Muammer Erkul

Varsay ki azgın bir köpek çiftliklerden birinden kaçtı ve vurdu köyün yoluna... Bir taraftan girip öbür taraftan çıkacaktı belki de.. Ama tam o sırada sen, evdeki tartışmayı yarım bırakıp, kızgınlıkla dışarı çıkmıştın...

Babamın bahçesinden üç tane fidan aldım. Köklerin bozulmaması için toprağıyla birlikte sarıp, hafifçe nemlendirdim ve dikkatlice büküp bagaja soktum...

Son yıllarda, Avni Anıl üstadın "Rüya gibi" esintisini ekranlardan bize üfleyen, Seniha'dan daha başarılı kimseye rastlamadım. (Elenor'a tebrikler...)

Tütün yoktu, tuz yoktu cââân; Yarama şiir bastım!..

Günün birinde (aynen sizin de verebileceğiniz gibi) karar veriyorum. Diyorum ki; "Ben yazı yazacağım!.."

(Çoktandır çuvaldızı "KENDİMİZE" batırmamıştık galiba; Öyleyse hazır olun, çünkü geliyor!) Bütün medya yöneticileri tahmininizden zekî insanlardır, unutmayın... Böyle olmasaydı, şu an göze batacak kadar ortada olmaz, eleştirilere maruz kalmazlardı.

Hastanenin, bizim grup tarafından buluşma yeri olarak belirlenmesi; o günlerde orada yatan arkadaşımızı bırakın, diğer hastalara dahi büyük bir moral olmuştu. Ona uygulanan sıcaklık, oda arkadaşlarına da sirayet ettiğinden, koğuşun ısısı tatlı tatlı yükselmişti.

(Dünkü yazıyla bağlantılı...) 'Anlaşıldı', diye kafasını salladı biri. Peki, henüz onlarla bir iş yapmadan insanları ayırabilir miyiz?..

Seslendiğini duydum. Baktım, eliyle beni çağırıyor. Koşarak yanlarına gittim. Cevizin altına sermiş oldukları kilimin üstünde oturuyorlardı. Dedem ağaca yaslanmıştı. Diğer üç kişi, sırtları eve dönük olduğu halde, ona bakıyorlardı.

Ahh, kaç gündür kaç tane yazı yazdım ve yok ettim hemen ardından... Kaç defa soruyorum kendime; Ben, acaba bu kadar "edepli" olmak zorunda mıyım? Sonra; "Evet", diyor içimden bir ses...

Bugün, gülümsemelerin bir mânâ kazanmasının yıldönümü... Bugün bütün güllerin, niye açtıklarını... Ve niçin böyle güzel koktuklarını anlamalarının yıldönümü.

Onu markette her görüşümde (ki yılda birkaç defayı geçmezdi), köşemizde çıkan yazılardan bahsederdi bana, ışıl ışıl gözleriyle... Yani yılda iki veya üç dakika konuşurduk Hüreyre ile.

Fenerbahçeliyiz ya; Bugünlerde tam üç tane (bıçaktan kurtulmuş) KOÇ GİBİ tesellimiz var ...

Eskiden, bir "roman" gibi, belirli bir noktadan başlıyordu siyasî konuşmalar; gelişiyor ve bir sonuca bağlanıyordu...

Ben çocukken adamın birine "üçüncü adam" derlerdi... Düşünür, sayardım pek de neyin ne olduğunu anlayamadığım yıllarda... Demek ki bu ihtiyarın elinden (bırakmak istemediği) genel başkanlığı aldığı için veriyorlardı bu adı.

O zamanlar hastaydı artık... Demek ki ömrünün son zamanlarıymış... (Aslında, nasıl hatırladığımı ben de bilmiyorum bunları, ama hatırlıyorum işte...)

Uyanıksam ve çevremi görebiliyorsam, vakit gündüz demekti... Aslında o zamanlar, her çocukta olduğu gibi, gece ile gündüzden başka bir zaman kavramı da yoktu kafamda. Bahçeye bir kaplumbağa girmişti.

Ahhh; Genzimde yangınlaar!.. Gözpınarlarımdan başka, bütüüün pınarlar kurumuş!..

(On dört-on beş sene önceydi...) Bizim yeğen durup dururken basıyor tekmeyi ve beklendiği günden biraz evvel; "Geliyoor!" diye bağırttırıyor annesini.

Okul öncesi için (veya okul öncesi seviyesi için) bir soru: Biz... Bu ülkeye... Fidan dikersek ne olur?.. Hadi düşünen düşünsün, düşünemeyenler ise okul öncesi seviyesi için sorulan bu soruya verilecek cevapları beklesin...