Ragıp Karadayı

"Umumiyetle insanlar keyiflendikleri ile arkadaş, anlaşabildikleri ile dost, ağlayabildikleri ile kardeş olurlar… Arada uçurumlar var!"

Kuduz bir kelb tarafından kovalanıyormuşum, demircinin körüğüne bağlanmış şişiriliyormuş gibi bir ruh hâlimle delilik gömleğimi giydim kaldım.

Bir çare bulurum ümidiyle eski öğrendiklerimi hatırlamaya çalışıyordum. Birden Harun Reşid Sultan’ımın sesini duyar gibi oldum.

"Ben feryadımı yapayım da kulakları sağır olanlar, akılları örtülmüş, izanları mühürlenmiş olanlar düşünsün!” diyordum...

“Siz de şahid olmuşsunuzdur, herkes, insanlığa hizmet etmenin en şerefli vazife olduğunu ve bunun için çalıştığını söyler..."

Umumiyetle havayı geldiği gibi, rüzgârı estiği gibi, misafiri de olduğu gibi kabul ederdim ama bu başkaydı.

Bir gün Dicle’nin durgun sularına bakarken beyazlaşan sakallarımı gördüm.

Akıp giden derya misali nehir, bir de Harun Reşid Sultan’ım teşrif etmişse dert, belâ musibet mi kalırmış? 

"Adamcağız tavsiyelerine uymuş, dediklerini yapmış o ticaretten de iflâs etmiş. Şimdi perişan. 'Ona itimat etmiştim, beni kandırdı' diyor."

Arşa yükselen acılarımı yerinde müşâhede ettim ve bir o kadar da ders çıkardım... Hatalarımı tashih ettim, kusurlarımı epey düzelttim...

Çok tabuları yıktığımı, nefsimi perişan ettiğimi sandığımda daha kuvvetlice çıkıp geliyordu önüme bu nefis denilen iç düşman!

Büyüklerimden duymuştum: "Kelebeğin kaderi, çiçeklerin tohumlarının taşınmasını sağlarken can vermekmiş."

Harun Reşid: "Âmîn âmin, ecmâin. Bu güzel duâlara can-ı gönülden iştirak ediyorum. Bunları niçin anlattın Behlül?"

Eğer bir cemiyet ya da millet o şanlı Peygamber Efendimizi tam olarak anlayamamışsa...

Güneş yutan ruhsuz ceset gibi ağaçlar, yeşil libaslarıyla düğüne gider gibi süslenmişler, etrafa huzur saçıyorlardı. 

Havanın güzelliğinden dolayı çoğu vakitler dışarıda oturuyordum. Çığlık çığlık bir martı bulutunun içinde hissediyordum kendimi. 

Nice Abdullahlar yanlış yönlendirmelerin kurbanı olmuşlardı. Nice temiz evlatlar, çelik çomak oynayarak ziyan olmuyorlar mıydı?

O iri elâ gözlü, ufacık tefecik, Abdullah ismindeki; kendi küçük, yüreği kocaman çocuk, olmayan aklımı da alıp götürmüştü...

“Hocam ben seni gökte ararken yerde buldum. Lütfen bana sırlar âleminden bahset. Fırsat buldukça kitaplarımı alıp geleceğim…”

Bu yüksek dağlardan kopup gelen, taa Bağdat’ımıza kadar ulaşan derya misali sular, durmadan bereket taşıyordu ovalara.