Muammer Erkul

"Holigan katili" olarak bugünlerde tekrar mahkemeye çıkartılan şu çocuk var ya; gazetelerde resimlerini gördükçe içim sızlıyor... Tanımam etmem, nereli olduğunu, neye inandığını, yaşını, hatta adını bile bilmem de, niye mi sızlar içim?.. Hadi anlatayım size de, rahatlayayım bari...

Bir gün açlıktan ölecek hale düşeceksin, diye konuştu dedem... En yakınların dahil, hiç kimsede sana verecek bir lokma bile yiyecek olmayacak; çünkü kendileri senden daha zor durumda olacaklar...

Mavi gökten bir damla düştü denize; Su ile buluşan suyun oluşturduğu iç içe dalgalar, dış dışa halkalar halinde koşuştular müjde taşıyan denizatları gibi...

Bazen irkilirim; niye mi?.. Çünkü yazdığım yazıların, birileri tarafından "OKUNABİLECEĞİ" aklıma gelir!..

Bir dostuma veya herhangi birine sevgimi göstermem için... Bir dostuma veya herhangi birine onu sevdiğimi söylemem için; o dostumun veya, herhangi birinin ölmesi gerekmiyor... ..... Ben insanları hayatta oldukları zaman da seviyorum... Ve ben insanlardan; Sevgilerini, sevilenler henüz hayatta iken göstermelerini bekliyorum!..

Amerika kıtasının keşfi de ne ki!.. Beni... Ay'a ayak basılmasından kesinlikle daha fazla şaşırtan; Karşımdaki insanın...

Başında beyaz dantelli beyaz örtüsü vardı bir zamanlar "Hacı teyze"nin... Elinde, kapaklı cam kase içinde akide şekerleri vardı... Dilindeyse dualar...

Ninem'le görümcesi 'hayat'ta oturuyorlardı. Yanlarındaki üçüncü ihtiyar da, yün eğiren komşu kadındı... (O zamanlar sanmaktaydım ki; gözleri çok zor gören her yaşlı kadının vazifesi yün eğirip iplik yapmaktır!..)

Derin bir haz vererek bana; Söndüre söndüre yangınlı yollarımı, geleceğine umudum var ilk damla gözyaşımın...

Bazen inanasım gelmiyor; bu kadar çok yazacak konu olduğuna... "Acaba ömür mü kısa", diye düşünüyorum; değil... Niçin?..

(O gece ıslak bir laciverde yansıyordu ay...) O gece, ıslak bir laivert üstündeydi ay, görüyordum gittikçe kararan gözlerimle...

"Ayyaşın kızı" olarak anılmak ister miydin, veya "filanca kadın"ın oğlu?..

Özal bir vizyon adamıydı... Bazıları bu vizyonun "tele" kanadını sahiplendiler, bu parka kamp kurdular ve buradan herşeyin, herşeyin, herşeyin altını oymaya başladılar... (Bu her şeylerin hepsinin neler olduğunu söylemeyeyim ki kafam rahat kalsın!..)

Pişmanlıklara benzeyen bir "gurur" duygusu!.. Yahut, bir taraftan kendini takdir ederken kendin; bir de, içinde "vazgeç" diye yırtınan ağzın "payını" verme telâşı...

(Dünkü yazı ile bağlantılı) (Küçük çocukların ilginç bir özelliği vardır ya hani; ufak meselelerde ortalığı ayağa kaldırdıkları halde, büyük acılar karşısında tepkisiz kalırlar... Durumu idrak etme güçlüğünden midir bilmiyorum, böyle zamanlarda başka şeylerle ilgilenir, ya da öyle görünürler!..)

Avucundaki elimi belli belirsiz sıkmasından, ona doğru yöneleceğimizi anladım. Çünkü dedem, anlık kararlar verirken hep böyle yapardı...

Bn başında sevgi vardı, En sonunda yine sevgi olacak... İnanıyorum!

Ben İstanbul'un Anadolu yakasının çocuğuyum; Fenerbahçe de İstanbul'un Anadolu yakasının tek takımı...

Bir yanda Tarzan(lar) var, diğer tarafta ise Ceyn(ler)... Tarzan; goril gibi davranan kayıp insan yavrusu... Tarzan; biraz maymunca, biraz aslanca, biraz ayıca, biraz filce, biraz bilmem neyce konuşmaya çalışan...

Yağmur ne güzel şey; Yeşilleri yemyeşil ediyor!.. Ve mavileri, ve kahverengileri!