Ragıp Karadayı

"Kahraman Ali’m; yakınlarını çok iyi anlamak, yaşamak, yaşatmak için gelmiş bu fani dünyaya..."

"Anneciğim meraklanma buradayım. Lütfen üzülme! Her şeyi anlatacağım..."

Ömer, o gün imtihandan sonra sözünde durmuş, koşarak Ali’yi bıraktığı yere gelmişti.

"Çok teşekkür ederim efendim. Mühim olan iç dünyamızı düzeltmek olduğunu bir daha anladım."

Ali hemen cevap vermedi. Sanki sırları deşifre olacaktı. Hiçbir şey bilmiyormuş gibi de davranamazdı.

"Şimdi meslek sırlarını konuşturma zamanı. Bu tahminimden de kıymetli bir saat..."

Yarayı daha fazla kanatmak istemiyordu Hasan Dede, mevzu iyice netleşmişti zaten.

Bir şey söylemeden cebindeki cüzdanı çıkarıp uzatmak istedi, çekindi.

"Tabii sen de torunumsun! Senin yaşında kaç tane torunum var bir bilsen!"

Olup bitenleri yeniden yaşıyormuş gibi oldukça heyecanla anlattı Ali...

Cevap vermedi, biraz düşündü, yutkundu kendi küçük, yüreği büyük Ali.

"Allah korusun, hasta olursun be evlât! Edirnekapı nere, burası nere!.."

​“Buna çocuk demeye bin şahit lâzım, adam gibi adam...” lafları boğazında düğümlendi...

Koridorun diğer ucunda bir çift ayak sesi, gittikçe yaklaşıyordu. Gözler o tarafa çevrildi.

İç fırtınalarına karışan, koridordaki gülüşmeleri bastıran poyraz; daha da şiddetlendi.

Hasta kardeşi, gözü yaşlı anası, ihtiyar kazazede ve elinde para dolu cüzdan…

Daha birkaç saat önceki hadise; travma oluşturmuş, iç âleminde derin izler bırakmıştı.

Bu büyük şehirde yalnız başına kalmış bir çocuğun çaresizliği yürek yakıyordu...

Kazazedeyi ve cipi kullananı tanımıyordu küçük Ali. Onlar da onu tanımıyorlardı.

İhtiyarın kanlı ve kuru ellerini sıkı sıkıya tutmuş, vücut diliyle; “yalnız değilsiniz” diyordu.