Ragıp Karadayı

Erzurum demek; temiz, lezzetli, billurdan gözeler şehri, yayla memleketi demekti...

Derin düşünceler oldukça hâlden hâle soktu onu da sevdalısı, hayat arkadaşını da...

O gün de rüzgâr; estikçe esmiş, inanılmaz âlemlere götürmüş, getirmişti...

Ağır adımlarla göçün yanında yürüyen Mehmet Abdullah; olanları, olabilecekleri düşünüyordu.

Sefalet, bütün dehşeti ve acımasızlığıyla üzerlerine çullanmıştı.

"Sen neler, neler düşünürmüşsün ay anacığım! Ver elini bir daha öpeyim!.."

"Osmanlı rahmet gibidir, ayırım yapmadan herkesin üzerine yağmur olur yağar..."

"Lakini, makini yok Züleyha! Doğru, her zaman doğrudur! Bilmen lazım!.."

"Kız Züleyha! Sen delirmişsin inan ki! Ağzından çıkanı kulağın duymuyor!.."

Nene ve ailesinin şüpheleri iyice artmıştı. Garip bir şeylerin döndüğünün farkındaydılar!

"Yaylalar, bağlar, bahçalar, bostanlar bozulduğu gibi evimiz de bozuldu, ıssız kalacak!"

"Ben oğluna, anana, babana bakarım. Mutlaka askere git! Gazadan geri kalma..."

"Uruslar, Ermenilerle bir olmuş Erzurum’u işgale hazırlanıyormuş!..”

"Düzenimizi bozdular! Sıcak, sımsıcak yuvamıza ateşler düşürdüler Mehmet’im!"

"Toprak... Toprak ise her şeyimiz, bizim hem beşiğimiz, hem mezarımızdır..."

"Hafız Efendi, muhterem Seyyidim; ne öğrendimse sizden öğrendim..."

"Ben cemaati kaçırmayayım. Hadi Nene’ciğim; Allah’a ısmarladık..."

"Hocam Seyyid Ahmed Merâmî, bizlere çok ehemmiyet verdi, güzel yetiştirdi."

"Bazı şeyler zorla olmuyor Nene’m! Sevmek, sevmemek tarifsiz bir hissiyat..."

Gittikçe yaklaşan ayak tıkırtılarını duyar duymaz derin hayallerinden uyandı.