Ragıp Karadayı

​Ali, oldukça dik durmaya çalışıyordu. Ezik, boynu bükük görünmekten hazzetmiyordu...

“Sen pek küçüksün, zorluklar çok, onları aşıp muvaffak olamazsın! Aman dikkatli ol!”

"Aliciğim, kulağın bende, gözün önümüzde uzayıp giden şu Haliç’te olsun!"

Kafası karmakarışık olan Ali, arkadaşının konuşmasını tamamlamasını bekliyordu.

Çaresizlik, her düşündüğü şeyin boşa çıkması onu tedirgin etmişti!..

Kız kardeşinin; sadece ondan daha solgun, pembemsi yüzü gözünün önüne dikiliverir gibi oldu.

Rehber, gençlere çeşitli sorular soruyor, cevabını da kendi veriyordu.

​Sanki biri onu alıp götürecekmiş gibi hep ürkerek ve korkuyla yaşıyordı...

Sonu gelmeyecekmiş gibi hıçkırıklar düğümleniverdi boğazında...

"Bak oğlum şu duvardaki saati baban iyi paraya aldığını söylemişti. Ondan kalan son hatıra..."

O daha çocuktu, mesuliyeti dağlar kadar büyük, evin reisi, zayıf bünyeli bir çocuk...

Doğan Bey, gayr-i itiyârî Gülşah’ın elinden bir daha bırakmamak üzere sımsıkı tutmuştu...

Hâfız Molla, büyük akıncının evini çok kalabalık tasavvur ediyordu. Hâlbuki burada çıt bile yoktu.

​“Maksadın şenliği görmekse, buradan daha iyi görünüyor. Sokakta ne yapacaksın?”

​“Evet, her durum ve şartlarda… Ne olursa olsun mutlaka Rabbimizin rızasını düşünmek lâzım.”

​Gülşah, hayallerine öyle dalmıştı ki... Meryem’in çağırdığını işitmedi bile.

Ağlayarak kapıyı hızla itip, mutfağa döndü. Elindekileri bir köşeye atar gibi bıraktı.

“Ey Bursa ahalisi! Çelebi Mehmet, Yıldırım Han’ımızın vekili olarak tahta oturmuştur...”

​Muhterem ve muhteşem sultanları Yıldırım Han ve müreffeh memleketleri tehlikedeydi!..

“Herkes ağlarken ben gülüyorum ha. Delirdim mi ne? Olacak şey mi bu? Aman Allah’ım!”