Yetenekli Kalemler

Ömrümüzün neredeyse üçte biri eğitim kurumlarında geçti.

Güzel ahlak güler yüzlülük, cömertlik ve kimseyi üzmemek demektir. Kötü ahlaklılık, parçalanmış toprak testiye benzer. Ne yapıştırılır, ne yamanır, ne dikilir ne de eskisi gibi çamur olur.

1930’lu, 40’lı yıllardı. Rahmetli babam çok insaflı, hassas, herkese iyilik yapmaktan hoşlanan, kul hakkından son derece korkan bir yapıdaydı.

Her yıl temmuz ayının başında sahillerde çukurlar açarak yumurtalarını kuma gömüyorlar Caretta-caretta'lar…

Bir ara yine belirtmiştik… Akdeniz’de yaşayan canlılar bunlar. Uluslararası adı Caretta-caretta. Bizim isimlendirdiğimiz şekliyle deniz kaplumbağaları.

Kanuni Sultan Süleyman, Osmanlı’dan yardım isteyen Fransa Kralı Fransuva’ya gönderdiği mektupta şöyle diyordu: "Ben ki, Akdeniz’in, Karadeniz’in, Rumeli’nin, Anadolu’nun, Diyarbekir’in, Azerbaycan’ın, Acem’in ve bütün Arap ülkelerinin sultanı ve padişahı Sultan Süleyman Han’ım…

Ne anlatılıyor demiştik bu dizilerde? Ne anlatılacak, imrendirilecek abartılı bir zenginlik, adı konulmadık bir israf, akla hayale gelmedik zorlama ve saçma entrika, aldatma, yalanın bini bir para… Birbirinin kopyası bayatlamış konular… Bir sahneden öbür sahne bir yüzden öbür yüz olan kolaydan da öte tam ekran çekimler…

Çocukluğumda, TRT’de oynayan “Bizimkiler” dizisi vardı hatırladığım. Herkes onu izlerdi. Peki şimdi nasıl? Şöyle televizyonlara bir bakın, her kanalda günde en az 2-3 dizinin oynadığını göreceksiniz.

Yaşlılar bilhassa emekli olduktan sonra kabuğuna çekilip toplum tarafından işe yaramaz, iş göremez duygusuna kapılabilirler. Bu da gerek aile içinde ve gerekse toplumda bazı olumsuz durum ve sıkıntılara yol açmaya başlar.

Geçtiğimiz hafta dünyada "Yaşlılar Günü" olarak kutlandı diyoruz. Kutlandı mı, ne kadar kutlandı hangi yaşlıya nasıl bir yararı oldu bilemiyoruz…

Arkadaş kelimesinin anlam olarak karşılık geldiği bir diğer kelime; ayakdaş. Adımınızın yanında bir diğer ayak izini bulunduran kişi... Çiçek dolu bahçelerden geçerken sağlam basan ayakların dikenlerin üzerinden geçerken de gülümseyebilen yüzün ta kendisi arkadaş, ayakdaş.

Türkçe dünyanın en zengin dillerinden biridir. Bu zenginlik, kesinlikle Türk dilinin salt Türkçe kelimelerden oluştuğundan dolayı değildir. Türkçeye en çok Arapça, Farsça ve Fransızcadan kelime girmiştir. Detaylara indiğimizde daha başka dillerden de vardır. Yabancı dillerden, bu anlamda gelen kelimeleri kullanmakta herhangi bir sıkıntı görmüyorum.

Her ferdin illaki bir derdi vardır. Hayattaki konum ve şartlarına göre yüreğini yakan, için için hüzne sokan ve olması gereken hâlden savuran bir dert, belki birçok dert.

Biz Türklerde yaşamakta olan bir ağaç kültü vardır. Özellikle kayın, meşe, çam, kavak ve katran ağaçlarının özel yeri bulunur hafızalarda... Tahtacıların, Yörüklerin, Kıpçakların ağaca olan hürmetleri, geçmişle ve atalarıyla bağ kurdukları bir yol olarak uzanır önlerinde. "Meyve veren ağaç taşlanır." "Ağacı seyreden ormanı görmez." "Ağaçlar ölmeye yukarıdan başlarlar ama köklerinden yıkılır."... Böyle sözler hep bu topraklardan doğmuştur asırlardır.

Kendi bulunduğu dönemde çok sevilen, ilmiyle âmil (özü sözüne uyan) bir zat-ı muhteremdi. Dünyaya düşkün olanların aksine o elinde ne var ne yok öğrenci yetiştirmeye harcardı. Hatta kendini öğrenci yetiştirmeye vakfetmişti.

​Virüs tehlikesinden dolayı okullar eğitime ara verdi. Neredeyse herkes evlerine kapansın istendi. Şimdi öğrenciler Millî Eğitim Bakanlığı’nın sunduğu ders konularını evde TV’lerden izlemekte. Aslında ideal olarak kabul edilemeyen bu durum, ailelere değerli bir fırsat sunmuş oldu. İmkânı olan anne babalar virüsle ilgili tedbirlerini alırken, çocuklarıyla da; sohbet etme, oynama, eğlenme, kitap okuma, ders programlarını birlikte izleme fırsatı buldular.

Derler ki Nasreddin Hoca eşeğini pazara götürüp satmaya karar verir. Ancak yorulmasın ki pazarda dinç dursun. İyi para etsin düşüncesindedir. Dolayısıyla eşeği yürütmeden götürmesi gerekmektedir. Oğlunu çağırır. Eşeği ön ayaklarını ayrı, arka ayaklarını ayrı olarak birbirine birlikte bağlarlar. Hoca sonra oğluna seslenir:

Payitahtın kalbi Topkapı Sarayı… Avludaki Has Oda’dan bahçeye çıkan yiğit de kim? Güneşli günde başındaki görkemli kavuk nasıl da parlıyor.

Gücü kuvveti yerindeydi nasılsa… Şirretliği de vardı. İnsanlar bu zalime dur demek istiyorlardı ama şerrinden korkuyorlardı... Tembeldi... Hazırdan geçinmek kolayına giderdi. Fakir fukaranın, garip gurebanın ellerinde ne varsa zorla veya hileyle alır, sonra da onu tehdit veya alavere dalavere zenginlere okuturdu...

Kendini frenleyemeyen bir karaktere sahip olduğunu kendisi de kabul ediyordu. “Elimde değil, karakterimi ben de beğenmiyorum” diyordu... Bir gün kendisine yardımcı olmak isteyen psikolog dedi ki: “İstersen kendini kontrol altına alabilirsin... Mesela ne kadar tartışma yaşarsan, bir tahtaya o kadar çivi çak!”