Yetenekli Kalemler

Merhum Bahattin Karakoç’un da “Ihlamurlar Çiçek Açtığı Zaman” isimli enfes bir şiiri var. Bazı yorumlarda “bu şiiri yazabilmek için ermiş olmak gerek” diyorlar...

Şair, yazar, mütefekkir Sezai Karakoç’u kaybettiğimizi teessürle öğrendim. Yaşayan bir efsaneydi kendileri. Güzel adamlar dünyamızdan bir bir ayrılıyor.

İnatçı çocukları severiz; ne istediklerini bilirler ve istediklerini alabilmek için sonuna kadar direnirler. Ama bir de ne istediklerini bilmeyen, sırf inadına yapanlar vardır. Bunlara da “inatçı” deniyor. “Yapma!” dersin inadına yaparlar. Sonra “yap!” dersin, inadına yapmazlar.

Hepimiz çok iyi biliriz ki başarılan her işin en önemli özelliklerinden biri de vaktin güzel kullanılmış olmasıdır. Her geçen vakit aynı zamanda ömrün, nihayetleneceği yere yaklaşması demektir. Bütün mesele ona nasıl şekilde yaklaştığımız, neler yaptığımızdır.

Nedense hep ruhumuzu sanıp da nefsimizi doyuruyoruz duyduklarımızla. Okumuyoruz. Bizi biz yapacak olan öğreneceklerimize düşman oluyoruz. Ruhun, aklına uyup yazıdan; Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından alırsa ruhunuz aç kalmaz. Aklınız nefisten beslenirse yaratılışına düşman olur.

Türkiye’de hangi büyük şehre giderseniz gidin orta yaş ve üstü insanlarla ufak bir sohbet, muhabbet; hasbihal içerisine girin derim ben. Kime sorarsanız sorun "memleket özlemi içimizde derin bir yaradır" cevabını alacaksınız.

​“Gömleğim niye ütülenmedi?”; “Anne beyaz tişörtüm hâlâ neden yıkanmadı?”, “Televizyonun kumandasını verir misin, sen zaten akşama kadar izliyorsun!” “Şu hâline bir bak yorgunluktan gözlerin kapanıyor. Seni gören de benim yerime akşama kadar mesai yaptın sanacak!” “Çay olmadı mı daha?”, “Yemeğin tuzu fazla mı kaçmış?”, “Salatanın yağı eksik, ayrıca soğan da koymamışsın…”

Koca bir yokluk âleminde, lüzumlu olduğunu zannettiğimiz birtakım uğraşıların kıskacındayız. Her sabah telaşla ayaklanıyor, dünyanın biteviye süratlenen hızına yetişebilmek için hengâmelerin pençesinde soluk soluğa koşturuyoruz.

Merhabalar... Ben de sizin gibi yeni uyananlardanım. Yine bir oda köşesinde yazı olarak sizlere dillendirmekteyim, kulak vermenizi isterim. Yolunda gitmeyen çok şey var anlatmam gerekiyor...

Yorgunum... Tonlarca yükün altında kalmışım sanki. Uzuvlarım yerinden kalkmıyor; oynak eklemlerle birbirine bağlı kemiklerim basınçtan dolayı birbirlerine kaynamış, kımıldatamıyorum. Yorgunluğumuz, hayatın üzerimize çullanması ve altında kalmamızdan. Metal yorgunluğu değil bizimkisi, et yorgunluğu. İnsan yorgun olunca bir et yığını gibi hisseder kendini ve bulduğu bir köşeye yığılır.

Hafta sonu çocuğunu parka götürmeye söz veren baba o gün geldiğinde tam gazetesini okurken çocuk babasına, verdiği sözü hatırlatır: “Baba parka gidecektik." Bir anda keyfi kaçan baba gazetenin ekinde verdiği dünya yapbozunu fark eder. Der ki: “Bunu yaparsan gideriz...”

Çocukluk kelimesi kullanılınca hepimizin içinde bir yer mutlaka cız etmiştir. Siz değerli okuyucularımız da zaman zaman şu sözleri mırıldanmıştır çoğu kez:

Beyin, ''duyularla tanıma yeri'' gözün, bakarak tanıma gücü %83, kulağın, işiterek/dinleyerek tanıma gücü %11, parmağın, dokunarak tanıma gücü %3,5, burnun, koklayarak tanıma gücü %1,5, dilin, tadarak tanıma gücü %1... Beynimiz, duyu organları vasıtasıyla sadece tanır ve bu tanıdıklarını ''bilgi'' olarak depolar. ''Kültürlü adam'' oluruz. ''Kim bir milyon ister?'' yarışmasına bu bilgilerle katılabiliriz. Ancak, hayatta sadece ''beynin bilgisi''ni kullanmayız, ''kalbin duyguları''na da ihtiyaç vardır

Akıl gibi bir nimeti sadece bu dünyada işe yarayacak şeylerde kullanan batının geldiği noktayı en güzel şekilde ifade eden bir cümle, ruhsuz başarı.

Türklerin İslamiyet’le şereflenmesi dünyada yeni bir yaşayışı ortaya çıkardı. Türk gibi yaşamak! Neydi bu hayat tarzı? Aslı ve esası Peygamber Efendimiz ve Eshabına dayanan bir hayat... İçtimai hayatın ve ruh dünyasının iman merkezli şekillendirildiği ve bu imanın her an bir lamba gibi yanması için ortaya konan bir hayat! Bu sebeple şehir merkezini camiler, medreseler, imaretler, hanlar, hamamlar... oluşturdu.

Dünyayı yaşanılır kılan en önemli konuların başında gelir; kültür, sanat, edebiyat. Şöyle bir düşünelim; okuyacağımız milyonlarca şiir, deneme, roman var ancak bize en güzelini, en iyisini bulup ortaya çıkaracak ve bizim en iyisini bir an önce okumamıza vesile olacak ödül törenleri var. Ne şans değil mi ama? Gerçekten de hâl böyle mi?

Kudüs, yeryüzünün üç kutsalında biri... Allah'ın kendisine ait kıldığı yaradılışın can bulmaya başladığı, mükâfatların da, cezaların da katlanarak verildiği (takdir) kutsal belde.

​Dünyadaki Müslümanlara reva görülen zulmü düşündükçe kahroluyor insan. Sanki I. Cihan Harbi sonrası sadece Osmanlı değil, dünya da yıkıldı merhametsizce…

Petrolün bulunması ve işlenerek envaiçeşit akaryakıtın üretilmesi ile beraber kara yolu ulaşımı da daha çok gelişti. 1980’li yıllara kadar gördüğümüz kömürlü lokomotiflerin yerini mazotla çalışan lokomotifler aldı. Elektriğin keşfi ile birlikte elektrik motorları yapıldı. Bunun bir neticesi olarak, yine teknoloji geliştikçe elektrikli trenler, hatta günümüzde elektrikli bisiklet ve otomobiller imal edildi.

Hiç unutmam, ortaokulda, coğrafya dersinde hocamız madenlerin işletilebilmesi için gerekli şartları “rezerv, tenör (cevher) oranı, sermaye, iş gücü, madenin sanayide kullanım alanı ve ulaşım” olarak sıralamış ve akabinde şöyle devam etmişti: