Ragıp Karadayı

Okumuş, yazmış, zât-ı muhterem bir âlim olan Dadaş Amcası ne kadar vakarlıydı.

Avlunun bir köşesinde itinayla hazırlanmış iki yol heybesi dikkatini çekti...

"Eskiden karanlıklardan ve karlardan korkardım, bundan sonra ise karlar yorganım olacak!"

​"Ermeni komşularımızı azılı düşman ettiler! Ne oldu da bu uysal insanlar, canavar kesildi?"

Hepsinin yüzünde yük taşıyan, dertli insanların yorgunluğu ve bezginliği vardı...

Eğer ağlamak çare olsaydı, çok kolaydı. Ağlar, her derdimizden kurtulurduk bacılar!..

Mehmet Efendi, evinin sultanı Nene Gelin’i de alarak konu komşuyla vedalaşmaya çıktı...

Bu numune hâl ve hareket, bundan sonra onun da rehberi olacaktı.

Boş soğuk oda, kuru tahtalar... Memleketinin içine düştüğü istila ve harp hâli...

Her biri bir baba, anne olan helal süt emmiş kardeşlerini, yeğenlerini düşündü...

Ermenilerin yaptığı hakaretin, tecavüzün, zulmün, şiddetin haddi hesabı yoktu.

Mübârek hocasının kalbinden kalbine akıttığı nasihatleri hiç unutmuyordu...

Hasankale’ye doğru yola çıkarken Erzurum ovası baştan başa sisler altındaydı...

Aklına gelen meselelere; sağlıklı çözüm üretememesinden mi ne yerinde duramıyordu...

Memleket meseleleri, Osman Bedreddin’in iç huzurunu hepten kaçırmıştı...

Yüreği "cız" etti... Gözünden billur bir damla, sessiz sedasız tam kalbinin üzerine aktı...

Sakin ve münasip bir ses tonuyla konuşuyor, hissiyatını belli etmemeye çalışıyordu...

Taşınılabilir ne varsa toplanmış, sökülebilecekler de yerinden sökülmüştü...

Döndü; kapı ve pencereleri açık mağara gibi karanlık görünen hanelerine baktı.

Bir gün kuzuları otlatırken tek başına yakalamış, ne kadar dayak atmışlardı...