Ragıp Karadayı

"Gülşah’ı ikna edin, gerisine karışmayın. Dile benden ne dilersen. Bilirsin sözümün eriyimdir."

Meyve ağaçlarının sonundaki duvara dayalı tahtaya tırmanırken, yakaladı Erkara'yı.

Gecenin ilerlemiş saatlerinde ağaçların sallandığını gördü. Birden yürekceğizi hop etti.

Erkara ve arkadaşları zayıf karakterleriyle işlerini kolaylaştırmış, büyük hizmet vermişlerdi.

"Sizler çok tehlikelerden geçmiş, büyük bir hadisenin tohumlarını atmışsınız!.."

Matlube Hanım korkmuştu: "Çelebi’m neler oluyor? Kendini de mahvettin, beni de!"

"Biraz istirahat et. Hava da aydınlanır o zamana kadar. Sonra da yola çıkarız."

Maria, eşkıyadan kurtarılmıştı ama, şimdi de tanımadığı bu gençlerin eline geçmişti!

Kızıl İvan, ağzından kanlar akarak, dibinden kesilmiş çam gibi, hışırtılarla yere düştü.

"Lütfen bir yere gitmeyin! Ben ne yaparım bu kadar cesedin arasında!"

Duruma şahit olan Doğan Bey, fena hâlde hiddetlendi. Gerildi… Gerildi…

Doğan Bey, ardı sıra bağıran Üryan Eşkıya’nın sesini duymuyordu bile. Yemekler ortalıkta kaldı.

"İçinde bulunduğum hâl, ölmek üzereymişim de, yarı bırakılmış infaza benziyor!.."

Doğan Bey, saman, arpa karıştırılmış bir torbayı atının başına geçirdi.

Ferah, düzgün ve hâlâ ağaç kokusunu duyduğu yeni yapılmış kapılardan geçti.

Matlube Hanım, kahvaltının hazır olduğunu haber vermeye gelmişti. Çelebisinin rengi soluktu!..

Cemaat, sohbetin tesiriyle kendinden geçmişti. İçlerinden biri “Allah!” diye haykırdı.

"Doğan Bey’in vakit kaybetmeden sefere devam etmesi çok isabetli oldu Paşam."

Padişah, iri şahin gözlerini kırptı. “Kendi kazdıkları kuyuda boğulacaklar” diyerek divana yöneldi...

"Sen canına susadın belli ki! Yaptığın büyüler işe yaramazsa, ne olacağını biliyorsun değil mi?.."