Gizli bir kuvvet onu o tarafa doğru çekiyordu...
26 Ekim 2019 02:00
Daha birkaç saat önceki hadise; travma oluşturmuş, iç âleminde derin izler bırakmıştı.
Tarihî İstanbul; gümüş renkli, soğuk, sisli bir rüya görüyor gibiydi.
Küçük Ali’nin gözleri, taksinin ihtiyara çarptığı yerde... Gizli bir kuvvet onu o tarafa doğru çekiyor... Elinde olmadan oraya yöneldi. İsli fren izi kalıntıları, sağa sola savrulmuş kaldırım taşları, kırık far parçaları, burada bir trafik kazası olduğunun açık delilleriydi. O korkunç anı; bütün canlılığıyla yeniden yaşadı. Kulakları sağır edecek kadar acı fren sesi, egzozu patlak motor gürültüsü, bağrışmalar, köpek havlamaları… Daha birkaç saat önceki hadise; travma oluşturmuş, iç âleminde derin izler bırakmıştı. Hiç aklından çıkmıyordu, çıkmayacaktı da.
“Ya, adam paramparça olsaydı! Ya, araba bana çarpsaydı… Ya… Ya…” deyip durdu. Etrafı, daha dikkatlice, bir dedektif hassasiyetiyle incelemeye başladı. Sanki kaybettiği kıymetli mücevherlerini arıyor gibi bir hâli vardı. O dehşet dolu anı aynen tekrar tekrar yaşıyor, fenalaşıyordu. Uzun zaman bu ruh hâlinden çıkamayacağı belliydi. İhtiyarın çaresizliği, inim inim inlemesi, yardım istemesi, “imdat” diye feryad-ı figan edişi, insanların çaresiz koşuşturması kulaklarında çınlıyordu. Tam o noktaya odaklanmıştı ki kaldırımı çevreleyen çitlerin altında, üzerinde kurumuş birkaç yaprak olan kahverengi bir cüzdan gördü. Öylesine yan yatmış duruyordu. Hiç beklemeden koşup aldı. Kimselerin göremeyeceği bir köşede pardösüsünün altında açtı. İçi kâğıt parayla doluydu. Bu kadarını bir arada hiç görmemişti. Birkaç defa saymaya çalıştıysa da beceremedi, vazgeçti. Cüzdanın diğer gözlerini de karıştırdı. Hüviyet, çeşitli banka kartları, değişik adreslerin yazılı olduğu kartvizitler vardı. Hüviyet cüzdanını kekeleyerek okumaya çalıştı:
Adı Soyadı: Hasan Palandöken
Ana adı: Ganimet
Baba adı kısmında ise; “Yahya” yazılıydı.
Fotoğrafa dikkat etti. Biraz gençliği olsa da o, birkaç saat önce arabanın çarptığı ihtiyara benziyordu. Kalbi küt küt atmaya başladı. Evet, o adamdı ve yanılmıyordu. Cüzdanı bir daha açtı. Büyük rakamların yazılı olduğu paraları evirdi, çevirdi. Hiçbir zaman bu kadar çok parası olmamış, hiçbir zaman bu kadar parayı bir arada görmemişti. Karışık bir duygu, acayip bir his bütün bedenini sarıyor ve iliklerine kadar titretiyordu.
***
“Anneme götüreyim, sevindireyim garibi. Kardeşime ilaç, eve odun, kömür alır, hem de ekmek, peynir ve diğer ihtiyaçlarımızı görürüz. Evet evet…” Sözünü tam bitirmemişti ki kapı gibi babasının hayali önüne dikiliverdi. Sanki ona:
“Ben, insan hayatını bu dünyada hiçbir şeyle değişmeyen eşine az rastlanır bir evladın babasıyım! Senin çaresizliğini anlıyorum evlat! Ama sakın bir hata yapma! Sakın ha! Sakın, bir yanlışlık yapma! Derhâl götür cüzdanı, o ihtiyara teslim et! Hadi ne duruyorsun? Çabuk ol! Yoksa sana evladım demem!” sözleri; kafasına kafasına, tokmak gibi inip inip kalkıyordu.
Anasının çaresizliği, güzeller güzeli biricik bacısının ateşler içinde kıvranışı ve peşini bırakmayan babasının kulaklarını çınlatan o tarihî ikazları, emirleri… DEVAMI YARIN