¥ ULSAN Hastalık aynı hastalık. Türk gibi başlıyoruz ama başladığımız gibi bitiremiyoruz. İlk 45 dakikada sahadaki Türkiye, dünyanın hayranlığını kazanacak bir takım. Dağ gibi Brezilya'yı dize getirmiş. Her biri birer servet olan, Brezilya'nın yıldızları Rüştü'nün ellerinde eriyivermiş. Ronaldo'su, Rivaldo'su, Gilberto Silva'sı, neredeyse buharlaşmış durumda. Her şut, her atak defansımızı geçse, Rüştü'ye takılıp kalıyor. Eğer ferdi hatalarımızı tekrarlamasak, bu kadar ucuz kartlar görmesek, ne oyundan düşeceğiz, ne de moralman çökeceğiz. Sözgelimi; ilk yarıda Hakan Ünsal ve Fatih'in gördüğü sarı kartlar o kadar ucuz ki; bu kadar kötüsü olamaz derken ikinci yarıda Alpay, tıpkı 1996 Avrupa Şampiyonası'nda Vlaoviç'i kaçırırken gösterdiği centilmenliğin tam tersine bir durumla bir müdahalede bulunarak, hem kendini yaktı hem takımımızı. O kadar yazık oldu ki, bu durum herhalde tek bir kelime ile özetlenebilirdi: Dram. Zafer şarkıları söylemeye hazırlanırken ağıt yakılıyordu. Oysa, başında da belirttiğimiz gibi muhteşem bir başlangıç yapmıştık finallere... Bir de devamını getirebilseydik, bugün dünya, Senegal'i değil Türkiye'yi konuşuyor olacaktı. Pisi pisine yenilen bu iki golün sonrasında yaşanan drama rağmen elbette yıldızlı pekiyi düşeceğimiz insanlar var. Mesela Hasan Şaş, mesela Rüştü, Ümit Özat... Bunlar dört dörtlük oynadılar. Pekiyi kulübe ne yaptı? Kulübe, oyuncu tercihlerinde yanlış yaptı diyenler çoğunlukta olacak. Yıldıray'ı niye çıkarttı diye soranlar olacak. Bana soracak olursanız, Yıldıray verdiği gol pasının dışında asıl yapması gereken görevin o kadar uzağındaydı ki; bu yüzden Milli Takımımız orta sahada oyun kuramadı. Kendi oyun gücünü rakibe kabul ettiremedi. Pekiyi Yıldıray'ın yerine giren Ümit Davala ne yaptı? Maç eksikliğinin verdiği ezikliği yaşadı ve Yıldıray'a rahmet okuttu, niye çıkardığınız bu oyuncuyu diye... Sonuçta, destan yazılacak bir gece Alpay ve Hakan Ünsal'ın oyundan atılmasıyla hüsrana dönüştü. Yarış hâlâ devam ediyor. Bir musibetten bin nasihat çıkarılabilirse...
