Seçkin Başkan

Hacer, analık duygularının verdiği önseziyle yüreğinin sesini dinleyip heyecanlanmıştı!..

Genç kız kendinden emin bir şekilde girdi odaya dik dik baktı genç adamın yüzüne.

"Polis nasıl bulamaz bu işi yapanı. Adam ciple sokakta dolaşamaz bu şartlarda..."

İpek Hanım zarif bir şekilde gülümsedi. Tarık kıpkırmızı olmuştu heyecandan...

İpek Hanım Ferit Beyin telaşlı hâlinden ve az önceki feryadından ürkmüş, koşarak yanına gelmişti...

Cip gözden kaybolmuştu bile. Nalân şaşkın bir biçimde olup biteni anlamaya çalışıyordu.

Öğleye doğru geldi taksi. Şerif nefesini tuttu. Oğlu ve gelini arabadan iner inmez koştu yanlarına...

Elif salonda oturan Emre Can’ı görünce dudaklarını ısırdı ve kaşlarını çattı. Kırgın olduğu belliydi.

Nazan, Emre Can gittiğinden beri perişan bir hâldeydi. Ağlamaktan bitap düşmüştü.

Korku dolu gözlerle baktı oğluna. Onun gözlerindeki kararlı ifade, içindeki titremeye neden oluyordu!

Genç adam karışık duygular içinde yavaşça kalktı oturduğu yerden ve sessizce uzaklaştı…

"İnanamıyorum sana... Ben bana annelik yapan, beni büyüten bir insana yüz çeviremem!.."

Emre biraz hayranlık biraz da şaşkınlıkla baktı konağa. İnanılmaz bir zenginlikle karşı karşıyaydı.

Emre Can'ın kafası karmakarışıktı. Yıllardır içinde biriken hesabı sormaya gidiyordu!..

Elif yutkundu: "Annen burada Emre Can. Dayımın evli olduğu kadın senin annen!.."

Başından itibaren her şeyi bir bir anlattı Nazan’a. O da dikkatle dinliyordu Elif'i...

Hayatında ilk defa böyle heyecanlanıyordu. Yüreğinin kıpır kıpır olduğunun o da farkındaydı.

Elif biraz şaşkınlıkla baktı genç adama. Onun sözlerinin başka bir anlam taşıdığını fark etmişti.

Emre Can'ın saf, tertemiz görünüşü, insana güven veren duruşu etkilemişti genç kızı...

"Annem yok benim. Hiç olmadı. Sokaktaki herhangi bir kadın kadar bile değeri yok benim için..."