Salih Uyan

Sınav başlayalı yaklaşık on dakika olmuştu. Herkes kâğıtlara gömülmüş sorularla uğraşırken, öğretmenin gözüne iki öğrenci takıldı.

Her bayram sabahı yerçekimsiz bir rüyaya uyanır çocuklar... Zaman, bir çocuğun ağzındaki akide şekeri gibi yavaşça erirken, tek bir cümle sokak sokak dolaşır, hane hane gezer... "Bayramınız mübarek olsun."

Ramazan ayı cemiyet hayatımızı aydınlatırken, bu ayı anlatan kelimeler, eşsiz bir mücevheri süsleyen inci, elmas taneleri gibi parıldıyor. Oruç, sahur, iftar, teravih, sadaka, rahmet, bereket...

Psikolojik rahatsızlıklar silsilesine yeni bir hastalık eklendi; Travmatik eleştiri bozukluğu!

Hüseyin uzun zamandır planladığı şeyi nihayet yapacaktı. Mezun olduğu liseyi ziyaret edecek ve çok sevdiği öğretmenlerini yıllar sonra tekrar görecekti.

Geçen hafta sonunda Edtechist etkinliğindeydim. Türkiye'nin birçok okulundan öğretmen öğrenmek için bir araya gelmişti.

Kişisel gelişim hedeflerini belirlerken, Google arama motorunun sonuç sayfalarını referans alanlar için bir reddiye! Ben de sloganlardan etkilenen bir insanım.

Başbakan geçenlerde yeğeninin bayramda bile ödev yaptığından şikâyet ederek, "Dershaneler kalktı, şimdi sıra sınavlar ve ödevlerde" dedi. Bunu üzerine 15 yıllık bir öğretmen olarak ödevlerin faydasıyla ilgili kafamdaki soru işaretleri yine yanıp sönmeye başladı.

Dün doğum günümdü. İnsan yaşlandıkça geçmişine daha çok sarılıyor sanki. Bütün gün çocukluğumla ilgili sahneler geçti gözümün önünden.

Ya arkadaşlar! Tamam, biliyoruz, Türk halkı gerçekten sağlık ve güzellikle ilgili haberleri çok seviyor ve okuyor. Ama bir konu bu kadar da sömürülmez yahu!

Cumartesi günü Altınçağ Sempozyumuna katıldım. Okul öncesi dönemde çocuk gelişimine odaklanan, çok kaliteli bir etkinlikti. Konuşmacılar sahnede konuştu, ben koltukta not aldım.

İnsan yaradılış itibariyle kendisini mutlu eden veya rahatsız eden şeylere çok çabuk alışır.

Genzi yakan bir barut kokusu vardı arazide... Gökyüzünü kızıla boyayarak geniş bir yay çizen top mermisi az öteye düştüğünde kendini yere attı...

Lise son sınıfta birbirini itme, değişik sesler çıkararak koşma ve sıraları devirme gibi eylemlerden hiç kopmayan öğrenci tipi, nasıl oluyor da birkaç ay geçip üniversiteye girince olgunlaşıyor?

Mesleğe ilk başladığım sene birlikte çalıştığımız bir sınıf öğretmeni anlatmıştı.

Bu yazıyı romantizm mağduru Türk erkekleri adına yazıyorum.

Okul öncesi dönemde hemen her çocuk zaman zaman öfke nöbetleri yaşayabilir. Yani sebepsiz yere bağırır, çağırır, hatta sağa sola kafa bile atabilir.

Vefat haberleri herkesi etkiler.

Trabzonspor ile Athletic Bilbao maçında ilginç bir olay yaşanmış. Maç esnasında kaleci Tolga Zengin birden durmuş, yere eğilmiş ve çimlerin üzerinde duran ekmek parçasını öpüp alnına koymuş. Sonra da yavaşça sahanın kenarına götürüp bırakmış.

İnsan çocukluğuna dönüp bir şeyler hatırlamaya çalışınca, karşısına çok kırık dökük şeyler çıkıyor.