Peppe keyif çayı lütfen!

Tamam kazandık, tebrikler!..

Ama?

O, oteldeki garsonu, sahada görüp de, "Peppe bir keyif çayı lütfen" laubaliliğindeki mücadele ile nereye gider, bizim bu Milli Takım? 

Söyleyin lütfen, nerere gider?

Sizi bilmem ama ben Macaristan maçı bugünden endişeliyim... Hem de çok... 

Neden, bir düşünün?

Hani, o duran topta Selçuk'un o büyük ustalığı olmasa, 25 dakikalık ızdırap, acıya dönüşebilirdi.  

Neyse ki, tecrübe direnci kırdı da Milli Takım'ın kalite farkı öne çıktı... Bir maç daha kazandık.

Oysa, bu maç, 2014 Dünya Kupası'na giden yolda, puan açısından çok önemliydi. 

Rakip ne kadar hafif olursa olsun, o önemi kavrayan üç oyuncu vardı sahada Arda, Selçuk ve biraz da Burak... 

Gerisi, idare etti vaziyeti. Yazık!..

Niye, çünkü çerezdi Andorra... Sadece bizim için değil, grubun çereziydi... 

Asılmadılar, "Nasılsa, 3 puan cepte" deyip, Macaristan maçına sakladılar, kendilerini...  Doğru mu, yaptılar, bilmem ama kötü bir idman yaptılar. 

Umut ve Sercan Sararer etkisizdi... 

Semih ve Bekir dikkatsiz... 

Milli Takım'a ritm kazandırması gereken Nuri ise vasatın altında kaldı. 

İki bek; Gökhan ve Hasan Ali savunmadan çok ofansı düşündü.

Oyun disiplini nerede kaldı. 

Andorra mı?

Ne stadı stad, ne zemini zemin, ne de takımı takım...  Toplamışlar ordan-burdan, garson, çatı ustası, kasap, manav; "Andorra Milli Takımı" diye sahaya sürmüşler. 

Hani, FIFA'nın "Futbolu yaygınlaştırma" niyeti olmasa, bu topluluğa kimse "Milli Takım" unvanını vermez de. Neyse!.. 

Mahalle takımı gibi olmaları bir yana, belli bir oyun planı da yok, yetenekleri ise sınırlı...  

Hâl böyle olunca; 1980'lerde İstanbul'a gelen Anadolu takımlarının can hıraş yüklenmelerine benzer bir hırsla hem oyun bozmaya, hem de "kuş taşa çarparsa" mantığıyla pozisyon aradılar. 

O kadardı güçleri, daha fazlasını yapamazlardı, heyecan uyandırdılar, sadece.