Vehbi Tülek

Büyük velîlerden olan Muhammed Sıddîk Bedahşî, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin sohbet ve hizmetine kavuşmuştur. Hanımı da sâlihâ olup, çok ibâdet ederdi...

Osman Tavilî, Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerinin ders ve sohbetlerine devâm ederek ilimde yüksek dereceye erişti. Hocası ona "Fakih Osman" adını verdi...

Buyurdu ki: "Kim arkadaşına kimsenin olmadığı yerde yalnız başına nasihat ederse, onu süslemiş olur. Kim de arkadaşına alenî, halk arasında nasihat ederse, onu lekelemiş olur."

Bişr bin Mansûr hazretleri, zamânının en meşhur hadîs âlimlerindendir. Hilm sahibi bir zat olan bu mübarek zat, beş vakit namazını hep câmide kılardı...

Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerinin talebesi olan Abdullah-ı Herâtî, zâhirî ilimlerde derin âlim manevî ilimlerde yüksek bir velî idi. İnsanlara hizmet etmeyi severdi...

Buyurdu ki: "Sağlığımızda bizi; vefatımızdan sonra da kabrimizi ziyaret edenler ve türbemizin önünden geçtiğinde bir Fatiha okuyanlar bizimdir..."

Süfyân-ı Sevrî, Mekke'de bir kimse ile tanışır. Bir gün bu kimse kendisine der ki: "Ben öldüğümde sen defneyle ve o gün kabrimde gecele!" O mübarek de kabul eder...

Estergon Kalesi, Haçlılar tarafından kuşatılmış ve kale muhafızı Kara Ali Bey'e teslim ol çağrısı yapılıyordu... İçeriden verilen cevap net ve sertti: "Biz kelle verir, kale vermeyiz!"

Ebû Türâb Nahşebî hazretlerinin ihlaslı bir talebesi vardı. Bir gün bu talebeyi Bâyezîd-i Bistâmî hazretlerine götürdü. Mübarek, o talebeye öyle bir nazar etti ki...

Böyle bir ramazan ayında yapılan Yemame Cenginde, kan gövdeyi götürüyordu. Abdullah bin Mahreme yaralılar arasındaydı. Son anlarını yaşıyordu. Yanındakine "İftar oldu mu" diye sordu...

Abdullah bin Abdülganî el-Makdisî, ilim âşığı bir zat idi. İsfehan ve Nişâbûr'a ilim öğrenmek için yalın ayak giderdi. Yolda açlık ve susuzluk sıkıntılarına da göğüs gererdi...

Nebtel bin Haris, Malik bin Ebi Kavkal, Rafi bin Hureymele, Asma binti Mervan, Resulullah efendimizi üzen münafıkların başında geliyorlardı...

Nizâmeddîn Evliyâ zamanındaki Hindistan Sultanı Kutbeddîn Hilcî, fitnecilere aldanmış ve o mübarek zata akıl almaz bir kin duyuyordu. Bir gün onu sarayına davet etti...

Hâlid bin Ma'dân hazretleri, Allahü teâlâyı çok zikir ve tesbih ederdi. Öyle ki, vefât ettikten sonra parmakları tesbih eder gibi hareket ediyor görüldü!..

Ahmed Şemseddîn hazretleri vebâya yakalanmıştı. Ciğeri yanıyordu. Ağabeyi Şeyh Ömer Ziyâeddîn Efendiden bir parça kar istedi. O da dağın zirvesine birini gönderdi...

Bazı edebiyatçılarımız Bayburtlu İrşâdî Baba'ya "halk şâiri" demişlerdir. Gerçekte İrşâdî Baba bir halk şâiri değil büyük bir mutasavvıf ve "Hak âşığı"dır...

İbn-i Hafîf hazretleri, büyük velîlerdendir. Künyesi Ebû Abdullah, lakabı "İbn-i Hafîf"tir. Babası sultan idi. 889 (H.276) senesinde Şîrâz'da doğdu. 981 (H.371)'de Şîrâz'da vefât etti...

Hazreti Ali bir gün İbni Mülcem'e şöyle dedi: "Benim ecelim senin elinden olacak!" Evet dediği gibi oldu ve o hain, Hazreti Ali, sabah namazını kılarken sırtına zehirli hançeri saplayıverdi!..

Büyük velî Alâeddîn bin Esad hazretlerinin iyilik ve ihsanları o kadar çok idi ki; zamânın "Dünya Sultânları" bu kadar ihsanda bulunamazdı. Çünkü o bir "Âhiret Sultanı" idi...

Buyurdu ki: "Bana Ehl-i sünnet i'tikâdında olan bir mü'minin ölüm haberi gelince, sanki bedenimden bir uzvum kopmuş gibi olur..."