M. Said Arvas

Dünyada her şeyin en güzelini isteyen kişi, ölümün de en güzelini seçmeli. Güzel bir şekilde hayata veda etmeli. Bunun içindir ki büyüklerimiz hep "hüsn-i hatime" için dua etmişlerdir.

Böyle mübarek gecelerde yapılan dualar ve ibadetler, diğer zamanlarda yapılanlardan daha kıymetlidir. Rabbimize açılan eller boş dönmez. Günâhlardan da çok sakınmalıyız.

Düzgün itikat çok önemlidir. İtikadı bozuk olanın yaptığı bütün ibadetler geçersizdir, kabul olunmazlar. Yaptığı ibadetler onu cehennem ateşinden kurtaramaz.

Eshab-ı kirâmdan birisi, bir gün sevgili Peygamberimize (aleyhisselâm) şöyle sorar: "Bana öyle bir şey öğretin ki; onu yaptığımda hem Rabbim beni sevsin, hem de insanlar!.."

"Namaz kılmayı cennete girmeye tercih ederim. Çünkü, namaz kılmamı Rabbim istiyor. Cennete girmeyi ise nefsim istiyor. Rabbimin istediğini nefsimin istediğine tercih ederim."

İnsan, içinde ruhu olmayan bir ceset hâline gelecektir bir gün... Ölüm en büyük vaizdir. Kabristandan geçerken mevtâlara okumalıyız. Onların hâlinden de ibret almalıyız.

Ehl-i beytin birincisi​ Hazreti Ali, bir suikast neticesi şehit olmak üzereydi. Evlatlarını topladı ve nasihatlerde bulundu. Bizler de bu nasihatlerden istifade etmeliyiz...

Onun saymakla bitirilemeyecek üstün vasıfları vardı. Daima güler yüzlü idi, sıkıntısı ne kadar çok olsa dahi hissettirmezdi. O “zeynül mecalis” yani meclislerin ziyneti idi.

Bir kimse, yalnız dünyasını düşünmüş, ahiretini unutmuş Rabbini tanımamış, haramlardan sakınmamış ise, hem dünyasını, hem de ahiretini mahvetmiş olur...

Eshab-ı kirâm efendilerimiz, İslâmiyet ile şereflenmelerinden çeyrek asır bile geçmemişti ki; daha dün sıkıntı içinde yaşarken, bugün hesapsız servete sahip olmuşlardı.

İnsanlar günâhını küçük gördükçe Allahü teala onu büyültür. Günâhın küçük veya büyüklüğünü düşünmeden önce kime karşı işlendiğini hesap etmek gerekmektedir.

Cennetin yolu dünyadan geçer. Dünyaya gelmeden Cennete girmek insanlar için mümkün değildir. Dünyadaki nimetler geçicidir, fanidir. Fakat ebedi nimetleri kazandırır...

Biz dünya için yaratılmadık. Burada kalıcı da değiliz. İstesek bile bizi burada bırakmazlar. Dünyaya gönderiliş gayemiz, ahiretimizi kazanmak içindir...

Bir kimse, dünya hayatı ile yalnız dünyasını düşünmüş, ahiretini unutmuş Rabbini tanımamış, haramlardan sakınmamış ise, hem dünyasını, hem de ahiretini mahvetmiş olur...

Bakara suresinin 153. âyet-i kerimesinde meâlen buyuruluyor ki: "Ey iman edenler! Sabrederek ve namaz kılarak Allah'tan yardım dileyin. Şüphe yok ki, Allah sabredenlerle beraberdir."

Hristiyanlar gibi Noel kutlayan kimsenin varlığına şaşıyoruz!.. Kendi inançlarının gerektirdiklerini bırakıp, kendi örf ve âdetlerini terk eden bir topluluk kendisine olan güvenini kaybeder.

Bütün insanlar imtihandadır. Kimi zenginlik ile, kimi fakirlikle, sıhhatli olanlar sıhhatleri ile, hasta olanlar da hastalıkları ile imtihan olunurlar. Kazananlar olabildiği gibi kaybedenler de çoktur...

Üzerimizde Rabbimizin hakkı var, Peygamber aleyhisselamın hakkı var, annemizin, babamızın, hocalarımızın hakkı var, komşu hakkı var, evlatlarımızın hakkı var, hatta hayvanların bile hakkı vardır...

Arap Yarımadası'nda zulümler, rezâletler, hurâfeler ayyuka çıkmıştı. Hak, hukuk, adâlet kavramları tarihe karışmış, güçlü zayıfı eziyor, kız çocukları diri diri toprağa gömülüyordu.

Yardımlaşmayı unuttuğumuz için yapayalnız kaldık. Hayvanlar bile kendi cinsinden olup da yardıma muhtaç olana yardım ederler. Yardımlaşma olmayan bir hayatın, ne tadı vardır ve ne de değeri...