Yetenekli Kalemler

İnsanın mayası, toprak aşkla yoğurulmuş. Varoluşun özü sevgi. Her şey, o ilk yolculukla başlıyor. Ömür boyu bütün içgüdülerimizin dönmek istediği dokuz aylık anne karnı; belki de en eşit olduğumuz zaman dilimi. Tıpkı musallaya yatarken eşitlendiğimiz gibi…

İslam’ın ilk halifesi olan Ebu Bekir Sıddık (radıyallahü anh) buyurdu ki: “İyiliği emretmeyi terk edip, kötülükten insanlığı sakındırmayı bırakırsanız, toplulukta bozulma ve pis işlere bulaşma artar. Bu zaman Allahü teâlâ azabını ümmetin tamamının üzerine gönderir veya başlarına onların en şerli olanını geçirir. Bu durumda ümmetin iyileri dua etseler, Allaha yalvarsalar da Allah onların duasını kabul buyurmaz.”

Tabiat ile alakalı bir metin okuduğumuzda, ya da bir konuşma dinlemeye başladığınızda veya bir belgesel gördüğünüzde genellikle hep aynı şeyleri aklımızdan geçiririz. Nedir o?

​İki gündür anlatmaya çalıştığımız büyük şehir ve gençliğin durumuyla ilgili düşüncelerimizi açıklamaya devam ediyoruz... Günümüzde insan doğasına hiç uymayan çarpık yapılanma -insanın kendine yaptığı en büyük kötülüktür- sebebiyle aileler çevrelerine örnek ağabey ve abla yetiştirememektedir. Metropol hayatında ergenlik çağına gelen çocukların şansına iki yol çıkmaktadır.

​Bu koruyucu o yaşa göre anne veya baba olamaz… Çünkü o yaşın insanı sanal bir süreçte o çekirdek yapıdan dış âleme açılan bir büyümenin içindedir. Artık hayatta o da vardır. Fakat hayatın büyük yaptırımı karşısında korku ve panik içindedir.

​Yakın çevresinde örnek alabileceği bir üst kuşağın var olması “gençlik” için çok önemli bir etkendir. Özellikle ergenlik çağına gelindiğinde aklın beyinden çıkıp duyguların hâkim olduğu dönemlerde genç insana ne kendisinin ne ailesinin gücü yetmektedir.

Bugün insanlar gönül yorgunu. Sorsanız her üç kişiden biri emeklilik gününü iple çekiyor. Oysa insanın dinç yaşaması için çok çalışması lazım. "İşleyen demir pas tutmaz" atasözü de bunun içindir. Peki, bu düstur sadece bizim için mi geçerlidir?

​ Herkes çocuk gibi, heyecanla onu bekliyordu. Salonda kendine ayrılan kanepeye otururken; “Size bakın ne anlatacağım” dedi: -Bugün cuma değil mi?

Bilindiği üzere Osmanlı Devleti dünyaya; adaleti, iyiliği ve hoşgörüyü götürdü.

​Lise çağına gelmiş bir genç, babasından çok korktuğunu, babasının kendisini sevmediğini şu sözlerle dile getirmiştir: “Babamın bir kere olsun başımı okşadığını görmedim.” Babasıyla konuşulduğunda ise, oğlunu çok sevdiğini, ancak şımarıp derslerini ihmal etmesin diye sevgisini belli etmediğini söylemiştir. Çocuklarımız, sahip olduğumuz eşya değildir.

​Annenin ilk yaşlarda çocuk gelişimine katkısı gerçekten çok büyüktür. "Ana hakkı ödenmez”, “Ağlarsa anam ağlar, gerisi yalan ağlar" gibi atasözleri bu gerçeği belirtir. Baba ise eşi ve çocukları için güven kaynağıdır. Çocuklar babayı daha güçlü, daha çok bilen, daha çok saygı uyandıran kişi olarak bilirler.

​Biz hangi dinden, hangi ırktan olursa olsun tüm mazlumların umuduyuz. Bunun ne büyük bir şeref olduğunu anlamak, bu kadar mı zor. Gün gelir Endülüs’ten, Polonya’dan Yahudileri kurtarırız. Gün gelir açlıktan ölmek üzere olan İrlandalıların imdadına yetişiriz. Unutmayalım, Nazım Hikmet’in dedelerini de ecdadımız Polonya’daki Yahudi katliamından kurtarmıştır. Bu ülkenin neredeyse yarısının göçmen olduğunu eski Türk Tarih Kurumu Başkanı Prof. Yusuf Halaçoğlu yazmaktadır.

​Hemen bütün yazılarımda "Türk’ün Kızılelması"nı, İslam’ın insanlığı kurtarma gayesini dile getirmeye çalışırım. Buna göre Oğuz Kağan Destanı’nda geçen, ‘güneş bayrak, gök çadır’ ülküsünün Türk’ün nizam-ı âlem için görevlendirildiğine olan inancını, gök kubbe altındaki bütün insanları bir baba şefkatiyle korumayı ve yaşatmayı mukaddes bir vazife bildiğini, İslam’ın ise, insanlığın iki cihan saadeti için gönderildiğini, dilimin döndüğünce anlatmaya çalışırım. İnancımıza göre din kardeşliği öz kardeşlikten de önce gelir.

Ben de bu köşeye aklımdan geçen duygu ve düşüncelerimi birkaç satır da olsa yazarak katılmak istedim. Herkes fikrini düşüncesini önerisini ne güzel yazıyor biz de zevkle okuyoruz. Ben de bu köşenin okuyucularına içimden gelen duygularımı şöyle yazmak istedim:

Çanakkale Savaşları anlatmakla bitirilemeyecek kahramanlıklarla doludur. Kara savaşlı ayrı. Deniz savaşları ayrı... Deniz Savaşları sırasında Seddü’l-bahir savunması vardır ki bir başka destandır…

Güzellik ile çirkinlik birbirine küs idi. Hem de çağlar boyunca… Dediler ki araya girenlerin hatırına: -Yeter artık bu küslük. Bir araya gelin, anlaşın, barışın…

Muayenehane açtığı zaman 1960’lı yıllardı... O yıllarda insanlık inanın bir başka güzeldi. Hastaların doktora karşı saygılı tutumu, üzerlerindeki efendilik, unutulmayacak güzellikteydi.

​Depreme eskiden zelzele denilirdi. Her şey Allahü teâlânın yaratmasıyladır. Bunlar bir sebeple meydana geldiği gibi, zelzeleyi meydana getiren sebebe göre üç çeşide ayrılır.

Savaşın en hararetli zamanıydı. Ordular göğüs göğüse çarpışıyordu. Tedrici olarak yani kademe kademe geri çekilmekte olan orduda askerin bir tanesi, az ileride kanlar içinde yere yuvarlanan arkadaşını görünce içi bir tuhaf oldu, duraksadı.

Kadıncağızın birbirinden güzel üç tane kızı vardı. Gel gör ki bu üç kızın üçü de biraz peltek konuşuyordu. Tedavi imkânı da olmayınca çevrede herkes o kızların peltek olduğunu biliyordu. Zamana göre komşu evin kızları birer birer evlenip gelin gitmesine rağmen bu evin üç kızının üçü de bir türlü evlenememişti.