Kaybettik, bulduk

"Banko" saydığımız Kazakistan maçında az daha kazaya geliyorduk. Arda son dakikada ipten aldı takımı. Oysa fark beklediğimiz bu karşılaşmayı 4 gün sonraki kritik Avusturya maçının antrenmanı niyetine izliyordum. Zoraki bir galibiyet aldık umarım bu bize ders olur. Maç başlarken en hoşuma giden, Arena'da milli takım taraftarının kaptan Emre ile barışmasıydı. O moralle Emre sakatlandığı ana kadar inanılmaz oynadı. Sistemimiz; 4-4-2'ydi. Fakat oyun içinde 4-3-3'e dönüşen bir versiyonu denediler. Bu sistemde çözemediğim şey, en önde olması gereken Arda'nın neden Burak ve Kazım'ın bu kadar gerisinde kaldığıydı. Bir de savunmanın solunda Egemen ile Hakan Balta'nın bıraktığı geniş boşluğa takıldım, Yüreğimin ağzıma gelmesi, "Kazaklar bir hızlı çıkış yapar da o kanattan gol yeriz, diye" değildi tabii ki. O halde ne içindi, Avusturya'da böyle bir pozisyon veririz de, içinden çıkamayız endişesindendi. Nitekim korkum Arena'da kabusum oldu. Uzatmayalım... İsteğimiz erken gol bulup, işi kolaylaştırmaktı. Ama ne gezer? Oyunu sıkıştıran, kanatları kapatan, fiziği sağlam; uzun oyuncuları bizden daha çok olan Kazakistan gibi diri bir takıma karşı bizimkiler ne yaptı? Yerden ayağa garanti paslarla hızlı-çabuk ve tempolu oynamak varken tam yarım saat topu kaldırarak pozisyon aradı. Taa ki Selçuk İnan'ın uzun ortasında Burak'ın kişisel becerisiyle kazandırdığı gole kadar. Sonra? O, "Nasıl olsa yeneriz" rehaveti son Avrupa üçüncü takımı fena bozdu. Selçuk, Emre ve Arda'nın taşıdığı toplarda golcü Burak, Kazım ve Mehmet Ekici, Kazakların savunma duvarını aşamadı. Aştıklarında ise 2 metrelik kaleci Mokine'ye takılıp kaldı. Öyle ki, Burak, Kazak kaleci korkusundan penaltıyı bile direğe nişanladı. Fakat bizim en tecrübeli kalecimiz Volkan ise bu maçta öne çıkarak Oulan Konysbayev'den yediği golle affedilmez bir hata yaptı. Kendimiz kaybettiğimiz maçı yine bir son dakika golüyle kendimiz kazandık. Ama Avusturya maçı için şapkamızı önümüze koyup düşünmemiz gerekiyor.