Yetenekli Kalemler

Akdeniz’de yaşayan canlılar. Uluslararası adı Caretta-Caretta. Bizdeki isimlendirmesi deniz kaplumbağaları… Ne yazık ki nesli tükenme noktasına gelmişti. Alınan tedbirler sayesinde biraz rahatladı bu şirin canlılar. Neslinin devam etmesi çok önemli! Tüm dünyadaki insanların ateş, hava ve doğal canlılarla daha barışık, daha iç içe ve sorumlu olduğunu da aklından çıkarmayacak şekilde yaşamaları gerekiyor artık.

Orijinal ahşap ve koruma altında bir kültür varlığımız olan minare ve şerefesinin içler acısı hâli içinizi sızlatmıyor mu? Tarihe ve değerlerimize böyle mi sahip çıkıyorsunuz.

Manahoz Deresi, Sürmene Vadisi’nin bütün hatıralarını, sevinçlerini, kahramanlıklarını, gözyaşlarını, damla damla biriktirip döker Karadeniz’in bağrına. Beşköy ise, yörenin ilim irfan merkezidir âdeta. Trabzon’un ve Türkiye’nin en seçkin simalarının yetiştiği belde, maalesef tarih boyunca büyük ihmallere uğramış; bu ihmaller, yöre insanının neredeyse topyekûn terk-i vatan etmesiyle sonuçlanmıştır. 1990 nüfus sayımına göre Köprübaşı’nın toplam nüfusu 15.000 iken, bugün yalnızca 5.000'dir. Duyan, soykırım olduğunu sanır.

Hayat, her an insanın ayağını kaydırabilecek basamaklardan oluşur. Bir sonraki basamağa düşmenin ihtimali daima yüksek olandır. İlerledikçe daha çok geri gidiyor olma hissi bu yüzden. Bir şeyin tersi tersine gitmesi, doğru yolda olduğunu sanmaktan daha emniyetlidir.

Sevgi kâinatı çepeçevre kuşatır. Bunu görmek için gözümüzü açıp etrafımızdaki canlılara bakmamız yeterlidir. İnsanların kalbinde bulunmadığı müddetçe, onları zulme ve kayıtsızlığa, duyarsızlığa sevk eden bir duygudur.

Sadece yemek, uyumak, üşene üşene işe gitmek, senenin yarısı tatil yapmak, TV izlemek, çalışıyor gibi görünmek, lüks tüketim çöplüğünde boğulmak dışında yaptığımız ne var?

Dünyaya “üç günlük dünya” denir. Hadisi şerifte “insanlar uykudadır, ölünce uyanırlar” buyurulur. Buradan yola çıkarak bir kimse elini eteğini dünyadan çekse, ibadet ediyorum dese doğru mu yapmış olur? Büyük hata eder.

Size Erzurumlu İbrahim Hakkı hazretlerinin Marifetname isimli eserinde anlatılan birbirinden enteresan bilgilerden bir bölümü paylaşacağım:

Millet olarak, yeni bir tarihe imza attık ve 24.07.2020 günü, Ayasofya-i Kebîr Câmi-i Şerîfi’nde asrın hasretini sona erdirmeye muvaffak olduk. Peki, neydi Ayasofya? Bin dört yüz senenin mukaddes hazinesiydi. Akşemseddinlerin, Molla Hüsrevlerin, Molla Güranilerin davasıydı. Fatih’in, şartlara teslim olmayıp "İlâyı Kelimetullah" aşkına kükreyişiydi. Tarihin bize sunduğu kutlu emanetin nuruydu Ayasofya. Yüz milyonların umuduydu. Bin asırlık hâkimiyetimizin yeniden meyvesiydi Ayasofya. Tarihî misyonumuza ışık tutan bir cevherdi. Dirilişin miftahı, bir asrın bayramıydı artık.

Peki ya gördüklerimiz de bir rüya ise... Ben koymadım bir çiçeğe adını, rengini ve şeklini ben vermedim.

Açtı kapıyı miftah, o miftah ki her daim

Aslan tilkiyi çakalı kurdu dinledikten sonra demiş ki:

Sahiplerinin artık işe yaramaz diyerek kervandan ayırıp vahaya saldığı deve, ıssız yollar aşarak ormanlık bir alanda kendine barınak aramaktaymış.

Çok değil 1970’li yıllarda yaşayan biri kalkıp gelse büyük şehirlerimizden birisine, acaba nasıl bir Türkiye ile karşılaşırdı?

"Z Kuşağı"nın derdini, derdimizi konuşmaya devam ediyoruz… Gençliğe ne diyeceğimiz, ne cevap vereceğimiz, ne hakkında neyi konuşacağımız konusunda hiçbir bilgimiz var mı? Önce çocuklarımızı sarıp sarmalayan teknolojiden habersiz kalınca sonra da çocuklarımız yanımızda olsalar bile onların uzağında kaldığımızın farkında mıyız?

Günümüzde özellikle ana babalar ve bugünün büyükleri bir şeyden dert yanıyorlar. Konu gençliğin ne hâle geldiği... Yeni neslin tutum ve davranışlarından hayıflananların, endişe edenlerin acaba bir tavsiyesi veyahut önerisi var mı?

Konya’nın akşamlarını severim. Yaz güneşinin bunaltıcı sıcağının ardından gelen akşam serinliği hafif bir rüzgâr ile insanın çehresini sarıp sarmalar. Rüzgârın taşıdığı, çehrenize dokunan her ne varsa ay ışığında henüz zifirî olmamış karanlıkta gözlerinizi şehrin ışıklarına odaklarken zihninizde her daim günün, haftanın ve ayların muhasebesi vardır. Yorgun ve çakırkeyif bakışların ardında sanki hayat doygunluğu vardır.

İnsanoğlu hizaya geliyor mu acaba? Burnundan kıl aldırmaz, "Kaf Dağı"nda gezerdi. Özgürlük alanına müdahaleyi kabul etmezdi. Keyfince yaşamalıydı. Kural falan tanımazdı. Zevkleri ve renkleri tartışılmazdı. Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın, derdi. Asosyal olmuştu.

Hiçbir kimse “benim kimseye ihtiyacım yoktur” diyemez. Çünkü insan tek başına anlamsızdır. Ne tarafa bakarsak bakalım bütün sosyal ilişkilerde bu böyledir. İnsanların ister istemez bir başkasının gücüne, parasına, fikrine muhtaç olduğunu görürüz.

Serseri bir gezgin, amaçsız bir canlı, evveli ve ahiri olmayan değildir; insan.