Ümit Aktan

Hâlâ daha Dünya Kupası’ndan çıkarılacak çok hikâye olduğunu düşünenlerdenim. Birer birer gelişiyor yıllarca sonrasında hatırlatılacak şeyler. Panamalı bir oyuncunun 6 gol yedikleri bir maçta tek golü attığı için ülkesinde kahraman ilan edilmesi mesela...

Messi kendini tarihe gömmeye hazırlanırken “Neymar ne yapacaktı?” diye geçtim maçın önüne...

Dünyada en çok taraftar bulan oyunun en büyük şöleni başladı bile. Önce önümüzden geçecekler, bizi coşturacak veya hayal kırıklığına uğratacaklar, bazılarımız da ‘Ben zaten demiştim’ şeklinde avunacaklar. Temmuz başlarında da ‘kırmızı halı’ serilecek tören başlayacak.

Atletizm ile romantizmin maçı gibi geldi bana daha başında işin. Zor, estetiği ne kadar bozacaktı; merakım buydu...

Ali Koç çok sevimli bir rüzgâr estiriyor ve Mustafa Cengiz sanılandan daha şeffaf davranıyor. Artık üç başkanı bir arada görür olduk. İçeriden gelen bu esinti gelişirken dünya futbolu da yeni bir ‘şamata’ hazırlığında. Bu hafta başlıyor her türlü ahkâm kesmenin serbest olduğu turnuva...

Ağırlığı artık futbolun en şamatalı organizasyonuna vermek zamanı geldi. Önümüzdeki haftadan itibaren yüzümüzü zaten tamamen bu önemli ve büyük organizasyona döneceğiz. Önce bu hikâyeyi ve gittikçe büyüyen şamatanın nereden başladığını bir hatırlayalım...

Seçimden 48 saat önce ortaya çıkan bu manifesto ve devamındaki rekor sayıya ulaşan paylaşım; seçimdeki dengeyi tetiklemiş ve son haline getirmiştir. Bilmeyenler için paylaşalım…

Bir kaptan, bir gemi aldı yarı yolda ve deniz üstündeyken. Fırtınaya bodoslama dalmak üzereyken... Arızalar vardı, onarılması gereken deliklerden su almasını engellemek zorundaydı...

Doğum gününde şampiyon olmak ve tüm mayıslara sahip olabilmek Galatasaray’ın en özel hasleti olsa gerek...

Ligin son hâli çaresiz kalanları başkalarından umut beslemeye, bazılarını da kendi göbeğini kesmeye yöneltiyor. İstatistik ve rakam gerçeklerinin iflas ettiği noktadayız. Galiba bu ligi yine ‘bu hakemlerle bu lig bitmez’ dediğimiz hakemlerimizle bitiriyoruz...

Maça baskının ötesinde adeta bir sağanak ile başladı lider Galatasaray ve ligin en erken golüyle finişi gördü…

Maç bir Buruk’un bir Kocaman’ın istediği gibi gitti. Aynı filmi üç kere izler gibiydik. Akhisar’ı alkışlamak lazım…

Bu yazıyı yazmak değildi niyetim başladığımda. Ama kalem beni götürdü bir yerlere ve milyarlarca insanın tutkusunu elinden almaya çalışanlara karşılık; neden o tutkuya esir düştüğümüzü yazarken buldum kendimi.. Bu kez de böyle olsun o zaman..

Diğer maçların oluşturduğu puan durumu fena halde tetiklemişti maçı... İki ‘Rodrigues sortisi’ maçı koparıverdi…

Bildiğim bir tek şey var; o da, final oynanıp bittikten sonra kendi yöresinde üstü açık otobüsle dolaşıp kupaya tur attırmak hakkı sadece Akhisarspor’undur. Çünkü yarı finalden tadı kaçan bir finale sürüklenmiştir bu olay ve açıkta beklemiş gazoza dönmüştür…

Derbi özetle; Beşiktaş’ın isyankâr ama disiplinsiz futbolu, Galatasaray’ın ise dersine iyi çalışmış olması görüntüsüyle geçti.

Yüzyıllar önce insanların sahip oldukları ‘haklar’ konusunda bir yazılım oluşmuş ve insanoğlu yüzyıllardır bunu delmeye çalışıyor ve maalesef çoğunlukla da beceriyor. Yazılı beyannamenin yerle bir olduğu andır, delindiği andır Şenol Güneş’in kafasının delindiği o an…

İki farkla öne geçip, iki gol yedikten sonra Terim bütün riskleri aldı. Mariano’nun nefis asistinde Sinan fişi çekti

G.Saray ne oyunu, ne golü, ne uzatmayı, ne de turu asla hak etmedi, hak eden taraf ise finale yükseldi.

Bir teknik adamı bir takımın başına getirirken daha önceki tavrına ve tarzına bakarsınız. Sonra da ona rıza göstermeniz gerekir. Onu değiştirmeye ve dönüştürmeye çalışmak boşunadır. Nafile çabalar ise kapının önüne koyarak sona erer...