Ragıp Karadayı

"Duyduğun sesler neydi İbrahim? Bazen hocamın sesi dedin, bazen cin!.."

"Ölümden korkmuyorum efendim, sevdiklerimden ayrı kalacağıma üzülüyorum!"

"Mânâ içinde mânâ yüklü! Bir meczuptan böyle sözler! Ne bileyim, sanki..."

"Şenlendiren ben değil sizsiniz yenge. Her geldiğinizde huzurla doluyorum."

Ahalinin anlayamadığı ve Firdevs’in beynini kemiren meselelerin tek bir sebebi vardı; hicran…

"Haklı olarak hocası ağır bastı yenge. Mektubu okuyayım bakalım ne yazmış?"

"Karanlık gecelerde ne hayaller kurdum. Çok yol bekledim çook! Hepsi de geçti Firdevs!"

Pencereyi açınca, nefis toprak kokan buhar, yüzünü okşayarak odayı dolduruverdi…

"Demek ki; tutuşmak için odun olmak yetmiyormuş; çıra olmak lazım efendim!"

Günlerdir uykularını kaçıran ses yine kulakları tırmalayacak kadar haykırıyordu!

"Siz sevmeseydiniz, biz sevemezdik efendim! Muhabbeti sizden öğrendik..."

“Tillo’nun şerefi; toprak altında ve toprak üstünde bulunan mübarek zatlardan..."

"Ben onların taklitçisiyim arkadaşım! Âlim olmak için çok yol katetmemiz lazım."

"Benimki de boşboğazlık. İçimden geçenleri dedim gitti!"

"Bre molla! Ne ahlanıp duruyorsun? Evini, barkını özlediysen yol yakınken dön!.."

"Ben niçin çok sevdiğimi daha iyi anladım! Âşık olan bir ailem var da ondan!.."

İki hanımefendi konuşuyordu. Ne kadar aksırıp öksürse de geldiğini duyuramadı!..

"Sen en iyisi Tillo’ya git. Hanımını, evini düşünme… O, bizim de evladımız..."

"Acıdım inan! Vah zavallı çocuk vah! Nazar değdi desene!.."

Devamlı gülümseyen, sözü, sohbeti hoş biriydi İbrahim Hakkı.