Yetenekli Kalemler

Üniversitede tahsil (eğitim) görürken, Irak kökenli Türk vatandaşı bir profesörümüzün sarf ettiği (söylediği) şu sözler hafızamda kalıcı bir yer edinmiştir:

1990: Konya J. Bölge K.lığında ''Şehit düşen vatan evlatları için tören düzenleme'' görevi verilmişti. O tören metinlerinden birini arz ediyorum.-

Akşam mesaisinden gelen baba, kapıdan içeri girer girmez kendini bekleyen çocuğunu kucaklayıp öperken hiç beklemediği bir soruyla karşılaştı:

Muhafazakâr insan; dirlik ve düzenlikten yanadır. Toplumun kutuplaşmasına, ayrışmasına karşıdır. Muhafazakârlar, toplumsal ilişkilerin sürtüşmesiz ve sarsıntısız bir zeminde sakince yürümesini isterler.

Bir adım atın. Gezmek, öğrenmek, keşfetmek olsun adı. Sadece şehir değiştirmek için veya ülkeleri ziyaret etmek için atılan adımlardan değil bu. Kitaplığınıza doğru bir adım, aldığınız kitabın sayfalarına doğru bir adım...

Şubat... Güzelliklerin ayı; En azından benim için.

Daha çok küçük olduğum için habersizdim bu gerçeklerden. En fazla kötülüğü anne babalarımızın bize kızması vurması gibi şeyler olarak adlandırıyorum. Meğerse öyle değilmiş, Tabii bunları o küçük yaşta görüp idrak etmek biraz zaman aldı ve zor oldu ama öğrenmiştim. En azından kendimce çok şey öğrenmiştim. Kursta en küçük bendim. O zaman boyumdan dolayı biraz yaşımdan büyük duruyordum ve artık bu yüzden midir bilmiyorum yanımdaki ablalarım yaptığım hataların, yaramazlıkların hiçbirine bu daha çocuk, bir şey demeyelim. Ya da en azından bunları yapmasının yanlış olduğunu anlatalım ona, demediler ve bana işlerine geldikleri yerde kendi yaşıtlarıymış gibi muamele ettiler bu yüzden ben de kendimce olgunlaşmak zorunda kaldım.

Bir yolculuktu benimkisi, nereye varılacağını bilmeden çıkılan bir yolculuk. Belki aklım değil ama ruhum istiyordu bunu, epey uzundu varacağım yer sabretmek gerekliydi. Dayanabilir miydim bilmiyorum ama yaptım ruhumun istediğini. Çıktım o yola ve bir sürü insanla tanıştım. Hayatın gerçekleriyle, acı tatlı ne varsa yavaş yavaş öğrenmeye başladım. Çok kırdılar beni ilk başta sevmediler, istemediler, dışladılar, yokmuşum gibi davrandılar ama geçti o yolları da aştım şimdi hâlâ aynı yolda yürüyorum ama bir şey öğrendim ki bu yolun sonu yokmuş, en azından şu anlık.

İnsan, arayan bir varlıktır. En kolay bulduğu ise kusurdur. Kendinde olanı örtbas ederken gösterdiği mahirliği, başkasındakini aşikâr ederken daha bir öne çıkar nedense!

Tarih boyu nice insan bu dünyada kelam etmiş, kendini dinletmiş. Peki, söylenen her söz kıymet arz eder mi, insanlığı iyiliğe taşır mı?

Televizyon programları, çocukları etkilemede çok önemlidir. Çizgi filmler, çocukların hayal dünyasının gelişiminde, çevresindeki nesneleri tanımada diyalog gelişimlerinde olumlu yararlar sağlayabilir. Ancak dikkat edilmezse çocuğu olumsuz şekilde etkiler.

​Meğer garibim bu iş tuttu ya, artık tek başına yürütmek istiyormuş... Kim bilir belki de, “Ben dikiyorum o üzerimden para kazanıyor” diye mi düşündü? İnsanoğlu böyle acayiptir... Nankör demiyorum ama tamahkârlık bazen insanın basiretini nasıl bağlıyor onu anlatmak istiyorum. Bu işe nasıl başladığını... Ne hâlden ne hâle geldiğini düşünmüyor da bundan sonraki kazançta “ben dikiyorum onlar para kazanıyor” diye kapris yapıyor...

O sabah bizimkinin suratı bir karıştı. Aklından geçenleri okuyamadım. Ama fazla meraklandırmadı. Konuya doğrudan girdi:

İbnü’l-Arabî der ki; “Sınanmanın sebebi iddia sahibi olmaktır.” Günlük konuşma dilimizde, ekseriyetle beşerî münasebetlerimizde kullandığımız sözcükler esnasında gereken önemi pek fazla vermeyiz.

Esaret, hiç kimsenin kabullenmeyeceği bir durumdur. Çocuk dahi kendini kısıtlayan davranışa refleks gösterir. Kurtulmak ister, mücadele eder. İnsanoğlunu tarih boyu esaret altına almaya çalışanlar olmuştur. Şahsi menfaatler, sömürmek, köleleştirmek, kendi hükümranlıklarını sarsılmadan sürdürmek… Hepsi esaretin temelini oluşturur. Esasen nefsin ve şeytanın hâkimiyet kurma mücadelesidir meselemiz.

Montaigne'in de dediği gibi "Sonunda acı getirecek zevklerden kaçınabilen, sonunda zevk getirecek acılara da dayanabilen insan mutlu ve başarılıdır."

Bizim kimseden bir eksiğimiz yoktur. Başkalarından tek farkımız, çalışma süremizdir.

“Geçme namert köprüsünden koy götürsün su seni! Yatma tilki gölgesinde koy yesin aslan seni...”

​Ahmet Vefik Paşa, Türkçülük hareketinin öncülerinden olan Osmanlı devlet adamı ve diplomatıydı. Millî Eğitim Bakanlığı ve Adalet Bakanlığı ve iki kez de Başbakanlık yapmıştı. Ahmet Vefik Paşa 1860 yılında Paris Büyükelçiliği yapmıştır.

Gençlik çağı, hatalara daha kolay düşülebilen ve çeşitli kötülükleri işlemeye elverişli bir zamandır. Böyle bir zamanda kötü arzulardan kaçarak iyi işler yapmanın mükâfatı çok büyüktür.