Salih Uyan

Eğitim dünyasında çok kafa karıştıran iki kavram var; değişim ve istikrar. Hangisi iyi, hangisi kötü bir türlü karar veremedik.

Ayşenur öğretmen ders ziliyle birlikte sınav kâğıtlarını toplayıp sınıftan fırladı. Çantasını öğretmenler odasına bırakıp bahçe nöbeti için koşar adım merdivenlere yöneldi.

Bir akşam evde otururken WhatsApp ekranımda bir mesaj belirdi. Baktım, bir gruba alınmışım.

Psikiyatri Profesörü Otto Kernberg tarafından narsisizm üzerine yapılmış bir araştırma var. Kernberg bu çalışmasında narsisistik kişiliklerin çocukluk yıllarına doğru iz sürmüş. Ve yolun sonunda iki farklı anne figürüyle karşılaşmış. Birincisi, çocuğuna karşı ilgisiz ve soğuk davranan anne. İkincisi de çocuğunu olduğundan daha özel ve önemli gören veya çevresine bu şekilde sunan anne.

Narsisizm, insanın kendisini çok sevmesi anlamına gelir. Ama kendisini aşk derecesinde sevenler, genelde öz güveni olmayan ve kendisini eksik gören kişilerdir.

Lisede acayip coşkulu tarih dersleri işlerdik. Öyle ki birisi bir at ve kılıç getirse, en yakın düşman ülkeye doludizgin saldıracak kıvama gelirdim. Ama bu coşku sınava çalışırken kaybolur, o cengâver hâlimden eser kalmazdı. Nereden aklıma geldi peki bu şimdi? Söyleyeyim.

İşten çıkıp navigasyonu açıyorum. Eve varışım 1 saat 23 dakika gözüküyor. Canım sıkılıyor ama yapacak bir şey yok. Yola koyuluyorum. 12. dakikada navigasyon ekranında bir mesaj beliriyor. “Yeni bir rota var. 5 dakika kazanabilirsiniz.” Hemen kabul et butonuna basıyorum ve kazandığım dakikaların sevinciyle yola devam ediyorum.

​3 yıl önce TEOG sınavında Türkiye birincisi olan bir öğrenci, geçen hafta intihar etti. Acılı baba, çocuğunun ölümüne bir oyunun sebep olabileceğini söyledi ve kayıp telefonun bulunmasını istedi.

Yıllar önce yaz kampı için öğrencileri Londra’ya götürmüştük. İlk günün gecesinde yorgun argın yatağa uzandım. Tam uykuya dalmak üzereyken birden sirenler çalmaya başladı

​Eğitimle ilgili birçok meselemiz var. Ama kimlik bunalımı yaşayan okullar meselesine biraz öncelik vermek gerekiyor. Şöyle ki; - Fen liseleri ülkedeki doktor, mühendis ihtiyacından bağımsız bir prestije sahipken, sosyal bilimler liseleri hâlâ bir proje olarak görülüyor.

Geçen hafta “Bir taraftar” imzasıyla bir mektup aldım. Futboldan girip siyasetten çıkan, en sonda da birilerine fena hâlde çatan bu mektubun cümleleri biraz tanıdık geldi.

“Tiz bana o elçiyi çağırın! Cesareti varsa bir de bana anlatsın bakalım…”

​Önümüzdeki hafta okullar açılıyor. Eğitim camiası olarak heyecanlıyız. Bu heyecanı köşeye taşımak için acaba ne yazsam diye düşünürken aklıma bir fikir geldi.

İnsan eşyadan sıkılır. Gayet yeni olmasına rağmen salon takımını değiştirmek ister mesela. İmkânı varsa atıp yeni bir takım alır. İmkânı yoksa en azından kılıfını değiştirir.

Mutlaka siz de fark etmişsinizdir! Son birkaç yıldır özellikle zengin muhitlerde evlerin perdeleri kapanmıyor. İçi-dışı bir evlerde olabildiğince şeffaf, halka açık hayatlar yaşanıyor.

​Şehrin sokak lambaları hâlâ yanarken iki arkadaş ellerinde olta ve kovalarla arabalarından indiler. Halk tarafından “sahilin en bereketli noktası” olarak ünlenmiş noktada hazırlıklarını yapıp oltalarını denize salladılar.

Eskiden kelimelerin kifayetsiz kalması için duygu yoğunluğunun zirveye çıkması gerekirdi. “Sözün bittiği yer” diye tarif ettiğimiz anlar nadiren yaşanırdı. Ama bugün duygular deniz seviyesinde, hayat normal akışındayken bile kelimeler kifayetsiz. Sözün bittiği yere gelmek an meselesi.

Ben, müfredatın hayatla ilişkilendirilmediği bir lisede okudum. Ne işe yarayacağını bilmediğim bilgileri zihnimde istifleyerek son sınıfa geldim. Üniversite sınavıyla ilgili hedeflerim “Bir okula kapağı atmak” mesafesinden öteye gidemedi. Ve kariyer hedeflerim henüz bir netlik kazanmadan, üniversiteyi kazandım

Akşam yorgun argın eve geldiniz. 10 yaşındaki çocuğunuz tüm tatlılığıyla, “Baba, ne oldu bizim telefon işi?” diye sordu.

​Tarih 15 Temmuz’du. Mehmet gece mesaisinden çıkmış, eve gitmeden önce Boğaz'ın kenarında bir çay içmek için mola vermişti. Köprüye doğru dalgın bir şekilde bakarken, denizde hafif bir çalkantı başladı. Boğaz içten içe ürpermişti sanki.