Salih Uyan

Klasik Yunan mitolojisinde Narsis adıyla bilinen bir kahraman vardır.

İnsanlar bütün dünyada eğitim sistemlerini tartışıyor ve toplumda meydana gelen hastalıkların genellikle okullardaki zafiyetten kaynaklandığı düşünülüyor.

Son zamanlarda iyice gündeme oturan "Plaza dili" çoğumuzu güldürse de, çok komik bir durum değil maalesef. Skeç tadında seyrederken komik oluyor ama aşağıdaki türden diyaloglar giderek normalleşiyor.

Son zamanlarda o kadar çok konuştuk ki, kendi gürültümüzden etrafı duyamadık.

2000 yılının Aralık ayıydı. Üniversiteden yeni mezun olmuştum. Çiçeği burnunda bir öğretmen olarak heyecanla derslere girip çıkıyordum. Sınıflardan birinde şartlı cümleleri anlatırken, tahtaya İngilizce bir cümle yazdım.

Bazı insanlar var, "Nerelisin?" diye sorulduğunda şak diye cevabını verebiliyor. Hele başına bir de "doğma büyüme" eklendi mi tadından yenmez oluyor.

TÜYAP'ta kitap imzalamak için bu sene yine BKY standında birkaç saat boyunca sabit oturdum.

Dünya üzerindeki mutlu insan sayısı kadar, mutluluk tarifi vardır. Ve aynı şekilde, mutsuzluk için yapılan tarifler, mutsuz insanların sayısıyla eş değerdir.

1998 yılında henüz üniversitede öğrencisiyken Amerika'ya gitmiştim. Bir yaz kampında gönüllü olarak çalışıyordum. Kampta benimle birlikte çalışan birçok farklı Avrupa ülkesinden genç vardı.

Önümüzdeki hafta TÜYAP Kitap Fuarı başlıyor. Kitapseverler yine büyük bir heyecanla fuara akın edip on binlerce kitap arasında oradan oraya savrulacak. Kimisi klasiklere, kimisi yeni çıkanlara, kimisi çok satanlara yönelecek.

Futbola ilgisi olmayan ve takım tutamayan birisi olarak çok zor zamanlardan geçiyorum. Ülkemizde "Takım tutuyor musun?" sorusu atlanıp doğrudan "Hangi takımı tutuyorsun?" sorusuna geçildiği için sosyal ortamlarda çok gergin anlar yaşıyorum.

Bir arkadaşım anlatmıştı. Yurt dışından dönerken uçakta namaz kılması icap etmiş. Hosteslerden bir tanesine durumu izah edip müsait bir yer olup olmadığını sormuş. Hostes çok nazik bir şekilde yer ayarlamalarının imkânsız olduğunu söylemiş.

Bilgisayarımın ekranından hikmetli sözler kervanı geçiyor gün boyu. Kiminle konuşsam erdemli... Ekrana çıkan herkes insanlığın zirvesinden hitap ediyor topluma.

Dün "Abinin öz güveni göz yaşartıcı cinsten," yazan bir twit takıldı gözüme. Altta da bir resim vardı. Büyütünce bu resmin bir özgeçmiş olduğunu anladım. Baş tarafında şöyle yazıyordu; "1984 yılında, Sivas'ın Kangal ilçesinde lider olarak doğdum."

Babam, eski Kadıköy Müftüsü Mekki Efendinin kâtipliğini yapmış uzun yıllar. Çocukluk yıllarımda, içinde Mekki Efendinin ismi geçen birçok şey dinledim babamdan.

Yıllar önceydi. Galiba 12 yaşında falandım. Çocukluk arkadaşım Rıdvan'la Fatih'teki Nişanca camisine Cuma namazına gitmiştik. Alt katta yer olmadığı için üst kaça çıkıp oturduk. İmam hutbeyi okuyordu.

Marka takıntısı olan bir insan değilim aslında.

Şehrin sokak lambaları hâlâ yanarken iki arkadaş ellerinde olta ve kovalarla arabalarından indiler. Halk tarafından "sahilin en bereketli noktası" olarak ünlenmiş noktada hazırlıklarını yapıp oltalarını denize salladılar.