Ragıp Karadayı

Osmanlıyı yıkmak için gelmekte olan küstah Rus birliklerine karşı halk çaresizdi!

Daha emin olmak için Nazım’ın beşiğinin yanına gidip baktı. Mışıl mışıl uyuyordu...

Ne çok seviyormuş... Daha iki gün dolmadığı hâlde hasretliği şimdiden burnunda tütüyordu.

Kara kara düşüncelerde iken ortalığı velveleye vererek uçuşan karakargalara takıldı gözleri.

Bu uzun kış geceleri, sanki dünya durmuştu da onun haberi yoktu.

Biricik oğulcuğu azıcık sesler çıkarmaya başladığında, tetikte bekleyen asker gibi fırladı yerinden.

Nene’nin eli ayağı titriyordu. Büyüklerinin kederli hâli, onun ince ruhunu daha bir inceltmişti.

Aklına, bebeğinin altına koyacağı höllük geldi: "Karanlık çökmeden gidip geleyim...”

​Mehmet’ini şubeye uğurlarken, neşeli görünmek için ne kadar da kendini zorluyordu!..

Hayat arkadaşlığı da şimdi lazımdı. O zaman üzerine düşeni yapmalıydı.

​"Yarın ne olacağı belli değil bey, gün bugün, ne yapacaksak yapalım derim?.."

"Benim öfkem; böyle kapı komşularımız tarafından arkadan vurulmayadır Mehmet’im!.."

Göç hareket edince yine aynı yere oturdular Nene Gelin ile Mehmet Abdullah.

İhtiyar adam, yaşından umulmadık gür sesiyle ve merakıyla yine herkesin sesi oldu...

Ne sadece toprak parçası, ne su havzaları, ne ağaç silsilesidir vatan!..

“Geberesen, şişesen! Cendeğin düzlerde kala, sürüm sürüm sürünesin, itler yiye sizi!”

​"Hey Ablacığım! meraklanma ben buradayım! Lütfen hanımlar geri çekilsin!"

​Erzurum’a giden toprak yollardan bir toz dumanı kalkıyordu ki sormayın…

"Böyle yürekli evlatlar yetiştirmişsin de eşkıyaya teslim olmadık!.."

Nene’nin üstü başı çamur içindeydi. Titrememek için kendini zor tutuyordu.