Ünal Bolat

Antalya'dan yazan H.U. rumuzlu okuyucumuzun mektubunu yayınlıyoruz bugün... "Uygun görürseniz ben de başımdan geçen bir olayı anlatmak istiyorum. 26.3.2001'de yayınlanan hatıradan yola çıkarak kaleme alıyorum hatıramı. Ben de o hatıradaki doktorcuk gibi aynı muameleyi gördüm.

Sevmek müthiş bir duygu... Ne anlatılabilir ne anlanılabilir? O ancak yaşanır... Günümüzde bu gerçeği gençler kendi açılarından değerlendirirken, aile büyükleri ister istemez "ezbere sevgi" ya da "yanlış adreslere çıkan sevgi"lerin endişesiyle, kendilerince haklı gerekçelerle bu sevgilere ya engel oluyor, ya da olmaya çalışıyorlar.

15 Şubat 2001'de, "TEMA'nın haberi var mı?" başlığıyla bir yazı yayınlamıştık. İstanbul'dan Sayın Özer Saruhan diyordu ki o gün, "Arapkir Milli Eğitimi'nde görevliyken, Kemaliye'de Milli Eğitim Şube Müdürlüğü görevine tayin olan ve bu tayin ile de onbeş yıldan beri emek verip diktiği fidanları yetim kalan çevreci Zekayi Bingüler'in ölüm haberiyle yüreğim köz gibi yandı. Bir doğa aşığıydı dayım.

Dışarıdan çok yardımlar gelmişti deprem sonrası. Gönderen yardımseverlerden Allah razı olsun. O anın heyecanı ve duygusallığıyla gelen yardımlar ilk birkaç gün, her isteyene, herkese dağıtılmaya başlanmıştı. Ama ne hazindir ki, daha sonra ayırımcılık baş gösterdi.

Özdemir, başarılı doktorluğunun yanı sıra, halk müziğine özgün çalışmalarıyla "Can Damarı Türküler" ismiyle bir de albümü kazandırdı. Ferdi Tayfur'un ayağında yaptığı başarılı operasyondan sonra medyatik de olan Dr. Necati Özdemir, sanat yönünü değerlendirirken kendisini "kentli ozan" diye tanımlıyor...

Şöhret olmak "beladır, afettir" denilse de, herkesin kanını kaynatan, içini gıcıklayan bir duygu o. Onu elde eden nice şöhretin aslında nelerini elden çıkardığı ayrı bir konu. Oraya ulaşanların, hangi yollardan geçtiğini, oraya kavuşana kadar nelerden ayrıldığını anlatmaya kalksak sayfalar da yetmez, anlatmakla da bitmez.

Boyun fıtığından mustarip bir arkadaşım vardı. Kendisi birkaç kez ameliyat olduğu halde sonuç alamamış, artık beyne giden damarları iyice sıkıştığı için baş dönmesi, ellerde uyuşmalar vs. başlamıştı. Tabii yıllardan beri bu konuda akupunkturla başarılı bir şekilde boyun fıtığını tedavi eden Dr. İsmail Maraş'ı aradım. Epeydir kendisiyle görüşememiştik.

Bor madenlerinin önemi ve stratejik gelişmelerle ilgili, bir okuyucumuzun gönderdiği maili yayınlamaya kaldığımız yerden devam ediyoruz. "Ülkemizin ve bor madenlerinin geleceğine sahip çıkmamız kendi geleceğimize sahip çıkmamız demektir.

Bu tartışmanın hemen ardından nedenleri hâlâ tam olarak bilinmeyen Şubat krizi patlak vermiştir... Ve bugün Türkiye birkaç milyar dolar bulabilmek için herşeyi yapabilecek bir duruma sürüklenmiştir.

Cevher Özden "Benim borsaya girdiğim yıllarda Türkiye'nin nüfusu sanıyorum 27 milyon civarındaydı. Ama 27 milyonda 270 kişi bu işi bilmiyordu. Kimsenin borsadan haberi yoktu. Hatta, 1980'li yıllara geldiğimizde bile borsanın varlığından kimsenin haberi yoktu" diyor.

Zavallı kızın yaşadıklarını, onu intihara kadar iten olayları çok iyi biliyorum. Sadece sabahleyin onu uyandırmak için odasına girdiğimde boş ilaç kutularını ve sevdiği insana verilmek üzere yazılan bir mektup buldum. Bu olaylar, biricik kız kardeşimin başına geldiği için isim veremeyeceğim...

Bundan böyle halka günü gününe yeni yeni şarap markaları tanıtılacakmış... Medyamıza göre bizim bir şarap kültürüne ihtiyacımız varmış. Filan filan mekanlarda bu kültür yaşanabilirmiş, yaşanıyormuş. Asıl eksiğimiz ise şarap kültürü yayacak ve besleyecek bir yayın organı olmaması imiş...

Gerçekten o insanlar hep kötü müydü? Onların duyguları düşünceleri yok muydu? Onu anlamak lazım. Hatırama geçmek istiyorum. Ben bir umumi tuvalete bakıyorum. İş yerimin bulunduğu yere çingeneler de gelirler... Belki fiyatı ucuz olduğu için geliyorlar bilmiyorum...

Eşimin hastalığına ilaveten, evin kirasını ödeyemediğim için o evden çıkmak zorunda kaldım. Malum mark yükseldiği için artık ödeyemiyordum. Yeni bir ev aramaya başladım. Nihayetinde 30 milyona bir ev buldum. Bulduğum evin nasıl bir ev olduğunu fiyatından tahmin edebilirsiniz...

Türkiye'de özel televizyonlarda habercilik henüz oturmuş değil. Kırk yıllık yayın geçmişi olmasına rağmen TRT'de bile tam istenilen noktada değil. Çünkü henüz görüntülü habercilik evrensel boyutta düşündüğümüz zaman, görüntülü haberci yetişmedi. Bir kural vardır: Gazetede haber yazılır, radyoda haber okunur, televizyonda haber anlatılır. Televizyonda siz haber okursanız, yanınızda yüksek sesle kitap okuyan adamın konumuna düşersiniz.

Doğulu-Batılı akraba olmak suretiyle birbiriyle kaynaşmış durumda. Bizim ailede altı damat var. Batı illerinden. Dört gelin Batı illerinden. Yeğenlerim ileride nasıl tanıtacaklar kendilerini bilemiyorum. Eşim Trakyalı ben ise Doğuluyum. Peki benim çocuklarım nereli sayılacak?

Geçenlerde, Hıncal Uluç, yaptığı bir gezi sonrası Kütahya'yı anlata anlata bitirememiş, böyle harika bir diyara sahibiz de kıymetini bilmiyoruz diye de üzüntülerini dile getirmişti. Oysa sadece Kütahya mı öyleydi? Bu yurdun dört bir yanı güzellikten de öte doğallığıyla birer harika değil miydi? Taşıyla toprağıyla, kuşu kurduyla, havasıyla suyuyla insanıyla...

Otuziki yaşındayım. Çocuklarım da benim gibi olur diye evlenmiyorum. Bu hastalıktan kurtulma imkanım yok, ancak ağrılarımdan ve azaptan kurtulma imkanım var. Tek umudum hayırseverlerdir. Hayırseverler, bu acılarımdan kurtulmam sizin desteklerinizle mümkün olacaktır...

İnsan yıllar sonra tesadüfen öğretmenini görünce şaşırmaz mı? Elim ayağım birbirine dolaştı. Kalkıp ellerinden öpmek, "Öğretmenim beni tanıdınız mı?" demek geldi içimden. Ama kendimde o cesareti bulamadım.

Yavuz Bahadıroğlu "İnsanlar kendi bakış açısını daraltıyor ve birbirine ideolojiyi, düşünceyi dayatıyor... Birbirlerinin düşüncesini yok etmeye çalışıyorlar... Tabii, yanlış yapıyorlar... Hani insan insanın kurdudur derler ya... Böyle olmasaydı bugün dünya her açıdan daha fevkalade olurdu" diyor...