Yetenekli Kalemler

Bize Allahü teâlâyı sevmek emredilmiştir. Her Müslüman Allah’ı sevdiğini söyler. Acaba bu sevgisinde gerçekten samimi midir insan? Mal da insanın sevdiği şeylerden biridir.

İslamiyet zaten bütün insanları “barışa” çağırır. Dünya ve ahiret hayatı için güzel ve iyi olanı istemeyi öğretir. İyi ve güzelin düşmanı olan şeytana uymaktan meneder. Barış ve huzuru bozan fitne unsurlarına karşı dikkatli olmayı ister.

Tamam dedik ki kendi kendimize, çocuklarımıza kitap okumayı kazandırmak istiyorum. Ama bu konuda nasıl bir yol izlemek gerektiğini öğrenmek istiyorum. Buyurun o zaman çocuklara kitap okuma alışkanlığı kazandırmak için yapılacak olanlar:

“Günümüzde kitap okuyan mı kaldı” demeden dünyadaki teknolojiye rağmen kitap okumaktan vazgeçmeyenleri örnek alarak çocuklarımıza kitap okumanın önemini anlatmaya devam etmeliyiz. Elbette ki söz ile “evladım kitap oku” demek erine kendimizin de kitap okumasını çocuklarımıza örnek olarak sunmalıyız.

“Ağaç yaşken eğilir” Okuma sevgisi ancak çocuk yaşlarda aşılanırsa bir hayat tarzı hâline gelebilir. Bunun yolu ise okumayı bilen, örnek olabilen, çocuğuyla birlikte kitap okuyabilen anne-baba olmaktan geçiyor.

Niğde’nin Bor ilçesinde 1888’de doğan Halil Ataman’ın çocukluğu, çöken bir imparatorluğun son asrına rastlar.

Dedemin yetiştiği yıllar geldi hatırıma… Hayatım roman köşesine hatıramı paylaştım. Bu arada dün ile bugünün bir muhasebesini yapmak geldi içimden… Dün insanlar kıtlık sebebiyle aç karnını doyurmanın derdindeydi… İnsanlar boğaz tokluğuna bile çalışmaya razıydı. Ya bugün…

Ebeveynler çocukları için değil kendileri için yaşıyorlar... Bir anne baba, kendi anne babasından maddi manevi ne miras devralabildiyse onun dağarcığı o kadardır. O kadar olmak zorundadır.

Ne vakit gençlere seslenen bir yazı kaleme alınmış görsem, yüreğim cızz eder. Hatırıma Necip Fazıl’ın mısraları gelir: “Tarih kutuplara kaçmış bir fener,/Buz denizlerinde çakar başıboş...”

Dünkü yazımızda açıklamaya çalıştığımız o kimseler vardı… Suriye’de ne işimiz var, Irak’ta ne işimiz var, Bosna’da ne işimiz var, Libya’da ne işimiz var diye soran zavallılar… Bu kimseler ya neyin ne olduğundan habersiz cahil cühela kimselerdi… Ya da Batı’nın kültür potasında erimiş ve bu milletle hiçbir manevi bağı kalmamış içimizdeki ‘Fransız’ entellerdir, demiştik… Bunlar var ya savaştan kaçıp barışta ganimete konan münafıklara benzemektedir. 15 Temmuz gecesi banka ve market kuyruklarında bekleyen korkaklardır... Rahmetli babam anlatmıştı. Devlet, Kurtuluş Savaşı’ndan sonra gazilere maaş bağlamaktadır. İstiklal Madalyası sahibi Gazi Hasan İspiroğlu da bir arkadaşıyla birlikte Sürmene Askerlik Şubesine gider. Kapıdan girer girmez komutan "Derhâl kaybolun buradan! Sizi gidi sahtekârlar!.. Savaştan kaçarsınız, parayı duyunca koşarsınız!" diye bağırır...

Canımız sıkıldı, şöyle bir hava alalım dedik. Ne o, yoksa Miami’ye mi gitmeliydik? Biz Doğuluyuz kardeş, dağlıyız. ‘Ülkülerin en kutsalına yeminle bağlıyız.’ Bilmeyiz öyle yerleri. Batı'yı keyif ve eğlence yeri olarak görenler siz keyfinize bakın. İzin verin de Anadolu’nun kınalı kuzuları da mübarek vatanımızı korumak ve mazlum milletler için ki, bizim kardeşlerimiz olurlar, atadan dededen gördüğü gibi bir şeyler yapsın. Zira “karşı sahilde savaşmayanlar, kendi sahilinde ölmeye mahkûmdur.” Vakti gelince siz de edebiyatını yapar, köşe kaparsınız.

Hazreti Yunus Emre Tapduk hazretlerinin dergâhına uzun süre zevk ve hevesle odun taşımış, ayak işleri yapmıştı. Ama Tapduk hazretleri bir türlü arzuladığı gibi Yunus'u ele almıyor, erenlerin gönül deryasından bir katre sunmuyordu. Yunus bu konuda bir dilekte bulunsa "Sen hâlâ dünya kokuyorsun" deyip savuşturuyordu. Yunus "Herhâlde benim nasibim burada değil, bir başka şeyhin kapısında" diyerek hiç kimseye haber vermeden dergâhı terk etti.

“T.J. Rodgers, W. Tayvi" “Yönetimde Bahane Yok” (“No Excuses Management”) adlı kitaplarında, “varlar” yerine “yoklar”, olmaması gerekenler üzerinde duruyorlar. İsraf yok: Çok katmanlı hiyerarşik yapılardan kaçınılmalı. Gizli işsizler (çalışıyor görünmesine rağmen, üretime hiçbir katkısı olmayan çalışanlar) ordusunun önüne geçilmeli. Unutmayın, işletmelerin başarısızlık tohumları, gelişmenin israfı ve verimsizliği gölgelediği “iyi günlerde” ekilir.

Ayasofya’da ikindiden sonra, yerle beraber ve yüksek merdivenli kürsülerden vaaz eden dört vaizi kalbimin bütün samimiyetiyle ayrı ayrı dinledim. Fakat kalbimin bütün samimiyeti ile itiraf ederim ki, bu vaizlerin sözleri, İslam’ı yayan ilk âlimlerin sözleri gibi ateşin (ateş gibi yakıcı) olmaktan uzak, çok uzak, hatta o korun soğumuş külü kadar bile müessir (etkili) değildiler. Dinin rahmetine susamış bir cemaat, bu vaizlerin kürsüleri karşısında oturmuş, derin bir hüsnüniyetle (iyi niyetle) bir şey söylemelerini bekliyordu. O cemaatin içinde bazı simalar (çehreler) seçtim ki, memleketin irfanını (entelektüelliğini) temsil ederler. Tespihlerini çekerek dinliyorlardı. Eminim ki, vaizleri dinlerken, benim kalbimden neler geçiyorsa, onların kalbinden de geçiyor; kendi kendime dedim ki: “Bu güzide âlimlerden biri kürsüye çıksa da, söylese ve bu vaiz dinlese! Dinimizin adabına münâfi (yararlı) mi olur?”

Musul-Kerkük bölgesi… Üzerinde bulunduğu coğrafyanın Anadolu ile Asya ve dolayısıyla Avrupa ile Asya arasında tarihî bir “yol” ve “geçiş coğrafyası” özelliği taşır…

Dayanışmanın, fedakârlığın, sevgi ve saygının birlikteliğidir aile. Karşılık beklemeksizin seversin, sevilirsin. Bilirsin kalpler beraber atar. Ailede hele öyle biri vardır ki varlığı herkese nefestir. Yaptığı yemeğe sevgisini, duasını katar. Çocuğunun elbiselerini dolabına yerleştirirken gözleriyle sever âdeta o elbiseleri. İşte bu güzel insana “anne” diyoruz. Evet, anne evladının sığınağı, eşinin ise sultanı. Konumu durumu ne olursa olsun ev sarayının sultanı. İnsan hem sığınak olacak hem de sultan ve diyeceksin ki bireyin özgürlüğü, bireyin (kadının) eşitliği!

​Müstakil evlerde yaşadığımız için ağaç ve bahçe gibi şeylerin üzerine pek düşmüyoruz. Meyvenin tazesini, sebzenin iyisini elimizle seçip kopardığımızdan bunlar üzerine kafa yormak pek bize göre değil. Apartmanlarda ortak kullanım alanındaki iki ağaca gözü gibi bakanların hassasiyeti yok bizde. Yani bende yok.

Her sonuç saatini bekler. Yolculuk yol bittiğinde tamamlanır. Ayaz cemre düştüğünde elini ayağını çeker topraklardan. İnsan kendisine sevgi gösterip yaklaşana biraz geri durur.

Dünyanın içinde vakit geçirilecek o kadar çok harika şeyler var ki bunlarla uğraşmaya bir başlayınca ardı arkası kesilmez. Bir anda zaman fakiri olup çıkarsın. Eskiden mal fukaralığı vardı. Neyse ki seri imalat yöntemleri ve üretim bunu da halletmiş oldu.

Bir çocuk ağlıyordu bugün herkes izliyordu televizyondan. Yıkık dökük virane bir şehrin camları kırık, duvarları delik deşik olmuş binalarının bulunduğu, trafik lambalarının artık yanmadığı gecelerini kurşunların ve silahların aydınlattığı bu şehrin bir sokağında bir çocuk ağlıyordu, babasının yanı başında. Henüz 3-4 yaşlarında, tek oyuncağı boş mermi kovanlarıydı belki, yırtık elbisesinden başka neyi vardı ki. Savaşla doğmuştu yeşili görememişti belki hiç. Gökyüzüne mavi diye bakamamıştı. Oyuncak oynamanın tadına varamamıştı. Belki de çocukluğun ne olduğunu bilemedi hiç. Ağlıyordu sadece. Yerde kanlar içinde yatan babasının eline uzanmış ve babasının işaret parmağını tutmuştu, minicik elleriyle. Kıpkırmızıydı eli. Belki de bildiği tek renk buydu. Ne göğün mavisi ne çimlerin yeşili ne şekerin pembesi ne gözlerinin kahvesi ne de güneşin sarısı. Bildiği tek renkti bu; kanın kırmızısı.