Muammer Erkul

Papatya yaprağı kadar kulağı olan kedicikler bile, iki boylarınca uzayan annelerinin kuyruğunu yakalamaya çalışır; gül dikeni gibi incecik tırnaklarıyla...

Karşında problemler vardır, her zaman... Ve; bu yanda, sen! Ama, "nerede" olacağına kendin karar vereceksin, nerede duracağına... Bu kaldırımda mıı, yoksa karşı kaldırımda mı?..

Ben, sana; "kırılmamak için" beklerim!.. Ben, sana; "gücenmemek için" beklerim!.. Ben, senden her gelene; "can-baş üstüne" derim!..

Gözlerime inanamadım; gerçekten oydu!.. Bunca yıl geçmişti aradan. Ben mi büyümüştüm, yoksa o mu böyle küçülmüştü?.. Ama emindim; oydu... Yanına yaklaşıp, selam verince; -Vealeykümselam! Dedi... Ben, gülümseyerek onun suratına bakıyordum; o da (bastonuna dayanıp kendini kaldırarak) beni tanımaya çalışıyordu...

Sarman, Tekir kedinin yanından geçip bir metre kadar ötesine oturdu. Gözlerini dikip camın ardındaki adamın hareketlerini izlemeye başladı... Minnoş, Sarman'la Tekir'in önünden geçerken ikisi de sinirli sesler çıkardılar, ama onun kim olduğunu bile görmediler!.. Minnoş da az ileriye geçip oturdu. Gözlerini dikip camın ardındaki beyaz önlüklü adamla yanındakilerin hareketlerini izlemeye başladı...

Ne kadar zaman geçmiş, bilmiyorum... Ve sormuyorum!.. Ben, sanki asırlar sonra uyandım... Ben şu an, kendi bedenimdeyim ama; sanki fotoğrafçıda giydirilen emanet bir elbisenin içinde gibiyim, başka tenlere kokan!..

Büyükleri "büyük" kılan; kendini küçük görenlere ikramda bulunmak, ve kendisine kızanlara iyilik etmektir belki... Ama bugün konuya öbür ucundan, yani "o" tarafından değil de "biz" tarafından bakalım!..

Görevim, taş taşımak olsaydı!.. Yine terlerdim... Bir tek kayayı koymamak için çamura bir adım daha, bir adım daha atmaya gayret ederdim elbette... Görevim taş taşımak olsaydı, sanırım içim yine durulurdu bazen, dolu bir süt tası gibi; ama bazen de aklım karmakarışık olurdu, şelale dökülen çukurlar gibi!..

Dedemi dinledim içimde... Dedi ki; "Yediğin, cesedinle kalır, oğuul; Yedirdiğin seninle gider!.." Sarsıldım!..

Dünyanın bütün ormanlarındaki bütün ağaçlar bilir ki; Bir ağaç, başka bir ağaç hakkında iyi olmayan sözler söylediğinde kendi boyu yükselmez...

Bir ıslık, gevremiş kâğıt gibi yırttı havayı... Bir ok; zehirli yılan dişi gibi hedefe uçtu.... .... Sarardı ten,,, sarsıldı can,, Ve yeşil mintan; Ala boyandı!..

Akıllandım ya!.. Ve bir gün bütün "gerçeği" bütün çıplaklığıyla görüverdim önümde: O, herşeyi bilmiyormuş...

Ablamın ilkokul ünite dergisinde leylekli bir çizgi romanla, köşeli kutulardan yapılmışa benzeyen robot bir adam vardı... Adı da; Teneke!.. Okuyup yazmayı işte bu dergilere bakarak iki sene erken öğrenmiştim. Sonra robotun "insanı andıran makine" demek olduğunu öğrenmiştim... Ve yine o sıralar bir şey daha öğrenmiştim ki, sanırım siz de öğrenmek istersiniz...

Az önce birini düşünüyordum... İyi insan, ama bu iyiliği tanımlayamıyorum, diyordum. Bir programda onun nasıl biri olduğunu sorsalar, anlatamam. Bilirim, ama anlatamam; kelimelere dökemem, diyordum!..

Görmek için, "bakmak" gerekiyor elbette... Önce kendimize; sonra da etrafımıza!.. Körler var ya, körler en kötüsü... Bunlar; göz sinirleri, karşılarındaki görüntüyü beyinlerindeki görme merkezine aktaramayan âmâlardan çok farklıdır! Çünkü körler kireç kuyusuna düşmüş çingene tuğlasına benzer, ki en küçük bir ot bile bitemez üzerlerinde!..

Çok açtım o zamanlar. Yine acıksam keşke!..) Bir balık... Dinmeyen açlığıyla gelir, denize salınmış oltayı yutarmış. Ve tutulduğunu anlarmış... Bu işin uzmanı olan balıkçı da, bu balığın yakalandığını bilirmiş; Kalbinden!..

Gördüm; duvarda asılı bir fener, çantanın içinde bir telefon ve kapının ardında bir araba vardı... Hangisi çalışır bilmem... Hiç birinin, bilmiyorum; işe yarayıp yaramadıklarını!..

(Sanırım bazen, insanlar; kendilerini basite alıyorlar... Halbuki bir insan, en fazla bir insan kadar basittir; yine en fazla bir insan kadar değerli...)

Her yaratılmışın kabiliyeti ayrıdır, öyle değil mi?.. Mesela, bir kedi eğer derse: "Karanlığın içinde tuhaf şeyler oluyor!.." Veya bir çoban köpeği; "şu istikametten filan kimse geliyor. Kokusunu duyuyorum, yarım saat sonra burada olur" diye mırıldansa...

Harmantepe'nin tepesinde; bahçesinden de, penceresinden de deniz görünen bir evde oturuyorduk... Zaman zaman "yüzmeye gideceğimiz" konuşulunca beni bir telaş alıyor... Böyle zamanlarda; bazen yerdeki mavi muşambanın deniz olduğunu hayal edip üzerine yatıyor, bazen de sandalyenin minder kısmına göbeğimi koyup hababam debabam kulaç atıyordum!.. "Heey, bakın bakın; ne kadar güzel yüzüyorum!.."