Onun düşmanlarını asla sevmemelisin.

Nasihat istemişti birisi de bu zattan, Buyurdu: (Hiç kimseye etme asla su'i zan. "Kendini beğenmek"ten hasıl olur iş bu hal, Bu düşünce gelince, istiğfar eyle derhal.

"Abdullah-ı Dehlevi" buyurdu ki: (Ey insan, Hazırlan son nefese, deme "Daha var zaman." O "Son nefes" dediğin, gelir bugün, ya yarın, Şimdi ne hazırlarsan, işte o senin kârın.

"Abdullah-ı Dehlevi" büyük bir evliyadır, Kalplere tesir eden, nasihatleri vardır. Bir gün bazı kimseler bu "Veli"ye gelerek, Sordular: "Halis mü'min nasıl olur?" diyerek.

Allah adamlarından çok büyük bir veliydi, Söz ve nasihatleri pek çok faideliydi. Derdi ki: (Ey insanlar, korkun Hak tealadan, Kaçının titizlikle her günah ve haramdan.

"Halid-i Bağdadi" ki, büyük bir evliyadır, Kalplere tesir eden nasihatleri vardır. Bir gün bir sevdiğine yazdığı mektubunda, Buyurdu ki: (Bu dünya, biter elbet sonunda.

Evliya-yı kiramın en büyüklerindendir, Nasihatleri ile kalpleri etti tenvir. Bir günki sohbetinde buyurdu ki: (Ey insan, Unutma ki dünyada imtihandasın şu an. Bugün sen yeryüzünde dolaşırsın, gezersin, Ve lakin bir gün gelir, ölüp kabre girersin.

İslam alimlerinden alim ve veli bir zat, Ederdi insanlara çok öğüt ve nasihat. Derdi ki. (Başkasından sana bir söz taşıyan, Senden de başkasına götürür başka zaman.

"Ömer bin Abdülaziz", takvâ ehli bir zattı, Düşündüğü, sadece "Âhiret" ve "Hesap"tı. "Kulların hukukuna edemezsem riayet, Halim ne olur?" diye, endişedeydi gayet. Bir kimse anlatır ki: Ömer bin Abdülaziz, Halifelikten önce, etli idi ve gürbüz.

"Ömer bin Abdülaziz", ölüm hastalığında, Bir tabip çağırdılar gelip durdu yanında. Bakıp, sonra dedi ki; (Çok zehir içmiş bu zat, Hayatı hususunda veremem bir teminat.) Ağlamağa başladı ölüm hastalığında, Yakın akrabaları bulunurdu yanında.

"Ömer bin Abdülaziz" zamanında cümle halk, Sulh ve sükun içinde yaşadı tam olarak. Lâkin çekemeyenler var idi kendisini, Bu düşmanlar, çağırdı bir gün hizmetçisini.

Son Cum'a hutbesinde bu mübarek veli zat, Şöyle buyurmuştu ki; (Ey muhterem cemâat! Yarın mahşer gününde, korkusuzluk, emniyet, İçinde bulunmayı istiyorsanız şayet, Ve yine Cehennemden kurtulabilmek için, Bugünden, çaresine bakın elbet bu işin.

"Ömer bin Abdülaziz", mütevazı idi pek, Yani hiç yoktu onda, kendisini beğenmek. Hutbede gelse idi eğer böyle düşünce, Yarıda keser idi o hutbeyi hemence.

"Ömer bin Abdülaziz" bazı sevdikleriyle, Bir gün bir cenazeyi gitmişti defnetmeye. Defin işi bitip de, herkes ayrıldığında, O, birkaç kişi ile durdu kabir yanında.

"Ömer bin Abdülaziz" bir sarhoş gördü yolda, Yakalayıp, bir ceza verecekti o anda. Lakin tam o sırada, hakaret etti sarhoş, Vazgeçti o cezadan, salıverdi başıboş.

"Ömer bin Abdülaziz" birkaç arkadaşıyle, Kabristana uğrayıp, ağladı göz yaşıyle. Dedi; (Ey kardeşlerim, gördüğünüz kabirler, Ceddim Emevilere aittir hepsi birer.