Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil

Bugün bayram. Eskiden Müslümanlar bu bayrama hüzün bayramı da derlerdi.

23 Ocak 1517’de Ridaniye Savaşını kazanan Osmanlı Sultanı Yavuz Sultan Selim Han, Adiliye’de kurulan görkemli otağına yerleştikten sonra Memlük Sultanı Tumanbay’ın yakalanması ve Kahire’nin teslim alınması üzerine devlet adamlarına emirler vermişti.

Ülkemiz hızla yeni bir seçim gününe doğru yol alıyor. Fakat partiler arasında mücadele hiç de alışık olmadığımız bir zeminde yürüyor.

Ünlü amirallerimizden Cezayirli Gazi Hasan Paşa’nın vefatının 233. yıl dönümü. O azmin, cesaretin, yiğitliğin, gaza aşkının, idareciliğin vücut bulmuş hâli gibiydi. Bu vesile ile kendisini ve icraatlarını tanımak veya hatırlamak yerinde olacaktır.

Geçen hafta İttihatçıların cihan harbine girmek için başta İngilizler olmak üzere çalmadık kapı bırakmadıklarını ve İngilizlere verdikleri tavizlerden bahsetmiştik. Basra’yı nasıl peşkeş çektiklerine değinmiştik.

Yarın Birinci Cihan Harbi’nin en önemli cephelerinden biri olan ve büyük bir zaferle neticelenen 18 Mart Çanakkale Deniz Savaşı’nın 108. Yıldönümüdür.

Her mekânın bir maksadı, bir işlevi ve bir ruhu vardır. Orada onu icra eder ve ondan maddeten ve manen istifade edersiniz! Saray, devlet başkanlarının karargâhıdır. Devlet işlerini yürüttükleri yerdir. Milletin de derdine derman aradığı müracaat noktasıdır. Orayı han, hamam gibi kullanamazsınız.

Milletimizin büyük bir feragat örneği göstererek deprem bölgesinde yaşayanlara yardım götürmeye çalıştığı sırada bazıları da her gün milleti rencide edecek tartışmalara zemin araladılar.

Bu dünyada gamdan, üzüntüden azad olmuş bir kimse yoktur. Şayet âdemoğlu ise herkesin bir derdi bir üzüntüsü vardır. Zira bir zevk kuşunu bin gam avcısı takip eder. Öyle ise dünyada devamlı rahatlık aramak ne beyhude bir iştir.

Acımız büyük yaramız derin. Anlatılması zor. İçinde yüzlerce, binlerce hikâye barındıran ve hepsi de gözyaşlarınızı engelleyemediğiniz türden. Sarmaya kalksan sarılmıyor, merhem olmaya çalışsan yetmiyor, teskin etmeye kalksan olmuyor...

6 Şubat sabahı ülkemiz asrın en büyük felaketine maruz kaldı. On ilimiz yer sarsıntısını en yüksek düzeyde yaşadı. Dört ilimizde ise (Kahramanmaraş, Hatay, Malatya, Adıyaman) büyük yıkım meydana geldi.

DİYK üyesi Enbiya Yıldırım’ın öve öve bitiremediği Seyit Kutup, İslam’da nasıl izler bırakmıştır devam edelim... Seyit Kutup, hayatını iki döneme ayırmaktadır. Birincisi, sosyalizme yöneldiği ve daha çok edebî çalışmalara ağırlık verdiği dönemdir. Kendisi hayatının bu devresini sonradan “cahiliye dönemi” olarak anacaktır. O, sosyalizm davası uğruna hapse dahi girecektir.

“Uzaktan davulun sesi hoş gelir” ve “Şeyh uçmaz mürit uçurur” gibi, acı gerçekleri ortaya koyan meşhur bazı deyimlerimiz vardır. Biz son iki asırdır, ülkemizde yetişen nice kıymetli şahsiyetlere gözümüzü kaparken uzaktan parlatılan simaları kahraman yaptık.

Cihan padişahı Kanuni Sultan Süleyman Han büyük haşmet ve ihtişamına rağmen tevazuu da asla elden bırakmazdı. Onun hacimli divanını inceleyenler bu yüce padişahın ölümü hiç unutmadığını, kibir ve gururdan uzak durduğunu görürler.

TRT1’de Barbaros ile alakalı “Akdeniz’in Kılıcı” dizisinden sonra şimdi de “Sultan’ın Fermanı” başladı. Birinci dizi tutmadı. Çabucak beklentilerin altına düştü.

Geçen hafta, “bizden olanlar” veya “bizim adamlar” dediklerimizden yediğimiz darbelere değinmiştim.

Osmanlıda ve hatta tarihimizde, devlet idaresinde “bizden olan” diye bir anlayış yoktu. Ehil olanlar işbaşına getirilirdi. Bunlar, ilgili kişilerle istişare ederler, karar alırlar ve eksiksiz uygulamaya çalışırlardı.

Bu hafta Hazreti Mevlâna Muhammed Celaleddin Rumi’nin vefatının 749. yıl dönümü idi. Ne yazık ki son dönemlerde bu büyük veli ya hakkında çıkarılan iftiralarla gündeme geldi veya sema gösterilerine alet edildi. O ve eserleri sanki dünyamızdan çekildi gitti. TV’lerde doğru dürüst tek bir programa rastlamadım.

Fas millî takımı dünya kupasında büyük bir başarıya imza attı ve yarı finale yükseldi. Bu, bir Afrika ülkesinin göstermiş olduğu en büyük başarı olarak spor tarihine geçti. Yarı final mücadelesinde 1956 yılında sömürgesinden kurtulduğu Fransa millî takımına karşı mücadele verdi. Ancak mükemmel oyununu golle taçlandıramadı. "Gönüllerin şampiyonu" olarak yarı finalde turnuvaya veda etti.

Geçen haftaki yazımda Murat Bardakçı Bey’in ortaya çıkardığı yüz yıllık belgeyi konu edinmiştim. Malumunuz belgede yurt dışına çıkmaya hazırlanan son Osmanlı Padişahı Vahideddin Han’ın linç edilmesi isteniyordu. Peki padişahın linç edileceğini ortaya koyan sadece bu belge mi vardı? Yoksa "Perşembenin gelişi çarşambadan belli mi idi?" Sultan Vahideddin, adım adım linç edilmeye doğru sürükleniyor muydu? Hadiseler gözden geçirildiğinde padişahın sonunun çok trajik bir şekilde sona ereceği kesin gibi idi.