Rahim Er

Yerler değişti. Bir zamanlar Avrupa Birliğine dahil olmayı Hıristiyanlaşma şeklinde telakki edenler, bugün, onu şiddetle arzu etmekteler. O bir zamanlarda AB'ye karşı durmayı vatan hainliği sayanlarsa muhalif saftalar. Dün AB'yi istemeyenlerin beklentileri var.

Yirminci yüzyıl, Müslümanların kanının aktığı yüzyıl oldu. Yirminci yüzyıl, Müslümanlara hiç de iyi gelmedi. Müslüman derken bütün Müslümanları kastediyoruz; hangi renk, ırk ve dilden olursa olsun, tamamı. Zaten ırkın ön plana çıkartılmasıyla Müslümanın Müslümana alakası azaldı. Irkın dinin yerine ikame edilme niyetiyle öne çıkartılması da ondokuz ve yirminci yüzyılda oldu. Yapanlar da yabancılar; batının felsefecileri, devlet adamları. Din kardeşliğinin zayıflamasıyla beraber soğukluklar da başladı. Bu kötü gidişat halen de devam etmekte.

Bütün partilere eşit mesafedeyiz. Fakat zaruretler Türkiye'nin menfaatine olarak tek parti iktidarını emrediyor. Onun için tek parti iktidar olsun diyoruz. Muhatap belli olur, kimse koalisyon bahanelerine sığınamaz.

Senede bir günle kadının değeri bilinmeye çalışılıyor. Kadın, hiçbir çağda bu çağda olduğu kadar kötüye kullanılmadı. Eski devirlerde başka türlü çekiyordu bu devirde başka çekmekte. Sonunda çeken, hep kadın oluyor.

Öyle görülüyor ki AB meselesi, daha çok su kaldıracak. Garip bir tablo ortaya çıktı. Muhafazakâr olarak tanımlanan çevreler, AB'yi isterken ilerici diye tanımlananlar tavır aldılar. AB'yi ilk defa Hıristiyan kulübü olarak gösteren kişinin tam da siyaseten bitirildiği gün Manisalı Hoca, Harp Akademilerindeki konuşmasında aynı cümleyi telaffuz ediyor.

Bir özel okul sahibi anlatmıştı. Geçen yaz Antalya'da iken bindikleri sandalın sahibi dikkatlerini çekmiş.

Avrupa Birliğine girmek veya girmemek. Üçüncü bir yol yok. Ya girilecek veya girilmeyecek. Türkiye'nin AB'ye girme müracaatı 1959'da yapılmış olsa bile onun bir öncesindeki adım da gerçekte aynı esprinin tezahürüdür. Türkler, Kore'ye bir Avrupa ittifakı olan NATO'ya kabul edilmek için girdiler.

Boğulan birinin imdat çığlıklarına, enkaz altındaki depremzedenin feryadına kayıtsız kalabilir misiniz? Kalamazsınız. Bunun gibi insanın kayıtsız kalamayacağı, boş veremeyeceği daha başka şartlar da var.

Avrupa Parlamentosu, dün Ermeni iddialarını kabul etti. Ayrıca 'Türkiye'de İnsan Hakları' noktasından hareketle HADEP'in de kapatılmamasını tavsiye etti. HADEP'in kapatılıp kapatılmamasını mahkeme bilir. Türkiye'de hukuk olduğuna göre davalar hakkında söz, mahkemelere aittir.

Bundan böyle tarihimizde, takvimlerimizde artık bir 28 Şubat gerçeği de var. Padişahların tahttan düşürülmesine 'hal', düşürülmüş padişah 'mahlu hakan' denirdi. Cumhuriyet döneminde yerini kaybetmiş devlet adamları 'sabık' kelimesiyle anılıyordu. 'Sabık başvekil' gibi. 'Darbe' sözü herhalde daha ziyade 1960'dan sonra kullanılır oldu. Mamafih Sultan Abdülaziz'in halline de darbe dendiyse de bu daha sonraki tarihçilerin tavsifidir. Bu münasebetle bir kargaşaya berraklık getirmeli.

Kuyrukta ömür... Siz, buna "kuyrukta işkence" veya "kuyrukta ölüm" de diyebilirsiniz. Kuyruk; malum, bir iş görmek için dizildiğimiz sıra. 'Sıra' yerine pek sevimli olmasa bile 'kuyruk' daha yerleşmiş bir kelime. Kuyruğu ihlal edene yaşlı kimseler, öfkeyle bağırırlar "sıraya geç, bizim canımız yok mu saatlerdir bekliyoruz". Halbuki "kuyruğa geç" denmez. Kuyruk sevimli bir laf olmadığı için devrin Halk Partilileri iktidardan düşürülen Demokrat Partililere "düşükler, kuyruklar" diye kulp takmaya kalkışmışlardı.

Türkiye gündeminin şu günlerdeki iki önemli maddesi, Kürtçe eğitim ve idam cezasının kaldırılması meselesidir. Her ikisi de Kürt problemiyle doğrudan alakalı. Her iki meselenin de halli hayli zor. Halledildi zannedilirken beklenmedik başka dertlere yol açabilir. Öylece bırakılması da sürekli tahrik sebebi olacaktır.

Bayramı yaşamadan büyüyen çocuklara acımak lazım. Onların yarınları tehlikededir. Çocuklarıyla birlikte bir bayram namazına olsun gitmeyen, çocuklarıyla birlikte büyüklerinin elini öpmeyen, çocuklarıyla birlikte büyük annelerin, büyük babaların mezarları önünde bir yasin, bir fatiha okumayan babalar, evlatlarına yapılabilecek en büyük kötülüğü yapmaktalar.

Kutlu günler, baş tâcımız. Yaşadığımızı onlarla anlıyor, o pencerelerden dünya ve ahiret gerçeklerini kavramaya çalışıyoruz. Üç aylar ve kandiller. Ramazan ve kandiller. Ramazan ve bayram. Hac ve kurban. Kurban ve bayram. Ve Cuma.

Kurban bayramı, bazıları için bir ibadet, bir vecd. Bazılarına tatil fırsatı. Marjinal bir kesim içinse kan. Onlar, günler öncesinden başlayarak milletin dini duygularını tahribe yönelik bozguncu neşriyat yaptılar. Her bayram öncesinde bunu tekrarlarlar. Mü'minlerin gözünün içine baka baka hakaretler yağdırmaktalar. Milletin değerlerinden kopuklar.

Yanlışlık daha isimlerden başlıyor. Yıllar yılı da düzeltilmedi, şimdiyse farklı bir mecraya doğu gidiliyor. Doğrusu Fen Fakülteleri ve Edebiyat Fakülteleri olmalıydı. Olamadı. Fen-Edebiyat fakültelerini bitiren gençler, aynı zamanda öğretmen de olabiliyorlardı. Büyük kısmının oraya gidiş sebebi de zaten buydu. Şimdi bu hakları ellerinden alınmış durumda.

Türk ekonomisinin krize girmesi, şayet bir yerlere yaradıysa onların başında milli eğitim gelir. Devlet memurluğu, en fazla da öğretmenlik rağbete bindi. Piyasalar ne kadar kötü ki stajyer öğretmen 380, 5 yıllık 400 civarında, en büyük ilin eğitim müdürü 700 milyon maaş alırken insanlar bu mesleğe hücum ettiler.

En iyi 10 okuldan 7'si özel okul. En iyi 10 öğrenciden 8'i özel okuldan. Üniversiteye giren en başarılı 10 gençten 7'si özel okullardan. En başarılı 10 sportif faaliyetten 9'u özel okullarda. En faal 10 laboratuvardan 8'i özel okullarda.

Medeniyetlerin İstanbul Buluşması birkaç gerçeği birden gözler önüne serdi. Afrika'da büyük bir uyanış var.

Peygamberimizin bir hadisi şerifi hemen herkesce bilinir. "Acemin Araba, Arabın aceme bir üstünlüğü yoktur; üstünlük ancak takvadadır."