Umut, Colman ve Gabric

İlk yarı biterken, "Hangisi gerçek Trabzonspor? Belediye karşısında 6-1'lik skorla Kutup Yıldızı gibi parlayan geçen haftaki takım mı yoksa Antalyaspor önünde ilk yarıda zorlanan ekip mi?" diye düşündüm. ...Ve geçen haftaki; "Bu bir skor patlaması, futbol değil, Trabzonsporluları aldatmasın!" diye yazdığım satırlar geldi gözümün önüne. Fakat, "İlk yarı bitti" denilen anda Umut beni tekzip edercesine sahne aldı. Oysa, Selçuk'un onca ortasını değerlendiremeyen ve o ana kadar sahada amaçsızca dolaşıyor gibi gözüken Umut, öyle bir aşırtma gol attı ki, bütün olumsuz görüşleri değiştirdi, uyuyan Trabzonspor'u uyandırdı ve bordo-mavilileri daha bir coşturdu. İşte olay da, kolaylık da, "dikiş tuttu" denilen hamle de buydu! Sonra, çorap söküğü gibi geldi! Gabric'i, Gökhan'ı, Ferhat'ı Colman'ı ve Selçuk'u ile takım halinde daha diri, istekli ve kazanmayı daha çok arzulayan bir Trabzonspor çıktı sahneye. O Trabzonspor'a hayran oldum. Fiilen, kurdukları baskı ile Antalyaspor'u kilitlediler, sinirlendirdiler ve hezimete uğrattılar. Hırvat oyuncu, Trabzonspor'u resmen kanatlandırmış uçuruyordu. Colman ise orta alanda hem dinamo gibi işledi, takıma büyük bir güç kattı. Hem de şutlarıyla patriot füzesi gibi rakip kaleyi dövdü. Hele Colman'ın ilk yarıdaki o müthiş volesi gol olmuş olsa, inanın jeneriklik olurdu. O olmadı, ama ikinci yarıda Colman golünü attı. Ardından, yine Gabric'in hazırladığı bir pozisyonda günün çalışkan ismi Gökhan Ünal, biraz da Jedinak'ın yardımı ile golü buldu, Trabzonspor'un güvenini artırdı. Artık, Trabzonspor yarından daha emin! Ama, kaleci Polat'ın ilk goldeki o acemice öne çıkışını görünce, "Eğer kalede Ömer olsaydı, Antalyaspor o golü yer miydi?" diye kendi kendime sormadan edemedim. "Sahi, nerde Ömer?" derken öğrendim ki, son anda sakata gelmiş, kadroya dahi girememiş, "Kör talih!" diye buna denir her halde!