Ragıp Karadayı

"Abuk sabuk konuşmam; sizin de nefsinize uyup uymayacağınızı ölçmek içindi."

"Demek istediğimiz üzüntünün, kederin belli şartlara bağlılığı yok! Her an, her şey olabiliyor."

"Keşke buraya gelmeseydin! Keşke tanışmasaydık! Keşke hiç konuşmasaydık bu meseleleri!"

O çok şeyler öğrenmek, insanların, insanlığın ebedi saadeti için uğraşmak istiyordu...

Sessiz, sakin bir iki odacık; sanki onun için ayrılmış, onun içeri girmesini bekliyordu.

Gözleri yerde ilerliyor ve derin derin rutubetli havayı içine çekiyordu Numan.

Arkadaşının bu hâline pek üzülüyordu. Ne yapabileceğini düşünürken anacığını gördü.

Molla Numan ipe sapa gelmez çocukluk arkadaşına bir ders vermek istiyordu!..

Molla Numan, baba ocağına “molla” unvanıyla dönmenin heyecanı içerisindeydi.

"Burada talebe olarak kalman ziyan olman demektir. Buna razı gelemem."

Üstün meziyetlerinden dolayı; “Küçük Numan” ismi çoktan unutulmuş “Molla Numan” olmuştu.

Fadıl Hoca; yarı meczup gibiydi. Tek derdi; Numan’ı layık olduğu dereceye yükseltmekti...

Çubuk Çayı; coştukça coştu, sanki dile gelmiş dertleşiyordu müderris efendiyle...

"Çubuk Çayı derler bana! Bir kayadan doğarım. Gece gündüz demem, dağlar aşar, ovalar geçerim."

"O çocuk hâl ehliydi hâl... Çok istedim büyük medreselere göndermelerini de..." Fadıl Efendi, soruları peş peşe sıralıyordu: - Hocam; o zaman onun çocukluğunu da bilirsiniz tabii!

Günler haftaları, haftalar ayları, aylar birbirini kovalıyor, zaman su gibi akıp gidiyordu...

“Sanki yeniden doğdum bu âleme, saçlarım toprak karası, çimen yeşili gözlerim ufuklarda hep onu arıyor..."

Daha ilk gün; hem de ayakta bu kadar sual ve cevap karşısında diğer talebeler de şaşırmıştı!..

"Onlar hâlleriyle tanınırlar Numancık! Sonra hayatta olmaları da şart değildir..."

Hem küçük Numan, hem de Kara Fadıl Hoca o günü hiç unutmamışlardı.