Salih Uyan

Geçenlerde bir ilkokul öğrencisiyle sohbet ederken, “Okuldan sonra ne yapıyorsun?” diye sordum. On dakika anlattı çocuk. Şaşırdım. Ben çocukken bu soruyu birkaç kelimeyle cevaplardım. Çünkü okulla yatak arasında birkaç istasyon vardı o zamanlar.

Daha önceki bir yazımda modern insanın tercih yorgunluğundan bahsetmiştim. Dünyanın hiçbir döneminde, insanların bu kadar çok şey tercih etmek zorunda kalmadığını anlatmıştım.

Henry Ford, “Ne zaman iki kol istesem, yanında beyin de geliyor” diye yakınmıştı. Yani fabrikada çalışan işçilerin düşünmesinden rahatsız olduğunu ifade etmişti. Aradan yıllar geçti ve adamın hayali gerçek oldu. Yani düşünemeyen kollar fabrikalarda görevi devraldı. Ama insanoğlu rahat durur mu? Bu sefer de hiçbir şeyden şikâyet etmeden, akıllı uslu çalışan bu kollara bir beyin lazım diye tutturdular.

Geçtiğimiz hafta Radyo Televizyon Üst Kurulu tarafından gerçekleştirilen bir zirveye katıldım.

Ayşenur öğretmen ders ziliyle birlikte sınav kâğıtlarını toplayıp sınıftan fırladı. Çantasını öğretmenler odasına bırakıp bahçe nöbeti için koşar adım merdivenlere yöneldi. Basamak başına en az üç tane düşen “Sınavı ne zaman okursunuz hocam?” sorularını cevaplamaya çalışarak iki kat inmeyi başardı.

Çok uzunca bir süredir diken üstünde yaşıyoruz. Sonsuz bir hayatın ufkuyla bütünleşemeden, gündelik telaşların gürültüsü içinde eriyip gidiyoruz resmen. İçimizde her an oyundan elenme korkusu var.

Okullar ara tatile girince geldi aklıma. Uzun yıllar Almanya’daki bir fabrikada işçi olarak çalışan bir tanıdık anlatmıştı.

Türkiye’m, Sen Asya ile Avrupa’nın kucaklaştığı yerde, iki kıta, seksen bir mısradan oluşan, aşkla yazılmış bir sevda şiirisin.

Geçen hafta internette dolaşırken bir başlık dikkatimi çekti. “Kuantum sıçramaya hazır mısınız?” yazıyordu. Girdim baktım.

İntihar bombacılarıyla ilgili bir video seyrettim geçenlerde. Gencecik insanlar kamera karşısına geçip son konuşmalarını yapıyor ve sonra kendilerini bir yerlerde patlatıyorlardı. Video bitince aklıma bomba gibi bir soru düştü; İntihar bombacıları niçin hep yirmili yaşlarda oluyor? Daha yaşlı insanlar bu iş için daha uygun değil mi?

Türkiye bu sene Bakü Uluslararası Kitap Fuarının onur konuğuydu.

Geçen hafta “Sonsuzluğun Sınırı” isimli bir belgesel seyrettim ve bir cümle çok fena çarptı beni;

Son zamanlarda iyi niyetli olduğu için hayatta hep kaybettiğini söyleyenlerin sayısı acayip arttı. Nereye baksam, içinde niyet kelimesi geçen atarlı cümleler görüyorum. Bu nazik kelimeyi sosyal medyanın köşebaşlarında sustalı gibi çevirip, tespih gibi sallıyorlar.

​Dikkatimi çeken ilginç bir durum var. Çalıştığım binada bazı kapıların üzerinde “İtiniz” veya “Çekiniz” yazıyor. Bu kapıların önüne gelince önce yazıyı okuyorum. Daha önce defalarca geçtiğim kapı olmasına rağmen tereddüt ediyorum. Ama yazı olmayan kapılarla ilgili bir sıkıntı yok. İtilecek mi çekilecek mi hiç şaşırmıyorum.

​Fark ettiniz mi bilmiyorum ama hayatımızda Türk dizileri hariç her şey kısalıyor. Uzun süren hiçbir şeye tahammülümüz kalmadı. Sıkılıp bunalma süremiz artık saniyelerle ölçülüyor.

​Türkiye’de sosyal medyadaki intihal oranları, Güney Kore’deki intihar oranlarıyla yarışır hâle geldi. Kimin eli kimin paylaşımında belli değil.

Anadolu’da bir İmam Hatip Kız Ortaokulunda söyleşi yapıyordum. Konuşmamın bir bölümünde Güney Kore’de yaşadığım bir olayı anlatacaktım. “Bir keresinde Güney Kore’ye gitmiştik” diye konuya girdiğim anda salonda ani bir dalgalanma oldu. Herkes yerinden bir oynadı. Çığlık atanlar oldu.

Geçen hafta başörtüsü, empati ve mesleki etik kavramları arasında ilişki kurmaya çalıştığım ama pek beceremediğim yazıdan sonra bir mektup aldım. Bu konuyu kapatmaya karar vermiştim ama yazan kişinin yaşına hürmeten, noktasına virgülüne dokunmadan yayınlıyorum. Aslında ilk paragrafa çok dokunasım geldi ama neyse artık!

Geçen hafta bir profesör başörtüsüyle ilgili bir şeyler söyledi ve kabuk bağlamış yaradan ince bir sızıntı oldu.

Kafamın içinde gürültüyle dolaşan bir sürü soru var uzun zamandır. Ama en çok gürültüyü çıkaran soru galiba şu; “Kendimden geriye ne kaldı?”