Ünal Bolat

"Yanımızda İslam Âlimleri Ansiklopedisi vardı. Kitap masada duruyordu. Ama o da pek ilgisini çekmedi... Ayağa kalktım. İyi günler diyerek tokalaştım ve kapıya yöneldim. Tam kapıyı kapatacakken arkamdan seslendi. Sizde akupunktur cihazı var mı?"

"Babam kendini toparlayıp parmağını yüklüğe doğru uzattı. Son bir gayretle: "Onları çıkarın, içeri giremiyorlar" dedi. Ne demek istediğini tam anlamamıştım. Ama hemen kalktım. Elimi yüklüğe attım. Baktım çerçevelenmiş iki tane resim..."

"Teyzemin cenazesini defnederken herkes bir başka âlemdeydi... Ama ben çok başka bir âlemde... Nasıl olmazdım ki... Şu an hayatta isek, teyzemin can vermesi sebebiyle hayattaydık. O gün o kaza ile canım teyzem neye vesile olmuştu?"

"On yıl önceki o gece... 17 Ağustos 1999 depremi olacağını ve bizim de kaldığımız lojman dâhil Gölcük'ün altının üstüne geleceğini nereden bilebilirdim ki... Hamile eşimi lojmanda bırakıp otogara hareket ettim..."

"Mübarek ramazan gününde aç karnına o sıcakta onca tepeyi nasıl çıkardım? Çaresizlik ve annemi kaybetmenin korkusuyla hıçkırarak ağlamaya başlamıştım. Beni o halde gören Döndü Abla imdadıma yetişti..."

"Bütün iş benim ellerime bakıyordu. Akranlarım çeyiz düzerken ben anama ve kardeşlerime bakıyordum. Kim bilir belki de benim için hayırlısı buydu ama gençlik işte bazen üzülüyorduk... Komşularımız bile bana "bahtsız kız!" diyordu..."

"Yoksa bu hafta maç olmayacak mıydı? Sağa baktım sola baktım... Koşa koşa stadyuma gittim... Abi maç iptal mi? Nasıl da ıskalamışım... Maç bu hafta İnönü'ye alınmış... Yani Beşiktaş'a İnönü Stadyumuna... Başımdan aşağı kaynar sular döküldü..."

"Diyorsunuz ki şu camiyi tamir ettirseydik. Ama zengin değilim. Kalemim kuvvetli olsaydı. Şiirler, romanlar, destanlar yazsaydım. Ama elde kalem (yazarlık) yok. Hasılı gözde yaş yok, cepte para yok, elde de kuvvet yok. Bu üzüntüyle ben ne olacağım?"

"Hafız Kıymet Hanım; annesi, üvey babası ve kayınpederi ile iki çocuğunun yaşadığı evde bir anlamda 23 yaşında dul kalmıştı..."

"Şehit kardeşlerden Mustafa'nın 19 yaşındaki dul eşi Fevziye, 1.5 yaşındaki kızı Hacer ve 6 aylık oğlu Hasan'la birlikte ortada kalıvermişti. Artık bir ümit savaştan döner diye bekledikleri Mustafa yoktu..."

"Korktuğum başıma gelmişti... Nişanlım artık ders çalışamıyor imtihan veremiyordu. Bütün haklarını yitirdi bir bir. Mezuniyet beklerken okuldan kaydı silindi..."

"Hatırlar mısınız şu muhteşem mısraları: "Binlerce top ve tüfek yapamaz aslâ/Gözyaşının seher vakti yaptığını/Düşman kaçıran süngüleri, çok defa/Toz gibi yapar, bir müminin duâsı..."

"Aradan birkaç gün ya geçti ya geçmedi... Çocuğunu tedaviye getirdiği bir gün baktım yüzü gözü şişmiş. Dudağı patlamış... Tarif edemiyorum. Ama nasıl bitkin... Nasıl üzgün..."

"Rus asilzadesi: ‘Hayırdır, bu ne haldir Beyzadem?' dediğinde, babam anlatıyor: O yıllarda sizin başınıza ne geldiyse, şimdi bizim başımıza da aynısı geldi. Ülkemizde yeni bir dönem başladı. Biz sürgün durumunda kaldık..."

Fethi Sami Amca: "Bir gün eve geldiğimde ne göreyim. Kardeşlerim, Hatice Gülisto, Kamuran Sami, abim Bahaddin Sami, babam hepsi ellerinde valizler ile kapı önünde..."

"Türkiye'ye gelip gittiği son yıllarında Fethi Sami Bey'e komşu olup sohbetinde bulunabilen bahtiyarlardan addediyorum kendimi. Kendisinden dinlediğim İtalya'daki sürgün yıllarına ait bir hatırasını sizlerle paylaşmak istiyorum..."

"Ben bu olaydan sonra iyice tedirgin oldum. Benzin istasyonundaki pompacıya yolu sorduk. Tarif ettiği üzere benzinlikten hareket ettik. Bir müddet şehir içinde gidecek, sonra TEM'e çıkacaktık. Ama..."

"Asfalta kadar birinci viteste yalpalaya yalpalaya gittik. Araçta bir sorun yoktu. Gel gör ki, yolu bilmiyordum. Bir de yağmurla birlikte görüş mesafem neredeyse sıfırlanmıştı... İçime bir sıkıntı çöktü ki anlatamam..."

"Komşudan bizim bahçemize sarkan ağaçlardan bize dökülen meyveleri iade ederdik. Komşular, dökülen meyveler karışmasın diye birbiriyle aynı hizaya aynı meyveyi dikmezdi. Armut olan hizaya armut, elma olan hizaya elma dikilmezdi..."

"Miras kaldı babamızdan... İki yüz dönüm arazi... Ev, bağ bahçe... Dedim ki hanıma: "Haydi, kalk gidiyoruz. Şöyle köy yerinde sessiz, sakin toprakla haşır neşir oluruz. Birkaç tavuk alır besleriz. Ne çekeceğiz bu köhne şehrin stresini..."