Muammer Erkul

Aşk; Koca bir sahra topunun ağır güllesiydi, kucağımda taşıdığım... ?.. § Kucağımda taşıyorken aşkı, ağır güllesi gibi koca bir sahra topunun; yıkıldım sırtüstü... Kocca gülle de, bir gözyaşı damlası gibi vurdu göğsüme!.. Üzerine kor düşmüş pamuk yığını gibi, delindim!.. Ve, mendile doldurulmuş kezzap gibi aktı içim; Yerlere serildim!..

Serâbın, suyunda yüzüm... Kumm dolu gözüm... ..... Şarap kusuyor zamaan,,, ve içimde, şarapnel parçaları!.. § Sıkıyorum dişimi. Doğursam; "acı" çığlık atacak!..

Vapurlara tek başıma binmeye başladığımda kaç yaşındaydım, hatırlamıyorum. Ama küçüktüm... Küçük olmak; boyu kısa olmak demek değil, biliyor muydunuz? Küçük olmak; kilosu hafif olmak da değil. Hatta küçük olmak; tükettiği yıl sayısının az olması bile değil... Basacağı yeri fark edememek küçük olmak. Küçük olmak; kendi önüne bakamamak, ileriyi görememek, geniş düşünememek, bilgiden nasip, tecrübeden ibret alamamak demek... Yarın ve öbür gün ve daha sonraları ve daha daha sonraları başına gelebileceklerden endişe etmemek demek küçük olmak... Öyle değil mi?..

(BUGÜN) Babam, babasının sol omzuyla uzun meşe ağacı arasında kalan bir kişilik boşluğu göstererek; "Bizden, en evvel kim giderse, münasip olan yer burasıdır", dedi... ..... Güneş, yüksek yapraklar arasında kıyıldığından; kırpılmış ışıklar dökülüyordu üzerimize, konfeti gibi... Nice gelinler vardı dünyalar güzeli; şimdi göğüslerinden öbeeek öbek çiçek emziren, ve nice damatlar vardı şu hâki setre altında... Setrolmuştu yani yüzlerce sene, bu toprağın altına!..

Sebebini anlamam; bazıları mezarlıktan korkarmış!.. Hatırladığım zamanlarda içi dolmuş bütün kabirleri tanır, ve gösterilmiş olanların da tamamını bilirim neredeyse... ..... Hoşuma gider, oturup seyretmek; Yarı şeffaf boynuzlarını uzatmış halde mezar taşlarında kaymaya çalışan kabuklu salyangozları... Sert ve kuru taşlara serdikleri sıvı üstünde uğraşır dururlar; biraz daha kaydırmak için kendilerini, biraz daha... Halbuki iki karış ardında kurur ve kaybolur gider, arkalarında bıraktıkları yaldızlı izler!..

Seni seviyorum... Seni seviyor oluşum kıpırdıyor içimde... Seni sevmek; bir pınar gibi kaynaması içimin... Ve yine bir göze gibi, dolu bir göz gibi taşması ılık ılık içime!..

İçi biraz beyaz, puslu ve dışı daha mat ve biraz yeşilimsi gibiydi... Başı, bin yıldır dönüyordu sanki... Ve sanki bin yıldır eğikti hep bir tarafına doğru... Sanki bin yıldır; kendini kaybetmiş rüzgârlar bile onu bulmaktaydı, zamanı dahi sürükleyen akıntılar üstünde!..

Ben, seni gördüm... "Seni" gördüm... ..... Gördüm seni,,, bir bakışından gördüm hem de! O bakışından tutunup; Kuleden saldığı saçından Rapunzel'e tırmanan kahramanı gibi, kendi masallarımda tırmanıyorum şimdi yanına!..

'Opera deyince İtalya'ya gittiğinizde İtalyan operaları, Almanya'da Alman operaları, Rusya'da Rusların kendi operaları esastır. Önceliği kendi uluslarının eserlerine verirler. Kendi dilleri, kendi hikayeleri, kendi olayları. Neden Türkiye'nin Türk masallarından, müziklerinden, danslarından oluşan bir opera repertuarı olmasın? Başka ülkelere biz, Türk operası olarak Türkiye'nin renklerini, müziklerini sunalım. Bizim balımız bizim çiçeklerimizden olur.

Misketlerimiz nerde, bilmiyorum!.. Hatta, defterlerimiz nerde?.. Ya kitaplarımız?.. § Evet, eskiden misketlerimiz vardı;

Hiçbir anahtar, hiçbir hazinenin kapısını açmaz; Ele alınıp, doğru deliğin içinde çevrilmedikçe!.. ..... Tamam da, şimdi ben bu özeti çıkarmak için, yani bu kadarcık bilgi için bunca bedel ödemişsem; acaba ben mi kârlıyım, yoksa bunu ücretsiz alan sen mi?.. Elbette ben!.. Çünkü, bedelini ödeyerek aldığının kıymetini, "biliyor" insan...

(ÖZET: Korkudan titreyerek; "yapacağı iğnenin çok acıtıp acıtmayacağını" soran çocuğa bakarak; "Yaptık ya, dedi adam... Aşı, ağzında eriyen tatlı şekerin içindeydi!" Bu iğneci, gördüğü en güzel insandı, çocuğun!..)

BİRİSİ ekibiyle birlikte filler gibi koştukça, koridorlardaki çerçeveler bile zıngırdıyordu... Çocuklar korku içinde soruyor, ve biribirlerinden bunların "iğneci" olduklarını öğreniyorlardı. İğneciler "tutuuun" diye haykırdıkça, çocuklar "kaçııın" diye ötüşüyordu!..

Efendim, soruyorsunuz. "Şimdi hocam(!), siz ki İstanbul tutkunusunuz. Sizin İstanbul'u sevmenizdeki en önemli unsur nedir, ya da nelerdir" de diyorsunuz, mektubunuzun nihâyetinde... Lâkin... Sözümüzün bir ehemmiyeti olmalı ki; sual edildiğinde cevap verilsin!.. Sizler, tabii ki hatırlamazsınız,,, da biz genç iken, İstambôl'de bir tek motörlü vasıta dahî yoktu ki, satırlarınızda şehri "şehr" olmaktan çıkardığını imâ ettiğiniz arabaların verdiği kasveti idrâk idelüm... Bizler, çift kandilli faytonlar ile gidip gelir idük Bab-ı âlî semtine. Matbua hâneler de evvelâ o civarda açılmış, ve kalem sevdalıları da o mekânlara yakın bağçelerde hasbihâl ider olmuştu...

Bir hikâye aktaracağım bugün size. "Üzerinde güneş batmayan imparatorluk" denen "güneşsiz" İngiltere'nin, belli ki UZMANLIK ALANI olduğu "sömürü düzeni"ni öğretmek için okuttuğu "The Little Red Hen" isimli okuma kitabından alınmış. Şimdilerde İnternet üzerinde adreslerden adreslere dolaşıp duruyor bu hikâye...

Şimdi hayal kuranlarınız çok var, biliyorum. Ama bu hayallerine gerçekten inananlarınız kaç kişi?.. İlginçtir ama, ben sanki doğduğum andan itibaren burda olacağımı biliyordum, sanki bu günü yaşıyordum... Bunu hem istiyor ve hem de böyle olacağını biliyordum gibi.

Kanallarda İzmir'i bir haftada iki kere sallayan deprem tartışılırken; uyuyamayacak kadar uykusuzum, ve bir de omuzlarım, boynum, sırtım ağrıyor. Rahatlarım diye sıcak suyun altına atıyorum kendimi. Ve, gündüzki ses yankılanıyor kulağımda: "Sizin gitmenize gerek yok, kendi gelir Murad-ı Maraşi hazretleri!.."

İyi ki gitmişim İzmir'deki kitap fuarına. Orda sadece iki gün geçirdim ama bu şehrin insanları renkli iplik misali (geçti içimden) takıldı bana da; şimdi sanki bir iğne gibi hangi kumaşı dikmeye çalışsam, ardımda onların (da) rengi kalacak!..

Yoldan gelmişim, günlerdir yorgun ve uykusuzum, üstelik de geç yatmışım,,, ki sabahın köründe "zarrr" zil... Neredeyse, cesedimi yorganın altında bırakıp, sanki uçuşarak açtım kapıyı ki karşımda kapıcı... "Hayırdır, bu saatte?.." "Diyecektim ki... Şey yani, ben futboldan iyi anlarım da..."

Bir gün... Annelerimizi kaybettik... Ve, uzaklaşan son yağmur bulutunu seyreder gibi, bakakaldık arkalarından...